«Κράτα γερά Αλέξη...». Ετσι προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, που γίνεται για τα συμφέροντα της εγχώριας άρχουσας τάξης, για να εμφανίσουν την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης ως φιλολαϊκή, που «για πρώτη φορά διασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη».
Αυτό είναι κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα. Σε αντιδιαστολή με τα μέτρα των «θεσμών», τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση είναι δίκαια, έχουν «αναδιανεμητικό χαρακτήρα», μεταφέρουν βάρη και «στους πλούσιος».
Η πραγματικότητα βρίσκεται στον αντίποδα...
Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης, το περιεχόμενο των προτάσεων του
ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτικό, αποδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα μιας αστικής κυβέρνησης, αποκαλύπτουν τι κρύβεται πίσω απ' το προσωπείο της «αριστερής κυβέρνησης».
Τα μέτρα είναι διαιώνιση της κοινωνικής αδικίας
Με τις αναφορές σε κοινωνική δικαιοσύνη, προσπαθούν να συγκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα των νέων μέτρων και να συσκοτίσουν τις τεράστιες απώλειες που μετρά ήδη το βιοτικό επίπεδο του λαού.
Ζητούν απ' το λαό ν' αποδεχτεί πως «ό,τι χάσαμε μέχρι τώρα, το χάσαμε» και να κρίνει τη «δικαιοσύνη» των μέτρων από εδώ και πέρα. Αν αθροίσουμε απώλειες μισθών και συντάξεων, αύξηση στη φορολογία, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, δραματική επιδείνωση σε Υγεία και Παιδεία και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, ανεργία και το πραγματικό κόστος της για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, μόνο την περίοδο της κρίσης, έχουν χάσει σχεδόν το μισό απ' το βιοτικό τους επίπεδο. Μετρούν ήδη στις πλάτες τους συνολικά μέτρα που υπερβαίνουν τα 20 δισ. ευρώ ετησίως.
Σήμερα, ελάχιστη «κόκκινη γραμμή» για ν' αποτιμήσει κανείς ως θετικά τα μέτρα, είναι η ανάκτηση όλων αυτών των απωλειών της τελευταίας περιόδου. Γι' αυτό, είναι πολύ περισσότερο από προκλητικό να τολμά κάποιος, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ν' αποκαλεί «κοινωνική δικαιοσύνη» ένα νέο πακέτο μέτρων, που όχι απλά δεν οδηγεί σε ανάκτηση των απωλειών των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα, οδηγεί σε δραστική επιδείνωση της κατάστασης του λαού.
Τι σημαίνει το νέο πακέτο μέτρων του ΣΥΡΙΖΑ για το λαό
Βασικό χαρακτηριστικό της πρότασης ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δραματικές αυξήσεις στο ΦΠΑ. Δεν χρειάζεται «μακαρονόμετρο» για να καταλάβει κανείς πως η ένταξη των τροφίμων στο 23% που βρίσκεται στον πυρήνα της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει πως ο λογαριασμός στο σούπερ μάρκετ θα αυξηθεί σχεδόν κατά 10%. Οι ίδιες οι κυβερνητικές προβλέψεις προϋπολογίζουν πως μόνο απ' το ΦΠΑ, μια τυπική τετραμελής οικογένεια θα πρέπει να πληρώνει 500 ευρώ επιπλέον το χρόνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε ζητά απ' το λαό να πληρώσει 6 λεπτά του ευρώ, όπως ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη. Ζητά απ' το λαό να πληρώνει 6 λεπτά του ευρώ, κάθε φορά που αγοράζει τρόφιμα που κάνουν 60 λεπτά του ευρώ. Κάθε φορά που αγοράζει κάποιος ένα κουλούρι, ένα - φτηνό - πακέτο μακαρόνια, ένα πακέτο ρύζι κ.ο.κ.
Ταυτόχρονα, η επίθεση στη λαϊκή κατοικία μέσα απ' τον ΕΝΦΙΑ, για τον οποίο η «Αυγή», μόλις ένα χρόνο πριν, δημοσίευε οδηγίες για το «πώς δε θα τον πληρώσετε», ουσιαστικά παγιώνεται ως μόνιμος φόρος, αφού προβλέπεται, μέσα στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, η διατήρησή του για το 2015 και για το 2016 και μάλιστα με παγιωμένο εισπρακτικό στόχο στα 2,65 δισ. ευρώ.
Ο χαρακτήρας των μέτρων του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται και στην κλιμάκωση της επίθεσης σε μισθούς και συντάξεις, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εισηγείται νέες περικοπές του λαϊκού εισοδήματος πάνω από 1,2 δισ. ευρώ. Η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων, οι δραστικές αυξήσεις στις κρατήσεις στις συντάξεις και οι περικοπές στις «πρόωρες» συντάξεις, δηλαδή η επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, μεταφράζονται σε νέα επιδείνωση για το λαό.
Το επιχείρημα «μεταφοράς των βαρών στον πλούτο»
Βασικό επιχείρημα από την πλευρά της κυβέρνησης, για να στοιχειοθετήσει την «κοινωνική δικαιοσύνη» των νέων μέτρων, είναι πως «για πρώτη φορά θα πληρώσουν οι πλούσιοι», αφού «αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων και επιβάλλεται έκτακτη εισφορά», «φορολογούνται οι πλούσιοι με την εισφορά αλληλεγγύης» και επιβάλλονται φόροι «σε διαφημίσεις, φρουτάκια κ.ο.κ.».
Τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικά για γέλια...Στην απίθανη περίπτωση που τα φορολογικά μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμοστούν στο σύνολό τους, το σύνολο της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου μόλις και θα ξεπερνάει τα 4 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα που προβλέπονται 47 δισ. ευρώ φορολογικά έσοδα για το 2015 και 50 δισ. ευρώ για το 2016.
Η «κοινωνική δικαιοσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σε φόρους 10% στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ το υπόλοιπο 90% πέφτει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.
Η «επιβάρυνση των πλούσιων», μέσα απ' την αυξημένη εισφορά αλληλεγγύης και το φόρο πολυτελείας του ΣΥΡΙΖΑ, μόλις και προσεγγίζει τα 300 εκατ. ευρώ, την ώρα που μόνο η αύξηση του ΦΠΑ θα στοιχίσει 1,3 δισ. ευρώ το χρόνο για τα λαϊκά στρώματα. Ο πραγματικός πλούτος παραμένει αφορολόγητος, όχι γιατί κρύβεται. Παραμένει αφορολόγητος, γιατί ο πραγματικός πλούτος είναι τα κεφάλαια και τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, που με φοροαπαλλαγές, ειδικά φορολογικά καθεστώτα - όπως των εφοπλιστών - και επιδοτήσεις, πληρώνουν ελάχιστα. Και όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για κυνήγι της φοροδιαφυγής, δεν αναφέρεται στα εκατοντάδες δισ. ευρώ των μεγαλομετόχων των ομίλων, αλλά στα λαϊκά στρώματα που δεν μπορούν να πληρώσουν την υπέρογκη φοροληστεία. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ένα σημαντικό σημείο τριβής ανάμεσα στις προτάσεις των «θεσμών» - που εμφανίζονται ως ο «κακός μπαμπούλας» - και της ελληνικής κυβέρνησης, είναι το ειδικό φορολογικό καθεστώς για το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, στοχοποιούνται αυτά τα «προνόμια» του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αντιστέκεται σθεναρά...
Οι επιχειρήσεις όχι απλά καλούνται να δώσουν ελάχιστα ψίχουλα, αλλά έχουν και ρητή διαβεβαίωση πως μεγάλο τμήμα απ' αυτά είναι έκτακτη εισφορά μέχρι το 2016. Αντίθετα, η φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, που κλιμακώνεται με τα νέα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μόνιμη.
Ποιος κερδίζει απ' τα αναπτυξιακά πακέτα;
Συγχρόνως, άλλο βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η δική του συμφωνία «επιτυγχάνει πολύ μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα», άρα απαιτεί λιγότερα μέτρα απ' το υφιστάμενο πρόγραμμα. Αν δε συμπεριλάβουμε και τα αναπτυξιακά μέτρα των 35 δισ., τότε η συμφωνία μπορεί να είναι μέχρι και θετική....
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει για το 2015 και το 2016 πρωτογενή πλεονάσματα 1% και 2% του ΑΕΠ αντίστοιχα, μικρότερα απ' τα πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπει η υφιστάμενη συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνει το δημοσιονομικό κόστος των μέτρων που προτείνει με το υπολογιζόμενο κόστος με βάση τα μεγαλύτερα πλεονάσματα, για να εμφανίσει τη διαφορά των μεν απ' τα δε ως κέρδος... Ομως, δεν μπορεί να κρύψει πως σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι χάνουν και άλλο. Συγχρόνως, συγκαλύπτει πως, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά μεταθέτει τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δύο χρόνια μετά. Η πρότασή του για το 2017 και το 2018 περιλαμβάνει πλεονάσματα 3% και 3,5%, που θα τα πληρώσουν και πάλι τα λαϊκά στρώματα. Είναι πρόκληση να εμφανίζεται ως «κοινωνική δικαιοσύνη» μια αλλαγή του ρυθμού σφαγής των δικαιωμάτων μας...
Τον ίδιο αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα έχει η καλλιέργεια της λογικής πως η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους και τα αναπτυξιακά πακέτα απ' την ΕΕ θα ωφελήσουν συνολικά τα λαϊκά στρώματα.
Πράγματι, οι μεγάλοι όμιλοι της «πραγματικής οικονομίας» έχουν κάθε λόγο να χαίρονται για το νέο πακτωλό χρηματοδότησης, με τη μορφή χαμηλότοκων δανείων, κρατικών ενισχύσεων, νέων φοροαπαλλαγών, που αναμένεται να οδηγήσει σε τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Χρηματοδότηση υπερπολλαπλάσια σε σχέση με τα ελάχιστα ψίχουλα που καταβάλλουν ως φόρους απ' τα κέρδη τους.
Ωστόσο, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι για όλους. Αντίθετα, προϋπόθεση για να έρθει αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι τα κουτσουρεμένα δικαιώματα του λαού, η συνέχιση της πολιτικής φτηνής εργατικής δύναμης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη γίνεται με αποκλειστικό κριτήριο το ποσοστό κέρδους. Οι μονοπωλιακοί όμιλοι αποφασίζουν τι θα παράξουν, που, σε ποιες ποσότητες, με ποιους εργαζόμενους, με βάση την κερδοφορία τους. Η διασφάλιση αυτής της κερδοφορίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής που εφαρμόζει κάθε αστικό κράτος, κάθε αστική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως «κοπής» που προωθεί η ΕΕ, απ' τη σύλληψή της μέχρι σήμερα. Ο προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για στήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που απαιτεί συνέχιση της πολιτικής φτηνής δύναμης. Γι' αυτό και δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν η σημερινή του στάση, που τελικά δεν είναι «κωλοτούμπα», αλλά «αποκάλυψη».
Με αποφασιστικότητα απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο σε κάθε πιθανό ενδεχόμενο
Οι κυβερνητικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πως φιλολαϊκές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν εντός των τειχών της εξουσίας των ομίλων και της ΕΕ που τη στηρίζει. Η κυβερνητική αλλαγή του Γενάρη δεν οδήγησε σε ουσιαστικές αλλαγές, γιατί άφησε όρθιο τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τους μονοπωλιακούς ομίλους και το κέρδος τους. Αυτό το κέρδος απαιτεί φτηνή εργατική δύναμη και συμπυκνώνεται στην πολιτική διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που με ευλάβεια προωθεί η ΕΕ, ακολουθούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, εντός και εκτός ευρώ, με ή χωρίς μνημόνια. Η μέθοδος με την οποία γίνονται φτηνότεροι οι εργαζόμενοι, έχει μικρή σημασία. Αν δηλαδή χάνουμε τα δικαιώματά μας με εσωτερική υποτίμηση εντός ευρώ ή αν θα χάσουμε τα δικαιώματά μας με εξωτερική υποτίμηση και πληθωρισμό του «δικού μας» νομίσματος. Γι' αυτό και σήμερα, τα λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παγιδευτούν από κάλπικα διλήμματα, για τον τρόπο με τον οποίο θα θυσιάσουμε τα δικαιώματά μας.
Αντίθετα, μονόδρομος σήμερα είναι η οργάνωση της πάλης απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος, ο δρόμος της ρήξης με την πολιτική ΕΕ - άρχουσας τάξης. Ο δρόμος που δυναμώνει την αντίσταση απέναντι στη νέα συμφωνία - λαιμητόμο, αν υπογραφεί, οργανώνει την πάλη σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε τόπο κατοικίας. Με αφετηρία την ανάκτηση των απωλειών της τελευταίας περιόδου, σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, φέρνουμε τις ανάγκες μας στο προσκήνιο, συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την αποφασιστική αναμέτρηση, για το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Ετσι θα βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ
