Έτσι, λοιπόν, εμφανίστηκε ο Μ. Γλέζος να απευθύνεται στα μέλη, τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ για να ψηφίσουν το «όχι» της κυβέρνησης... Επειδή «η χώρα βρίσκεται κάτω από έναν απόλυτο εκβιασμό των "εταίρων" και δανειστών της που έχει τα χαρακτηριστικά οικονομικού πολέμου», καταλήγοντας ότι μόνο το «όχι» τιμά την Ιστορία του ΚΚΕ.
Κατ' αρχάς δεν τιμά τους αγώνες στους οποίους είχε πάρει ο ίδιος μέρος να καλεί τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να διαλέξουν με ποια θηλιά θα κρεμαστούν, πώς θέλουν να αυτοκτονήσουν, με το μνημόνιο Τσίπρα ή το μνημόνιο Γιούνκερ. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό
περιεχόμενο του «όχι» που καλεί το λαό να πει η κυβέρνηση. Δώστε μας «λευκή επιταγή» για να μπορέσουμε να κλείσουμε μια αντιλαϊκή συμφωνία μέσα σε 48 ώρες, είπε ο Τσίπρας στα τελευταία διαγγέλματά του.
Αυτό όμως δεν είναι παράδοξο, γιατί ο ίδιος ο Μ. Γλέζος εδώ και πολλά χρόνια έχει διαλέξει ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν του ΚΚΕ, ένα δρόμο που τον έχει πάει πολύ μακριά από τις αγωνιστικές παραδόσεις των κομμουνιστών στις οποίες αναφέρεται. Όπως, για παράδειγμα, όταν ταυτίστηκε και αξιοποιήθηκε κατάλληλα από το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980 προκειμένου να «κερδίζει» ψήφους αριστερών, όταν συνεργάστηκε με το Συνασπισμό της Αριστεράς, το κόμμα που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ τη δεκαετία του 1990 που καθόρισε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, δηλαδή το μνημόνιο των μνημονίων. Δικαίωμά του, ο καθένας διαλέγει την πορεία του, αρκεί να μη γίνεται τιμητής άλλων που επιμένουν να ακολουθούν μια πορεία ασυμβίβαστη, κόντρα στο ρεύμα της υποταγής, κόντρα σε όλες τις ξένες για το λαό σημαίες, που δεν καλούν το λαό να διαλέξει δημίους. Αυτές τις αγωνιστικές παραδόσεις τιμά το ΚΚΕ με τη στάση του σε αυτό το δημοψήφισμα.
