Η αλήθεια, βεβαίως, είναι διαφορετική. Η συμφωνία που καταλήχτηκε με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν συνιστά ένα τετράμηνο μορατόριουμ, όπως εσκεμμένα την παρουσιάζουν. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν είναι διαρκείας, όπως και οι συνέπειές τους στη ζωή του λαού.
Αλλωστε, τόσο η συγκυβέρνηση όσο και οι «εταίροι» παραδέχονται ότι αυτή η συμφωνία θα αποτελέσει τη βάση για τη συνομολόγηση της επόμενης αντιλαϊκής, μετά το πέρας του τετραμήνου. Το χειροκρότημα των βιομηχάνων έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η συμφωνία αυτή δεν έχει ημερομηνία λήξης αλλά στόχο έχει να διαμορφώσει προοπτικά συνθήκες ευνοϊκές για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.
Ορισμένα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:
- Η δέσμευση των ελληνικών αρχών «να απόσχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και από μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοοικονομική σταθερότητα, όπως αξιολογείται από τους θεσμούς». Δηλαδή, διατήρηση όλου του αντιλαϊκού πλαισίου και ενίσχυσή του ώστε να μη διαταράσσονται οι δημοσιονομικοί στόχοι και η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Κοινώς, ό,τι έγινε έγινε με τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό δεν αφορά μόνο ένα τετράμηνο.
- Η διατήρηση, επικύρωση και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, έστω και εξασφαλίζοντας καλύτερους όρους, και μάλιστα ενισχύοντας το ΤΑΙΠΕΔ, δεν αφορούν ένα τετράμηνο.
- Η σύνδεση της πιθανότητας αύξησης του κατώτατου μισθού με την πορεία της οικονομίας και την ανταγωνιστικότητα δεν αφορά ένα τετράμηνο.
- Η δέσμευση της κυβέρνησης «να προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης», δηλαδή να διατηρήσει και να επεκτείνει το σημερινό απαράδεκτο πλέγμα των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δεν είναι για τέσσερις μήνες.
- Η διασφάλιση «καλύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος», δηλαδή η εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται στις λεγόμενες «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, δεν αφορά ένα τετράμηνο.
Αυτό
που επιμελώς επίσης κρύβει η συγκυβέρνηση είναι ότι αυτά για τα οποία
δεσμεύτηκε θα πρέπει να μεταφραστούν σε συγκεκριμένους νόμους το επόμενο
διάστημα αν θέλει να περάσει τις αξιολογήσεις του Απρίλη και του Ιούνη
προκειμένου να πάρει τις δόσεις από τους δανειστές και με δεδομένη την
έλλειψη ρευστότητας. Αυτοί οι νόμοι, δηλαδή, θα πρέπει να προχωρήσουν
μέσα στο επόμενο τετράμηνο αλλά θα καθορίσουν τη ζωή των εργαζομένων για
τα επόμενα χρόνια. Την ίδια μάλιστα στιγμή που πυκνώνουν οι πιέσεις για
νέα συμφωνία μετά τον Ιούνη για νέο πακέτο στήριξης.
Γίνεται
καθαρό ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην πραγματικότητα συμφώνησε
να προχωρήσει την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου από το σημείο
ακριβώς που σταμάτησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τα βασικά
χαρακτηριστικά του προηγούμενου προγράμματος, όπως η αυστηρή επιτήρηση, η
αξιολόγηση πριν από την εκταμίευση των δόσεων και η δέσμευση σε
συγκεκριμένες αντιλαϊκές - αντεργατικές κατευθύνσεις, παραμένουν
αυτούσια στη νέα συμφωνία. Ακλόνητο παραμένει όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο
που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και τα ψίχουλα για την
ακραία φτώχεια τα συνοδεύει με τόσα «αν» που τελικά είναι αμφίβολο αν θα
τα δουν ποτέ οι δικαιούχοι τους.
Οσο και
αν προσπαθεί η συγκυβέρνηση με επικοινωνιακά τερτίπια, όπως η
ανακοίνωση των πρώτων νομοσχεδίων την Παρασκευή, και απατεωνιές να
αλλάξει αυτή την εικόνα, δεν πρόκειται να κρυφτεί το επόμενο διάστημα,
τόσο μέχρι τον Ιούνη όσο και αργότερα.
Η αντιλαϊκή
πολιτική επικεντρώνεται πλέον σε αναδιαρθρώσεις, που θα διαμορφώσουν σε
βάθος χρόνου εκείνο το περιβάλλον που έχει ανάγκη για την ανάπτυξή της η
καπιταλιστική οικονομία. Το περιβάλλον που χτίζουν για το κεφάλαιο
είναι όμως «αποστειρωμένο» από εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα,
«τοξικό» για το λαό και τις δικές του ανάγκες.Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν θα τελειώσει σε τέσσερις μήνες. Αν ο λαός το επιτρέψει, σε τέσσερις μήνες θα τελειώσει ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα για την οργάνωση της πάλης του απέναντι σε παλιές και νέες απειλές για τη ζωή του.
