Διαβάσαμε στο διαδίκτυο την επιστολή που απέστειλε ο Δ. Τσακνής στον πρωθυπουργό - «Αγαπητέ Αλέξη» τον προσφωνεί…
Δεν θα σχολιάζαμε ούτε τα «δάκρυσα όταν πήγες την
Καισαριανή», ούτε τα «συμμερίστηκα τη συγκίνησή σου στις προγραμματικές
δηλώσεις», ούτε ότι η «γκρίνια» του προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα συμφωνία
επισφραγίζεται με τη φράση: «Τέσσερις μήνες ζητήσατε; Τέσσερις και
εκατόν τέσσερις θα είμαστε δίπλα κι απέναντί σας…». Ο πειρασμός να
σχολιάσουμε προέκυψε κυρίως από τις νουθεσίες που απευθύνει προς τους
«συντρόφους της κομμουνιστικής Αριστεράς» (βλ. ΚΚΕ).
Λέει λοιπόν ότι «ως κομμουνιστής όμως, προσπαθώ πάντα
να βρω τη χαραμάδα και να τη μετατρέψω σε ρήγμα (…) Παρατηρώντας τις
διαθέσεις του κόσμου, ακόμα και το θυμικό του, επιδιώκω να το μεταβάλω
σε συνειδητή στάση, δίνοντας στο συναίσθημα την πολιτική του διάσταση,
μετατρέποντάς το δηλαδή σε συνειδητό. (…) Δεν ήταν επαναστάτες με
θεωρητική κατάρτιση οι εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες που γύρισαν τα
όπλα τους στους στρατηγούς το ’17 στη Ρωσία. Απελπισμένοι άνθρωποι του
λαού ήταν, αφελείς και πλανεμένοι ίσως μέχρι πρότινος, που χάρις στη
δουλειά των ελάχιστων μπολσεβίκων μεγαλούργησαν και έγραψαν ιστορία».
Εγκαλείται λοιπόν το ΚΚΕ γιατί δεν μετατρέπει σε
«ρήγμα» τη «χαραμάδα» και μάλιστα δεν ακολουθεί λενινιστική πολιτική
ώστε να το κάνει αυτό.
Πρώτον. Ποια «χαραμάδα» ανοίγει η ανάληψη της
κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ; Μιλάμε για μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης
που επιλέχθηκε και στηρίχτηκε από το κεφάλαιο. Δεν είναι μια κυβέρνηση
που αναδείχθηκε από το «κίνημα» όπως υπονοείται, αλλά ίσα - ίσα
αξιοποιείται για να το ενσωματώσει και να το αφοπλίσει πιο
αποτελεσματικά.
Δεύτερον. Από πού και ως πού έχει την παραμικρή
ομοιότητα η γραμμή των μπολσεβίκων με αυτήν που περιγράφει ο
επιστολογράφος; Μήπως οι μπολσεβίκοι έδειξαν ανοχή ή «κριτική στήριξη»
στην Προσωρινή Κυβέρνηση ή μήπως διοργάνωσαν και συγκεντρώσεις
υποστήριξής της; Την αντιπάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις,
επεξεργάστηκαν γραμμή που εξασφάλισε σε όλες τις καμπές από τον Απρίλη
ως τον Οκτώβρη την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, την
προβολή, ζύμωση και πρακτική δράση για την κατάληψη της εξουσίας. Αυτό
τους οδήγησε στη νίκη.
Τρίτον. Όλα αυτά πού μοιάζουν με τις σημερινές
συνθήκες; Γιατί όποιος χρησιμοποιεί ιστορικές αναλογίες, πρέπει να
σέβεται την ιστορία. Την περίοδο του 1917 μιλάμε για συνθήκες
επαναστατικές, με Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών, ένοπλο λαό. Όχι για
διαπραγματεύσεις στα σαλόνια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και
«κολλητηλίκια» με τον ΣΕΒ και τον Ομπάμα.
Λέει επίσης στην επιστολή: «Το θέμα δεν είναι να
χειροκροτήσουμε αυτάρεσκα τους εαυτούς μας, σε περίπτωση μιας οριστικής
υπαναχώρησης (όσο κι αν αυτή διαφαίνεται), αλλά να συμβάλουμε έτσι ώστε
να την αποτρέψουμε. Κι αυτό θα γίνει στους δρόμους και τις πλατείες,
στους χώρους δουλειάς και πολιτικής ζύμωσης».
Κατ' αρχάς, όσο και «καλοπροαίρετος» να ήταν κανείς,
τι άλλο να περιμένει να δει για να πειστεί για την «οριστική
υπαναχώρηση» του ΣΥΡΙΖΑ (από τι αλήθεια; αλλά ως το δεχθούμε χάριν της
συζήτησης); Εδώ άρον άρον υπαναχώρησε ακόμη και από τα απατηλά του
συνθήματα και όλα αυτά μέσα στις πρώτες μέρες ανάληψης της
διακυβέρνησης.
Ολόκληρη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από τη γιγάντωση ως την
αστική διακυβέρνηση, έχει ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο. Αντί να λένε πολλοί
ότι το ΚΚΕ υποτιμά τις διαφορές ή ότι δεν βλέπει ότι δεν είναι
«ομοιογενής» η κυβέρνηση κλπ., ας δουν ότι, παρά τις όποιες διαφορές
(ουσιαστικές και λιγότερο ουσιαστικές), η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό και λέει
ψέματα στο λαό για το πώς μπορούν να λυθούν τα προβλήματά του. Η
υπογραφή της συμφωνίας είναι καθαρότατη απόδειξη των δεσμεύσεων που έχει
αναλάβει απέναντι στο κεφάλαιο. Ας δουν ότι παίρνει πίσω ακόμη και τις
υποσχέσεις για ψίχουλα ή ορισμένα μέτρα ανακούφισης της ακραίας φτώχειας
που έταζε στο λαό προεκλογικά, ότι αυτό που έρχεται είναι μέτρα, φόροι
και νέα βάρη στο λαό, πιθανότατα νέο μνημόνιο τον Ιούνη. Αυτά μπαίνουν
στο τραπέζι με τη νέα συμφωνία.
Η εξέλιξη αυτή δεν εμποδίζεται μέσω της στήριξης της
κυβέρνησης ή με μια λογική «ρυμούλκησής» της προς τα αριστερά. Είναι
αυταπάτη, αφοπλισμός και αυτοχειριασμός του κινήματος, λογική που το
μετατρέπει σε ουρά της κυβέρνησης. Αντιμετωπίζεται αποκαλύπτοντας τη
γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, τα συμφέροντα που πραγματικά υπηρετεί, λέγοντας τα
πράγματα με το όνομά τους. Αυτό που χρειάζεται είναι το εργατικό λαϊκό
κίνημα να μη χάσει χρόνο σε αναμονή ή νέα απογοήτευση. Γι’ αυτό το ΚΚΕ
πρωτοστατεί και θα δώσει τις δυνάμεις του για την οργάνωση της λαϊκής
πάλης και αντεπίθεσης, για την ανάδειξη του πραγματικού αντιπάλου. Ας
ψάξουν αλλού για χειροκροτητές στα κυβερνητικά συλλαλητήρια, με το
περιτύλιγμα «να πιέσουμε την κυβέρνηση», «να την βάλουμε στον ίσιο
δρόμο». Βαδίζουμε ριζικά διαφορετικό δρόμο, το δρόμο της ρήξης και της
σύγκρουσης, της πάλης για άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού.
ΥΓ: Ο Τσακνής θυμίζουμε ότι δεν πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βρείτε τις διαφορές…
