Τόσο
οι δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα μετά τη συνάντησή του τη Δευτέρα με την Α.
Μέρκελ, όσο και τα «πανηγύρια» των περισσότερων εγχώριων αστικών
επιτελείων για τη «ρεαλιστική πολιτική» και την «ωρίμανση» του
πρωθυπουργού και της συγκυβέρνησης, επιβεβαίωσαν ανάγλυφα την εκτίμηση
του ΚΚΕ ότι κάθε συμβιβασμός στα
κέντρα της ΕΕ και των «εταίρων» σκορπά χαμόγελα ικανοποίησης στο κεφάλαιο, την ίδια ώρα που ο λαός στενάζει κάτω από τα βάρη της κρίσης, του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που θα παραμείνει σε ισχύ, καθώς και των νέων δεσμεύσεων που αναλαμβάνει η κυβέρνηση.
Ποιες ήταν οι βασικές «παραδοχές» του Αλ. Τσίπρα;
-- Πρώτον, η αποδοχή της «πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής» που πραγματοποιήθηκε μέσω του «προγράμματος διάσωσης» των προηγούμενων χρόνων, με την πρόσθετη δέσμευση μάλιστα ότι αυτή τη διαδικασία «μπορούμε να την προχωρήσουμε και να την ολοκληρώσουμε».
Οι περιγραφές για τις «τρομακτικές επιπτώσεις» αυτής της «προσαρμογής» δεν είναι κάτι νέο (π.χ. η αναφορά στη μείωση του ΑΕΠ κατά 25% και η αντίστοιχη στο 60% της ανεργίας των νέων συνόδευαν -εξίσου ανέξοδα- κάθε ομιλία και του προηγούμενου πρωθυπουργού στο εξωτερικό...). Είναι, όμως, χωρίς ουσία για το λαό, από τη στιγμή μάλιστα που επιβεβαιώνεται ότι ο «λιτός βίος» του θα συνεχιστεί, στο πλαίσιο της δέσμευσης για «προχώρημα» και «ολοκλήρωση» της «δημοσιονομικής προσαρμογής»...
-- Δεύτερον, η «παραδοχή» του Αλ. Τσίπρα ότι «τούτη την ώρα, πρέπει όχι να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά να αλλάξουμε το μείγμα της πολιτικής», συμπυκνώνει σε μια φράση τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης στα παζάρια που διεξάγονται στις διακρατικές λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου. Τα «θετικά των προηγούμενων χρόνων» στα οποία αναφέρεται ο Τσίπρας δεν είναι παρά το περιβόητο 70% των... «καλών μνημονιακών μέτρων», το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη ένταση στη «μνημονιακή περίοδο» και θα παραμείνει σε ισχύ και στην επόμενη φάση, καθώς αποτελεί προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Με αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο ως «κρατούμενο», το εγχώριο κεφάλαιο διεκδικεί «αλλαγή στο μείγμα», στην πραγματικότητα μια ορισμένη «χαλάρωση» στη δημοσιονομική πολιτική και την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, η οποία να επιτρέπει μεγαλύτερη κρατική στήριξη στις επενδύσεις των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, για ακόμα μια φορά από την τσέπη του λαού...
-- Τρίτον, ο Αλ. Τσίπρας προσδιόρισε ως «κοινό στόχο» με την Α. Μέρκελ την «υλοποίηση μεγάλων και αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»... Είναι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να βρει διέξοδο σε νέα πεδία κερδοφορίας και να διευρύνει τα περιθώριά της: Ιδιωτικοποιήσεις κάθε μορφής (πλήρης πώληση, παραχώρηση χρήσης, συμπράξεις κράτους - ιδιωτών κ.ο.κ.), περαιτέρω μειώσεις στις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές με προοπτική την πλήρη κατάργησή τους, μείωση του «ενεργειακού κόστους» των βιομηχάνων κ.ο.κ. Ενα προς ένα, δηλαδή, μέτρα για τα οποία η «λυπητερή» θα καταλήξει και πάλι στο λαό.
Την ίδια ώρα, είναι τέτοια η πρεμούρα της συγκυβέρνησης να εξασφαλίσει τη «ρευστότητα» του εγχώριου κεφαλαίου, που ο Αλ. Τσίπρας δε δίστασε να ασκήσει κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί «δεν ολοκλήρωσαν αξιολογήσεις σε προγράμματα για τα οποία είχαν δεσμευτεί», οδηγώντας στα σημερινά χρηματοδοτικά προβλήματα του κράτους. Δηλαδή; Ασκεί ουσιαστικά κριτική στους προκατόχους του γιατί... «απέτυχαν» να υλοποιήσουν όλα τα «προαπαιτούμενα» των μνημονίων, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το περιβόητο «mail Χαρδούβελη», που αφορούσε στην ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης και που τόσο μεγάλο ντόρο έχει σηκώσει η συγκυβέρνηση ότι εμπόδισε την εφαρμογή του!
Με βάση όλα τα παραπάνω και καθώς στο τραπέζι της «εξειδίκευσης» της αντιλαϊκής συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη έχουν πέσει τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα (για τον ΕΝΦΙΑ που «φεύγει» αλλά... μάλλον μένει, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αντιλαϊκές αλλαγές στον ΦΠΑ, τη «συνέχιση του εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος», την περαιτέρω καρατόμηση κρατικών κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ.), είναι επιτακτικό για το λαό να μη χάσει άλλο χρόνο, να μη μείνει θεατής στα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά να μετρήσει βήματα στην οργάνωση της πάλης του για όλα όσα έχασε, για όλα όσα δικαιούται, για όλα όσα του ανήκουν!
Η άποψή μας
κέντρα της ΕΕ και των «εταίρων» σκορπά χαμόγελα ικανοποίησης στο κεφάλαιο, την ίδια ώρα που ο λαός στενάζει κάτω από τα βάρη της κρίσης, του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που θα παραμείνει σε ισχύ, καθώς και των νέων δεσμεύσεων που αναλαμβάνει η κυβέρνηση.
Ποιες ήταν οι βασικές «παραδοχές» του Αλ. Τσίπρα;
-- Πρώτον, η αποδοχή της «πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής» που πραγματοποιήθηκε μέσω του «προγράμματος διάσωσης» των προηγούμενων χρόνων, με την πρόσθετη δέσμευση μάλιστα ότι αυτή τη διαδικασία «μπορούμε να την προχωρήσουμε και να την ολοκληρώσουμε».
Οι περιγραφές για τις «τρομακτικές επιπτώσεις» αυτής της «προσαρμογής» δεν είναι κάτι νέο (π.χ. η αναφορά στη μείωση του ΑΕΠ κατά 25% και η αντίστοιχη στο 60% της ανεργίας των νέων συνόδευαν -εξίσου ανέξοδα- κάθε ομιλία και του προηγούμενου πρωθυπουργού στο εξωτερικό...). Είναι, όμως, χωρίς ουσία για το λαό, από τη στιγμή μάλιστα που επιβεβαιώνεται ότι ο «λιτός βίος» του θα συνεχιστεί, στο πλαίσιο της δέσμευσης για «προχώρημα» και «ολοκλήρωση» της «δημοσιονομικής προσαρμογής»...
-- Δεύτερον, η «παραδοχή» του Αλ. Τσίπρα ότι «τούτη την ώρα, πρέπει όχι να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά να αλλάξουμε το μείγμα της πολιτικής», συμπυκνώνει σε μια φράση τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης στα παζάρια που διεξάγονται στις διακρατικές λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου. Τα «θετικά των προηγούμενων χρόνων» στα οποία αναφέρεται ο Τσίπρας δεν είναι παρά το περιβόητο 70% των... «καλών μνημονιακών μέτρων», το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη ένταση στη «μνημονιακή περίοδο» και θα παραμείνει σε ισχύ και στην επόμενη φάση, καθώς αποτελεί προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Με αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο ως «κρατούμενο», το εγχώριο κεφάλαιο διεκδικεί «αλλαγή στο μείγμα», στην πραγματικότητα μια ορισμένη «χαλάρωση» στη δημοσιονομική πολιτική και την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, η οποία να επιτρέπει μεγαλύτερη κρατική στήριξη στις επενδύσεις των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, για ακόμα μια φορά από την τσέπη του λαού...
-- Τρίτον, ο Αλ. Τσίπρας προσδιόρισε ως «κοινό στόχο» με την Α. Μέρκελ την «υλοποίηση μεγάλων και αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»... Είναι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να βρει διέξοδο σε νέα πεδία κερδοφορίας και να διευρύνει τα περιθώριά της: Ιδιωτικοποιήσεις κάθε μορφής (πλήρης πώληση, παραχώρηση χρήσης, συμπράξεις κράτους - ιδιωτών κ.ο.κ.), περαιτέρω μειώσεις στις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές με προοπτική την πλήρη κατάργησή τους, μείωση του «ενεργειακού κόστους» των βιομηχάνων κ.ο.κ. Ενα προς ένα, δηλαδή, μέτρα για τα οποία η «λυπητερή» θα καταλήξει και πάλι στο λαό.
Την ίδια ώρα, είναι τέτοια η πρεμούρα της συγκυβέρνησης να εξασφαλίσει τη «ρευστότητα» του εγχώριου κεφαλαίου, που ο Αλ. Τσίπρας δε δίστασε να ασκήσει κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί «δεν ολοκλήρωσαν αξιολογήσεις σε προγράμματα για τα οποία είχαν δεσμευτεί», οδηγώντας στα σημερινά χρηματοδοτικά προβλήματα του κράτους. Δηλαδή; Ασκεί ουσιαστικά κριτική στους προκατόχους του γιατί... «απέτυχαν» να υλοποιήσουν όλα τα «προαπαιτούμενα» των μνημονίων, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το περιβόητο «mail Χαρδούβελη», που αφορούσε στην ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης και που τόσο μεγάλο ντόρο έχει σηκώσει η συγκυβέρνηση ότι εμπόδισε την εφαρμογή του!
Με βάση όλα τα παραπάνω και καθώς στο τραπέζι της «εξειδίκευσης» της αντιλαϊκής συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη έχουν πέσει τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα (για τον ΕΝΦΙΑ που «φεύγει» αλλά... μάλλον μένει, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αντιλαϊκές αλλαγές στον ΦΠΑ, τη «συνέχιση του εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος», την περαιτέρω καρατόμηση κρατικών κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ.), είναι επιτακτικό για το λαό να μη χάσει άλλο χρόνο, να μη μείνει θεατής στα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά να μετρήσει βήματα στην οργάνωση της πάλης του για όλα όσα έχασε, για όλα όσα δικαιούται, για όλα όσα του ανήκουν!
Η άποψή μας
