Αλήθεια, όμως, ποια ήταν αυτά τα «καλά νέα» για το λαό;
Μήπως είναι «καλό νέο» το ότι «ξεκινάει η διαδικασία για την εφαρμογή της απόφασης του Γιούρογκρουπ της 20ής Φεβρουαρίου», όπως επισήμανε η κυβέρνηση; 'Η μήπως είναι «καλό νέο» ότι όλοι τους, από τον Βαρουφάκη και τα εγχώρια επιτελεία του συστήματος, έως τον Ντάισελμπλουμ και τον Μοσκοβισί, συμφώνησαν ότι «δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο» για την «εξειδίκευσή» της και την προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» που περιλαμβάνει;
Μα ακριβώς η συμφωνία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ΕΕ στο Γιούρογκρουπ στις 20 Φλεβάρη, σε συνδυασμό με τα αιτήματα και τις «λίστες μεταρρυθμίσεων» που απέστειλε στους «θεσμούς» της τρόικας (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) πριν και μετά από την εν λόγω συνεδρίαση, αποτελούν την ουσιαστική και τυπική επέκταση της αντιλαϊκής πολιτικής που αποτυπωνόταν στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Μήπως υπάρχει κάποιο άλλο «καλό νέο» από την προχτεσινή συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ; Μήπως, ας πούμε, πάρθηκε πίσω κανένας από τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων; Μα τέτοιο θέμα δεν τίθεται καν στα αντιλαϊκά παζάρια, από καμία από τις πλευρές της διαπραγμάτευσης. Ισα ίσα, η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, για την οποία «καμαρώνει» η συγκυβέρνηση, επιβεβαιώνει τη δέσμευσή της να διατηρήσει τον πυρήνα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που συνιστούσε πάγια απαίτηση του κεφαλαίου, διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη ένταση κατά τη «μνημονιακή περίοδο» και αποτελεί προϋπόθεση και για το πέρασμα στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία με τους... «θεσμούς», αποτυπώνεται η δέσμευση της νέας συγκυβέρνησης να «σεβαστεί» τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προώθησαν οι προκάτοχοί της, να εξασφαλίζει την αποπληρωμή «στο ακέραιο και εγκαίρως» του κρατικού χρέος που δημιουργήθηκε για λογαριασμό των μονοπωλίων, να απέχει από μονομερείς ενέργειες με δημοσιονομικό κόστος και συνολικότερο κόστος στην «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου. Αποτυπώνεται ακόμα το ότι η νέα κυβέρνηση «αναγνωρίζει» τη ματωμένη «τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή» των προηγούμενων χρόνων ως «σημείο αφετηρίας» για τη συνέχεια και σε αυτό το πλαίσιο δεσμεύεται για νέο μαχαίρι στις κρατικές δαπάνες για στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.
Την ίδια ώρα, η «επιτάχυνση» και η «εξειδίκευση», για τις οποίες γίνεται λόγος, αφορούν στο πλήθος νέων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνει η συμφωνία: Μεταξύ άλλων, περαιτέρω προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, «συνέχιση του εκσυγχρονισμού (!) του συνταξιοδοτικού συστήματος», «νέα κουλτούρα φορολογικής συμμόρφωσης» των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων για την αποπληρωμή παλιών και νέων χαρατσιών, «εξορθολογισμό» του ΦΠΑ (με τον υπουργό Οικονομικών να προαναγγέλλει απογείωση της αντιλαϊκής φοροληστείας μέσω «ενιαίου συντελεστή») και πολλά άλλα...
Αρα; Πού αναφέρεται η περιβόητη αναζήτηση «έντιμου συμβιβασμού», για την οποία επισημαίνεται ότι «κερδήθηκε χρόνος»; Στην πραγματικότητα, αφορά την υπαρκτή διαπραγμάτευση που διεξάγει η συγκυβέρνηση με τους «εταίρους», με γνώμονα τις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου (όπως αυτές αποτυπώνονται και στις «25 προτάσεις» του ΣΕΒ) για μεγαλύτερη κρατική στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Αφορά την προσπάθεια οι προτεραιότητες αυτές να κερδίσουν έδαφος στην «εξειδίκευση» του τρέχοντος μνημονίου και, πολύ περισσότερο, στο μνημόνιο που ετοιμάζουν για μετά τον Ιούνη...
Με δυο λόγια: Μάταια ο λαός περιμένει «καλά νέα» από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον, από τα αντιλαϊκά παζάρια μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ κ.ά. «Καλά νέα» μπορεί να φέρει μονάχα με τη δική του πάλη για όλα όσα έχασε και όσα δικαιούται, με την πάλη του ενάντια στην ΕΕ, στο κεφάλαιο και την εξουσία τους.
