«αποκρατικοποιήσεις με αναπτυξιακές κοινοπραξίες» (ΟΛΠ, Αεροδρόμια, ΟΔΙΕ κ.ά.), διατήρηση επί της ουσίας του ΕΝΦΙΑ, ακόμα και αν αλλάξει όνομα, μέτρα για την είσπραξη των απλήρωτων χαρατσιών, με διευκολύνσεις αλλά και με προσκλήσεις και έμμεσες απειλές, ενώ επίσης ανοιχτό παραμένει το ζήτημα για αυξήσεις στον ΦΠΑ κ.ά. Ενώ, βεβαίως, όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια μένει ουσιαστικά απείραχτο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό που αφορά το Ασφαλιστικό, όπως το ανέδειξε και ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης». Οταν, λοιπόν, λέει «μη υφεσιακά» δεν εννοεί και φιλολαϊκά μέτρα. Εν τέλει «μη υφεσιακά μέτρα» σημαίνουν μέτρα που θα διευκολύνουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και όχι μέτρα που θα δώσουν ανάσα στο λαό.
Ισως αναρωτηθεί κάποιος και πού είναι το κακό; Θα γίνουν επενδύσεις, θα ανοίξουν δουλειές, θα μειωθεί η ανεργία, θα έρθει η ανάπτυξη και έτσι τελικά θα αποκατασταθούν και οι απώλειες των εργαζομένων.
Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Κατ' αρχήν, όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια θα μείνει απείραχτο, γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για τις επενδύσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό, άλλωστε, η κυβέρνηση το μόνο που «εγγυάται» στο λαό είναι ορισμένα ψίχουλα για την ανακούφιση από τις επιπτώσεις της αντιλαϊκής πολιτικής που επεκτείνεται. Δηλαδή, δε σβήνω τη φωτιά που σε καίει, αλλά εγγυώμαι ότι θα σου δώσω αλοιφή για το έγκαυμα!
Δεύτερον, οι καπιταλιστές απαιτούν νέες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, διαγραφές χρεών, ευνοϊκές ρυθμίσεις, για να επανατοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους στη χώρα. Αντίστοιχες ρυθμίσεις φορολογικής αμνήστευσης για το κεφάλαιο έχουν εφαρμοστεί και άλλες φορές στο παρελθόν, αλλά με αμελητέα έσοδα για το κρατικό ταμείο. Αυτές οι διευκολύνσεις δε μένουν απλήρωτες, αλλά θα τις πληρώσουν, για άλλη μια φορά, έμμεσα ή άμεσα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.
Τρίτον, η εμπειρία διεθνώς δείχνει ότι στα κράτη που πέρασαν στη φάση της ανάκαμψης, που ξαναξεκίνησαν επενδύσεις αυτές δεν συνοδεύτηκαν με ουσιαστική αντιμετώπιση της ανεργίας. Η ανεργία συνεχίζει σε υψηλά επίπεδα και στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, ενώ γενικεύονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα, μοιράζοντας στην πραγματικότητα την ανεργία.
Τέταρτον, χαρακτηριστικό του ποιον εξυπηρετεί η συγκυβέρνηση με την πολιτική της είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ρευστότητας του κράτους. Ετσι χωρίς «νέα υφεσιακά μέτρα», η κυβέρνηση διευρύνει συνεχώς τον εσωτερικό δανεισμό (σαρώνοντας ταμειακά διαθέσιμα ασφαλιστικών ταμείων, δημόσιων οργανισμών, οργανισμών της Τοπικής Διοίκησης κ.τ.λ.), προκειμένου να συνεχίσει να αποπληρώνει το κρατικό χρέος «στο ακέραιο και εγκαίρως», το χρέος, δηλαδή, που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και καλούνται να πληρώσουν οι εργάτες. Αυτά τα δεδομένα προσδίδουν στις «μεταρρυθμίσεις» που προωθεί η κυβέρνηση το χαρακτηρισμό ταξικά μέτρα υπέρ του κεφαλαίου και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν από την εργατική τάξη και το κίνημά της.
Η άποψή μας
