Στη δεύτερη εκδοχή του νομοσχεδίου έχουν παραλειφθεί οι
ρυθμίσεις που αφορούν στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Στην πρώτη εκδοχή διαχώριζε τις ΣΣΕ σε «γενικές» και «ειδικές» (άρθρο 5). Οι γενικές ΣΣΕ, οι οποίες ήταν αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ Δημοσίου και ΑΔΕΔΥ, «ρυθμίζουν τους όρους και τις συνθήκες απασχόλησης και της αμοιβής όλων των υπαλλήλων».
Για το πειθαρχικό δίκαιο, το σχέδιο νόμου καταργεί τις διατάξεις που θεσμοθέτησαν την αυτοδίκαιη αργία πριν ακόμα ξεκινήσει πειθαρχικός έλεγχος. Πρόκειται για διατάξεις που νομοθετήθηκαν από το 2012 και μετά. Ωστόσο δεν επαναφέρει αυτούσιο το πειθαρχικό δίκαιο που ίσχυε με τους νόμους 3527 και 3584 του 2007, καθώς επιφέρει ορισμένες τροποποιήσεις στα άρθρα τους.
Για τους εργαζόμενους που απασχολούνται στο Δημόσιο με συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ) η δεύτερη εκδοχή του νομοσχεδίου κάνει καθαρό ότι η μονιμοποίησή τους εξαρτάται από τη συμμετοχή τους στην κινητικότητα. Ενώ στην πρώτη εκδοχή προέβλεπε ρητά τη μονιμοποίηση (όχι όλων) στη δεύτερη εκδοχή απαλείφει αυτή τη διατύπωση και αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι ΙΔΑΧ μπορούν να συμμετέχουν σε διαδικασίες κινητικότητας όπως και οι μόνιμοι υπάλληλοι και να καταλαμβάνουν κενές ή συνιστώμενες οργανικές θέσεις μονίμων υπαλλήλων. Επίσης δεν δίνονται απαντήσεις για τον αν υπάρχει πιθανότητα χειροτέρευσης της μισθολογικής τους κατάστασης.
Ακόμα, προβλέπεται η επαναπρόσληψη ατόμων που είχαν ενταχθεί σε διαθεσιμότητα και απολύθηκαν ή βρίσκονται ακόμα σε διαθεσιμότητα. Μεταξύ άλλων προβλέπει την επαναφορά των διαθεσίμων και την επανασύσταση των θέσεων τους στους κλάδους της δημοτικής αστυνομίας, των σχολικών φυλάκων, της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των διοικητικών υπηρεσιών ΑΕΙ-ΤΕΙ χωρίς όμως να προβλέπει σε κάποιες περιπτώσεις και την επανασύσταση της αντίστοιχης υπηρεσίας. Επιπλέον για τους διαθέσιμους που δεν υπάγονται σε αυτούς τους κλάδους είναι ακόμα περισσότερο αόριστο που θα τοποθετηθούν.
Και στη δεύτερη εκδοχή του σχεδίου νόμου υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων οι οποίες μένουν «απέξω». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι περίπου 3.000 εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» οι οποίοι δουλεύουν με ετήσιες συμβάσεις ορισμένου χρόνου που ανανεώνονται επί 12 χρόνια και οι 300 απολυμένες καθαρίστριες το 2013 από το υπουργείο Οικονομικών (είναι διαφορετική περίπτωση από τις 600 που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα). Και στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ότι όταν γίνει κυβέρνηση θα κάνει επαναπροσλήψεις όπου χρειάζεται και θα μετατρέψει τις συμβάσεις όλων σε αορίστου χρόνου.
Για όσους έχουν πετύχει στους διαγωνισμούς ΑΣΕΠ από το 2009 και μετά αλλά δεν έχουν προσληφθεί η δεύτερη εκδοχή του σχεδίου νόμου είναι χειρότερη και από την πρώτη. Στην πρώτη μιλούσε για τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην κινητικότητα ενώ στη δεύτερη προβλέπει ότι η προσλήψή τους εξαρτάται από το πότε και εάν θα κριθεί αναγκαία η προκήρυξη νέων θέσεων εργασίας.
Επίσης είναι προφανές ότι με το σχέδιο νόμου η κυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις προς την ΕΕ και τους δανειστές, προωθεί την κινητικότητα, που συνδέεται με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων, κυρίως από το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος». Στο επιχείρημα ότι η κινητικότητα εξυπηρετεί την κάλυψη κενών, η απάντηση είναι πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και μέσω εθελοντικών μετατάξεων.
