Τα παραπάνω θεωρήθηκε σκόπιμο να καταγραφούν από τον κ.Βαρουφάκη στο προοίμιο της (νέας) λίστας που απέστειλε στους… «θεσμούς».
Σε αυτή την Ελλάδα, λοιπόν, στο «υπερήφανο», «αναπόσπαστο» και «αμετάκλητο» μέλος της ΕΕ, εκείνο που θεωρείται «ρεαλιστικό» μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη είναι η «δημιουργική ασάφεια». Είναι να θεωρείται «καλό» και «σεβαστό» το 70% του Μνημονίου. Είναι να
θεωρείται αναγκαίος ένας νέος δανεισμός για να πληρώνονται τα τοκογλυφικά στα ΔΝΤ, και τούτο παρότι αρχικά ακούγαμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν θέλει νέα δανεικά.
Το «ρεαλιστικό», το «αποδοτικό» και το «πρέπον» σε αυτή την Ελλάδα θεωρείται ότι είναι να συνεχίσει – και μετά τις εκλογές – να πληρώνεται «πατριωτικά» ο ΕΝΦΙΑ ακόμα κι από εκείνους που (όπως είπε η αρμόδια υπουργός)… δεν μπορούν να τον πληρώσουν. Είναι να παράγονται «πλεονάσματα» ακόμα και σχεδόν 4% (!) που όμως προεκλογικά θεωρούνταν από τον ΣΥΡΙΖΑ «εξωπραγματικά» και «εξοντωτικά» και μετεκλογικά λεγόταν, πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι «δεν θα εφαρμοστούν»…
«Ρεαλιστικό» σε αυτή την Ελλάδα θεωρείται η «σταδιακή» και η «στο μέλλον» εφαρμογή ακόμα και εκείνων των (κουτσουρεμένων μετεκλογικά) μέτρων τύπου «Ερυθρός Σταυρός» που περιλάμβανε το «άμεσης εφαρμογής» - κατά τα προεκλογικώς λεχθέντα - «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
«Ρεαλιστικό» θεωρείται να υπογράφεται παράταση των δανειακών και μνημονιακών συμβάσεων (που βαφτίζονται «γέφυρα»). Να επαναλαμβάνεται το έργο της προηγούμενης 5ετίας, το έργο των «δόσεων», αλλά αυτή τη φορά το έργο παίζεται με λίστες (πρώτη λίστα Βαρουφάκη, δεύτερη λίστα Βαρουφάκη, μετά λίστα Τσίπρα, τώρα νέα λίστα Βαρουφάκη κοκ).
«Ρεαλιστικό» - για ένα «υπερήφανο» και «αμετάκλητο» μέλος της ΕΕ - θεωρείται να επαναλαμβάνεται και το άλλο έργο: Μιας Ελλάδας που άγεται και φέρεται μεταξύ Μέρκελ, Ντάισελμπλουμ και Γιούνκερ. Μόνο που αυτή τη φορά το πήγαινε – έλα γίνεται «περήφανα». Απόδειξη: Τώρα την λιτότητα για τον ελληνικό λαό δεν την συζητάει η τρόικα με τις ελληνικές κυβερνήσεις. Την συζητούν και την διαπραγματεύονται οι… «θεσμοί».
Όλα αυτά θεωρούνται «ρεαλιστικά». Και είτε επί Μνημονίων είτε επί «κατάργησης των Μνημονίων», καταθλιπτικά ίδια και ετσιθελικά απαράλλακτη, με ισχύ «σιδερένιας φτέρνας», επελαύνει και εμπεδώνεται – «πρώτη φορά (από) Αριστερά» - η γνωστή θεωρία: Αυτός είναι ο μόνος «ρεαλισμός» που υπάρχει!
Αλλά αυτός είναι, πράγματι, ο μόνος «ρεαλισμός» που υπάρχει; Άλλος δρόμος δεν υπάρχει; Άλλη πορεία δεν υπάρχει; Ένας είναι ο δρόμος και το μόνο που αλλάζει είναι οι λωρίδες του, που όμως κινούνται στην ίδια πάντα κατεύθυνση;
Τι να σας πούμε κι εμείς. Περιοριζόμαστε - αντί της προσωπικής μας άποψης περί «μονόδρομου» - να υπενθυμίσουμε την άποψη ενός άλλου. Όπως και τον τρόπο που την διατύπωνε:
«Η μόνη ρεαλιστική και σωτηρία εναλλακτική πρόταση – έλεγε – είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, όλων των μέτρων λιτότητας».
Ναι, έτσι έλεγε ο κ.Τσίπρας. Ισχυριζόταν, δηλαδή, ότι θα κρατούσε στην ίδια μασχάλη τόσο το καρπούζι της ΕΕ, όσο και το καρπούζι του τέλους της λιτότητας.
Βέβαια από τότε που τα έλεγε αυτά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παρά μόνο ένα. Ο κ.Τσίπρας είναι πρωθυπουργός. Γεγονός που καθιστά αδύνατο πλέον να πορεύεται με δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Τώρα ο κ.Τσίπρας είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που κάθε σκέψη για κατάργηση «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» της λιτότητας την αποτάσσεται και την θάβει στον Καιάδα των «μονομερών ενεργειών».
Τώρα ο κ.Τσίπρας είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης που ενώ διαπραγματεύεται με τους φορείς της λιτότητας μέσα στις αρένες της ευρωλιτότητας, φροντίζει, ταυτόχρονα, να τους συστήνεται ως «υπερήφανο αναπόσπαστο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αμετάκλητο μέλος της ευρωζώνης»...
Του Νίκου Μπογιόπουλου
