Χτες
το βράδυ, λίγο πριν παρακαθίσει στο πάνελ εκδήλωσης, με θέμα «ήρθε η
ώρα της σύγκρουσης με τους δανειστές», ο Γ. Μηλιός ανάρτησε, στο
λογαριασμό του στο Facebook, άρθρο που αλίευσε σε ιστοσελίδα, που
συνοδεύεται από γραφικό με το σύνθημα «Φάτε τους πλούσιους». Αρκούντως
γλαφυρό και περιγραφικό το άρθρο, απ' το «φάτε τους πλούσιους», τους
μύδρους εναντίον του κεφαλαίου και τα σφυροδρέπανα καταλήγει να
υπερασπίζεται μια άλλη διαχείριση, με το κεφάλαιο να κρατά πάντα τα ηνία
της οικονομίας, επιβεβαιώνοντας ότι η υποκρισία περισσεύει στο χώρο του
οπορτουνισμού που άγεται και φέρεται απ' το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Το
«Φάτε τους πλούσιους» στην οπορτουνιστική διάλεκτο σημαίνει «Να
ξεκινήσουμε από την αναδιανομή, όπως έγινε στη μεταπολεμική Γερμανία.
Στη δημόσια συζήτηση έχει επικρατήσει η μία όψη της γερμανικής
"ανοικοδόμησης" μετά τον Β' ΠΠ και συγκεκριμένα το διεθνές συνέδριο του
Λονδίνου για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους, το 1952. Ομως έγινε και
κάτι ακόμα, που αφορούσε στον εσωτερικό συσχετισμό. Κάτι το οποίο ακόμα
και σήμερα δεν συζητάμε. Λίγους μήνες πριν, η γερμανική κυβέρνηση είχε
προχωρήσει ("μονομερώς") σε μια καίρια στρατηγική επιλογή: Το
Lastenausgleich (εξισορρόπηση φορτίου). Συγκεκριμένα, επέβαλε μια εφάπαξ
εισφορά στα φυσικά πρόσωπα με μεγάλα εισοδήματα (one-off capital levy),
η οποία επέβαλε τη δήμευση του 50% της περιουσίας τους, εκτεινόμενη σε
30 χρόνια, μέσα από τρίμηνες δόσεις. Αυτή η διαδικασία αποτέλεσε τη
ραχοκοκαλιά της ανοικοδόμησης της γερμανικής κοινωνίας...».
Το «Φάτε τους πλούσιους» μεταφράζεται σε «οι πλούσιοι πρέπει να χάσουν κάποια μηδενικά από κάποιο τραπεζικό λογαριασμό τους».
Το
«Φάτε τους πλούσιους» σημαίνει «παλέψτε να φάτε κάνα ψίχουλο που πέφτει
απ' το τραπέζι τους» όχι όμως τα μέσα παραγωγής που έχουν στην
ιδιοκτησία τους για να φτιάχνετε και να τρώτε εσείς το «ψωμί».Δηλαδή, ο Μηλιός υπερασπίζεται μια κλασική νεοκεϊνσιανή διαχείριση που ήδη έχει εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το παιχνίδι παλιό και γνώριμο στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας. Η «αριστερή σοσιαλδημοκρατία» κάνει κριτική στη «δεξιά στροφή», στην «υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό» της ηγεσίας της με μόνιμο στόχο να διασώζονται τα προσχήματα και η αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη φιλολαϊκή διαχείριση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.
Οι καιροί είναι πονηροί! Πολλοί θα ντύσουν και με τα λάβαρα της επανάστασης τις προτάσεις διαχείρισης του καπιταλισμού.
Β.
