Σταθερά στη ρότα του εκβιασμού των λαϊκών
συνειδήσεων, ώστε να δεχτούν την αντιλαϊκή πολιτική ως αναγκαστική -
σχεδόν μοιραία - συνεχίζει να κινείται η κυβερνητική προπαγάνδα.
Επικαλούνται τα «άδεια ταμεία», προβάλλουν - σαν εξέλιξη ανεξάρτητη από
την καπιταλιστική κρίση - την εκτίμηση για νέα ύφεση, ώστε να πέφτει σαν
ώριμο φρούτο η διαπίστωση ότι όλοι πρέπει να στηρίξουν την προσπάθεια
της συγκυβέρνησης για «έντιμο συμβιβασμό».
Η επίκληση των άδειων ταμείων και της ύφεσης
λειτουργεί σαν φερετζές, για να κρύψει το πραγματικό γεγονός ότι
εξαρχής
η κυβερνητική πολιτική κινείται σε ένα πλαίσιο που είναι δεδομένο και
που αντικειμενικά οδηγεί σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από
προθέσεις και διακηρύξεις, το πλαίσιο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι
αυτό που ο πρώην Πρόεδρος του ΣΕΒ είχε πει χαρακτηριστικά ότι δεν
ανησυχεί για την κυβερνητική εναλλαγή, γιατί η καπιταλιστική οικονομία
έχει τους δικούς της κανόνες και η όποια κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη
να τους ακολουθήσει.
Το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν έβαλε χέρι
ούτε σ' έναν από τους πάνω από 400 εφαρμοστικούς νόμους που συνοδεύουν
τη δανειακή σύμβαση, αλλά, αντίθετα, ροκανίζει χρόνο και στέλνει όλο και
περισσότερο στις ελληνικές καλένδες κάθε υπόσχεσή της προς το λαό, που
βεβαίως και αυτές οι υποσχέσεις είναι ψίχουλα, που δεν απαντούν στην
κάλυψη των απωλειών της περιόδου της κρίσης και στις ανάγκες του, είναι
χαρακτηριστικό της σιδερένιας δέσμευσης που έχει για τον κεντρικό στόχο:
Στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.
Βασικά στοιχεία που καθόρισαν την πολιτική της
προηγούμενης κυβέρνησης - κατώτερος μισθός, συντάξεις, φόροι,
ιδιωτικοποιήσεις - είναι πλέον καθαρό ότι εντάσσονται και στην πολιτική
της σημερινής κυβέρνησης. Στόχος και της προηγούμενης και αυτής της
συγκυβέρνησης είναι η έξοδος της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση
και το πέρασμα στη φάση της ανάκαμψης. Παρόλο που προεκλογικά υποσχόταν
ότι αυτό μπορεί να γίνει με φιλολαϊκό τρόπο, πολύ γρήγορα αποδείχτηκε
αυτό που καθαρά έλεγε και για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ: Ότι ο
λαός, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν και τα βάρη της κρίσης και
της ανάκαμψης. Αποδείχτηκε ότι τα περιθώρια είναι ασφυκτικά, ακόμα και
για το ενδεχόμενο αλλαγής τρόπου εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η συγκυβέρνηση διαμαρτύρεται γιατί οι «εταίροι» της
δεν «καταλαβαίνουν» ότι χρειάζεται ένα πρόσχημα, έναν καλό λόγο, κάτι
που να μπορέσει να παρουσιάσει ως θετικό, προκειμένου να μπορέσει να
εξασφαλίσει τη λαϊκή στήριξη στη συνέχιση αυτής της πολιτικής. Και έτσι η
προπαγανδιστική απάτη, που ξεκίνησε προεκλογικά, συνεχίζεται. Το κύριο
για τους εργαζόμενους παραμένει η πάλη για ανάκτηση των απωλειών και η
διεκδίκηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων που η ανάπτυξη των παραγωγικών
δυνάμεων επιτρέπει. Πάλη που δεν παίρνει αναμονή.
