Ο πρωθυπουργός μάς παρουσίασε ως «επιτυχία» τη
«σκληρή συμφωνία», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε το τρίτο μνημόνιο. Παρ' όλη
την αμηχανία της «αριστερής κυβέρνησης», η προπαγάνδα της εξαπάτησης του
λαού καλά κρατεί.
Βεβαίως, εξαρτάται τι εννοεί επιτυχία - ή μάλλον για ποιον επιτυχία - ο πρωθυπουργός.
Είναι σίγουρο ότι η συμφωνία, παρά το γεγονός ότι
αποτυπώνει την ανισοτιμία ανάμεσα στα κράτη και τις άρχουσες τάξεις της
ΕΕ, όπως και κάθε ένωσης καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικής
συμμαχίας, διασφαλίζει στην παρούσα φάση τα συμφέροντα αυτών που
για
λογαριασμό τους διαπραγματεύτηκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αυτούς
τους 5 μήνες.
Δηλαδή, για λογαριασμό της αστικής τάξης, του
κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων. Εξασφαλίζει την παραμονή -
τουλάχιστον προς το παρόν - στην Ευρωζώνη, ανοίγει το δρόμο για τη
χρηματοδότηση και τη στήριξη των τραπεζών, δίνει πρόσβαση στα 35 δισ.
ευρώ του πακέτου Γιούνκερ και συντηρεί μια υπόσχεση για διευθέτηση του
χρέους.
Ταυτόχρονα, συνοδεύεται από μέτρα θωράκισης της
ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που βάζουν για άλλη μια φορά στο
στόχαστρο την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τα οποία θα
βιώσουν μια νέα αντιλαϊκή καταιγίδα.
Βεβαίως, υπάρχουν και μέτρα που τμήματα του κεφαλαίου
στην Ελλάδα θα ήθελαν ν' αποφύγουν, όπως π.χ. ορισμένα φορολογικά, όμως
από αυτή τη συμφωνία κατοχυρώνονται στρατηγικές τους επιλογές. Γίνεται,
λοιπόν, πιο καθαρό αυτό που το ΚΚΕ είχε τονίσει εξαρχής, ότι το δίλημμα
καλή ή κακή διαπραγμάτευση δεν ήταν δίλημμα για τους εργαζόμενους και
τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Κάθε διαπραγμάτευση με κριτήριο το στόχο της
ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, κάθε διαπραγμάτευση εντός
ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων όπως η ΕΕ και η Ευρωζώνη, είναι
από τη φύση της αντιλαϊκή. Κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, όπως και
αν αυτοχαρακτηρίζεται (αντιμνημονιακή, αριστερή κ.λπ.), κάθε
κυβέρνηση-όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου των μονοπωλίων, δεν μπορεί
παρά ν' ακολουθήσει το γνωστό αντιλαϊκό δρόμο. Δεν πρέπει, λοιπόν, να
υπάρχουν πλέον αυταπάτες.
Δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν μοιρολατρικά
τις εξελίξεις. Δεν πρέπει, επίσης, να επενδύσουν την τύχη τους σε νέες
αυταπάτες, ότι μια καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα μπορεί ν'
ανοίξει το δρόμο για φιλολαϊκές αλλαγές, όταν ένα τέτοιο σενάριο
αποτελεί στόχο τμημάτων του κεφαλαίου αλλά και κέντρων της ΕΕ, όπως
απέδειξαν οι πρόσφατες εξελίξεις.
Ο μόνος δρόμος που συμφέρει το λαό, είναι ο δρόμος
της πραγματικής ρήξης και σύγκρουσης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την
εξουσία τους. Αυτός ο δρόμος πρέπει να περπατηθεί από ένα ισχυρό
εργατικό κίνημα, μια Λαϊκή Συμμαχία με αντιμονοπωλιακή -
αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που θα βάζει στο στόχαστρο τους
πραγματικούς αντιπάλους του λαού, θα παλεύει για τη λαϊκή εξουσία.
