«…αυτοί δεν είναι κόμμα, αλλά μια συμπτωματική κατάσταση. Δεν είναι πολιτική δύναμη, αλλά αφρός που γεννιέται από τη σύγκρουση αντιμαχόμενων δυνάμεων που λίγο - πολύ η μία αντισταθμίζει την άλλη. Πραγματικά συνδυάζουν μέσα τους τον κύκνο, τον κάβουρα και το λούτσο, την φλύαρη, ξιπασμένη, αυτάρεσκη, στενοκέφαλη, δειλή αστική διανόηση...». («Άπαντα», τόμος 12ος, σελ. 292, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»)
Όταν βέβαια ο Λένιν είδε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή, άκουσε και τις δηλώσεις του Λαφαζάνη, με το
ΟΧΙ στα μέτρα αλλά ΝΑΙ στην κυβέρνηση, σηκώθηκε και έφυγε σιχτιρίζοντας…
«.... βρε, αυτοί δεν παίζονται, πέρασαν πάνω από 100 χρόνια και ο οπορτουνισμός, ο καιροσκοπισμός, ο τυχοδιωκτισμός παρέμεινε ίδιος και απαράλλαχτος...».
Έξω από τη Βουλή άκουγε τους κρότους και τα δακρυγόνα!
Για μια στιγμή σκέφτηκε «… ρε, λες να βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση και εγώ κάθομαι και παρακολουθώ της κωλοτούμπες του Τσίπρα, του Λαφαζάνη και του ΣΥΡΙΖΑ και τις νουθεσίες της ΝΔ...» και έστειλε κάποιον για να μάθει. Του έφτασαν τα μαντάτα, χαμογέλασε λέγοντας:
«...Κουκουλοφόροι - ΜΑΤ ...ίσως και να άργησαν να εμφανιστούν, είναι και αυτά μέρος της πάλης. Αυτοί οι μηχανισμοί βρίσκονται πάντα σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, ιδιαίτερα όταν ο λαός και το ταξικό κίνημα δυναμώνουν και διαδηλώνουν...».
Κάπως έτσι θα απαντούσε ο Βλαδίμηρος.
Μήπως δεν τους αντιμετώπισε; Μήπως δεν τους τσάκισε;
Κλασική μέθοδος, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, που διαρκώς εκσυγχρονίζεται.
Χθες έπρεπε να χτυπήσουν και να δώσουν τροφή στα ΜΜΕ στην Ελλάδα και διεθνώς.
Είναι μια παλιά, αλλά αποτελεσματική μέθοδος της αστικής τάξης, παραπλάνησης και ταυτόχρονα μαζικής τρομοκράτησης του λαού.
Διαμορφώνει το φόβο ως εικόνα και μπουκάρει από τα ΜΜΕ σε κάθε σπίτι.
Φωλιάζει έξυπνα σε κάθε άνθρωπο αγανακτισμένο, απελπισμένο.
Με χειρουργικό τρόπο φυτεύει το φόβο στους απλούς μεροκαματιάρηδες, που τίποτε περισσότερο δεν έχουν ανάγκη παρά μόνο μια δουλειά και ένα πιάτο φαΐ, έτσι που να τους δένει το μυαλό χειροπόδαρα, προκαλώντας ακινησία και ανημποριά, έτσι που να μη σηκώσει κεφάλι, να μη διεκδικήσει τίποτα.
Δυστυχώς, με παρατηρητές και απόντες, χωρίς απαιτήσεις, η ζωή δεν περπατά, ούτε μπορεί να προσμένεις από σωτήρες ή, το χειρότερο, να περιμένεις να σου ανοίξουν οι δεσμοφύλακες το κελί. Οι εντολές είναι σαφείς.
Δεν φτάνει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.
Μπορεί να είναι πρωτοπόροι και αγωνιστές, αλλά θέλουν και εσένα και εμένα και το λαό συμπορεύομενο. Μαζί, ο φόβος γίνεται φόβητρο για τους αστούς και διαβάζεται ανάποδα.
Το δίλημμα λοιπόν είναι ποιος θα φοβίσει ποιον!
Εκεί πιάνει τόπο αυτό λέει ο λαός, με μια μόνο παράφραση «…ποιος είδε το λαό και δεν φοβήθηκε!».
Οι κομμουνιστές αντέχουν και το παλεύουν, αλλά φτάνει αυτό;
Ποιος θα τους προστατεύσει, ποιος θα τους στηρίξει; Ποιος, τους δρόμους θα ανοίξει; Αν όχι και εσύ!
Χθες στη Βουλή οι μάσκες έπεσαν.
Έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής από όλα τα κόμματα που συμφωνούν στη γραμμή της ΕΕ.
Δεν φτάνει που γυμνώθηκαν τα κόμματα της ΕΕ, δυστυχώς γύμνωσαν και σταύρωσαν το λαό.
Και ο λαός; Αυτός ο γίγαντας; Θα γονατίσει και άλλο;
Καιρός να σηκωθεί!
Να υψωθεί στο μπόι της ανθρωπιάς και αξιοπρέπειάς του.
Ποιος φοβάται τους κομμουνιστές; Κανείς! Μόνο οι καπιταλιστές.
Εσείς δεν είστε από αυτούς.
Μη σας φοβίζουν λοιπόν τα σκιάχτρα. Αυτοί που τα κουνάνε, έχουν λόγο να σε φοβίζουν, θέλουν εσένα, θέλουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου δούλους, με τη δική σου υπογραφή.
Ο δρόμος της απελευθέρωσης των εργαζομένων έχει ένα μόνο τέρμα, να σπάσει τις αλυσίδες του μυαλού τους και να πάρουν την εξουσία.
Εργαλεία είναι η αυτογνωσία της δύναμής τους, η ταξική συνείδηση, η συλλογική δράση για την τελική ανατροπή και την τελική νίκη.
Εδώ δεν θα υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης, έντιμου συμβιβασμού, ή ο λαός θα προσκυνήσει ή το κεφάλαιο.
Το ΚΚΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ιμάντας, η κινητήριος δύναμη, που ωθεί την τάξη των εκμεταλλευομένων να καταργήσει την εκμετάλλευσή της.
Χθες στη Βουλή έπεσαν οι αριστερές μάσκες του καπιταλιστικού συστήματος συνεπικουρούμενες από τις δεξιές μάσκες. Τα συμπεράσματα μετρήσιμα και οι νέες παγίδες άρχισαν να στήνονται.
Κάντε τώρα το βήμα για έναν κόσμο ελεύθερο όπου το χαμόγελο των παιδιών που γεννιούνται δεν θα μαραζώνει από την κούνια.
Σήμερα, τα λόγια είναι περιττά, στους ταξικούς αγώνες βρίσκεται η δύναμη και η θέση σου.
Με το λαό μέσα στους αγώνες, δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Θα νικήσουμε.
Του Τάκη Βαρελά
