«Μάτι» έβγαζε η προσπάθεια του πρωθυπουργού στο
πλαίσιο της προχτεσινής του συνέντευξης στην ΕΡΤ να πείσει το λαό ότι το
μνημόνιο που συνομολόγησε ήταν προϊόν εκβιασμού, ότι - για λόγους
...μεγαθυμίας των ...εκβιαστών; - περιλαμβάνει και θετικά μέτρα κι ακόμα
ότι η κυβέρνησή του - επειδή λέει ότι είναι ...αριστερή - είναι η
εγγύηση πως οι συνέπειες των αρνητικών, αντιλαϊκών μέτρων που αυτό
περιλαμβάνει θα αμβλυνθούν εν καιρώ κι εφόσον η καπιταλιστική οικονομία
ξαναμπεί στις ράγες της ανάπτυξης.
Πάνω - κάτω, βεβαίως, όλα αυτά έχουν ξαναειπωθεί απ'
όσους προκατόχους του Αλ. Τσίπρα βρέθηκαν στην ανάγκη να «σερβίρουν»
μνημόνια στο λαό, προγράμματα, δηλαδή, απ' τη «μήτρα» της ευρωενωσιακής
στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου, που αν φρόντιζαν για κάτι - ανεξάρτητα
σε ποιο
βαθμό κάθε φορά - ήταν για τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου
και για τη μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης στις πλάτες του λαού.
Τη συνέχεια, ο λαός τη γνωρίζει καλύτερα απ' τον
καθένα. Στις σελίδες της νέας συμφωνίας, με σφραγίδα Τσίπρα αυτήν τη
φορά, περιλαμβάνονται μέτρα όπως αύξηση φόρων άμεσων και έμμεσων, μείωση
μισθών και συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης,
ιδιωτικοποιήσεις. Μέτρα, ορισμένα εκ των οποίων ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να
χαρακτηρίσει ως και ...προοδευτικά (!) όπως την αύξηση του ορίου ηλικίας
συνταξιοδότησης.
Κι αυτά για «ορεκτικό». Το «κυρίως πιάτο» έρχεται
αργότερα, όταν η εκπλήρωση των παραπάνω προαπαιτούμενων θα φέρει τη
συνολική συμφωνία που δεν θα αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά
τη ζωή του λαού που μια πενταετία τώρα χειμάζεται αλύπητα.
Αυτό υπερασπίστηκε ο πρωθυπουργός, εκβιάζοντας το λαό με τον ισχυρισμό ότι η εναλλακτική θα ήταν η χρεοκοπία!
Η προσπάθειά του να παρουσιάσει στο λαό τη στρατηγική
του κεφαλαίου σαν μονόδρομο που θα τον οδηγήσει κάποτε στην ευημερία,
ήταν το «κερασάκι» στην «τούρτα», ο ιδανικός επίλογος μιας συνέντευξης
που στόχευσε στο να κάνει το μαύρο άσπρο. Ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού
πως όταν η οικονομία επιστρέψει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς τότε η
κυβέρνηση θα μπορέσει να αναδιανείμει με δικαιότερο τρόπο, ισοδυναμεί με
το «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Πρόκειται για το
γνωστό, πλην σαθρό και έωλο, αφήγημα του οφέλους της καπιταλιστικής
ανάπτυξης που θα διαχυθεί σε όλη την κοινωνία, όταν η πραγματικότητα βοά
περί του αντιθέτου.
Μπορούμε να πούμε ότι εξελίσσεται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ
και του ίδιου του Αλ. Τσίπρα στο αστικό πολιτικό σύστημα, στην
προσπάθεια νομιμοποίησης στη λαϊκή συνείδηση των καπιταλιστικών
αναδιαρθρώσεων, την αποδοχή του νέου αντιλαϊκού μνημονίου, τη μετατροπή
κάθε διάθεσης αμφισβήτησης, κάθε τάσης ριζοσπαστισμού σε συμβιβασμό με
το μονόδρομο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ. Γι' αυτό,
άλλωστε, όλα τα αστικά επιτελεία, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά και
ευρωενωσιακών θεσμών «ποντάρουν» στο λεγόμενο «πολιτικό κεφάλαιο» του
ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη των αστικών κομμάτων της Ελλάδας, αστικά δημοσιογραφικά
επιτελεία, που, μέχρι πριν από λίγες μέρες, χαρακτηρίζονταν από τους
ΣΥΡΙΖΑίους ως «κανάλια της διαπλοκής», ο Μ. Σουλτς, πρόεδρος του
Ευρωκοινοβουλίου, όλοι μα όλοι εξαίρουν την ωριμότητα, την ικανότητα του
Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να περάσουν μέτρα που οι προηγούμενες κυβερνήσεις
θα αδυνατούσαν.
Αυτό είναι το περίφημο «πολιτικό κεφάλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ, «πολιτικό κεφάλαιο» για το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους!
Το ζήτημα είναι ο λαός, οι εργαζόμενοι να μην
υποταχθούν, να μη συμβιβαστούν, να μην ξαναφάνε αμάσητα τα επιχειρήματα
που δικαιολογούν μια σκληρή ταξική πολιτική. Να μην εναποθέτουν τις
ελπίδες τους σε αόριστες υποσχέσεις του στιλ «να σε κάψω Γιάννη να σε
αλείψω λάδι» ή σε νέες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι λύση για το λαό
είναι η χρεοκοπία και η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Υπάρχει άλλη
διέξοδος στο δρόμο της οργανωμένης πάλης, υπάρχει άλλη πρόταση η
πολιτική του ΚΚΕ σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.
