Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση εγκλωβισμού εργατικών - λαϊκών στρωμάτων σε διλήμματα ξένα με τις δικές τους ανάγκες και συμφέροντα. Σ' αυτήν συμμετέχει το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων, «βάζουν πλάτη» οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και υλοποιείται με συνδυασμένους προπαγανδιστικούς στόχους τρομοκράτησης και υποταγής, καλλιέργειας νέων αυταπατών και παγίδων.
Πρόκειται για επιχείρηση χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων θέτοντας το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, που αντικειμενικά υπηρετεί συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης μέσα και έξω από τη χώρα, στο πλαίσιο των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Στην κατεύθυνση αυτή διαμορφώνονται δύο μπλοκ πολιτικών δυνάμεων.
Από τη μια οι δυνάμεις που επιδιώκουν να τρομοκρατηθεί και να υποταχθεί πλήρως ο εργαζόμενος λαός στη λογική ότι δεν
υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτόν της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με όσα δεινά, βάσανα και θυσίες και αν χρειασθούν. Σ' αυτήν την προσπάθεια πρωτοστατεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Καλλιεργούν κλίμα «εθνικής ομοψυχίας», γιατί, όπως ισχυρίζονται, κάθε διαφορετική επιλογή θα είναι καταστροφική για τη χώρα και επιδιώκουν την υλοποίηση όσο πιο γρήγορα και με λιγότερα εμπόδια του αντιλαϊκού έργου που έχουν αναλάβει.
Απ' την άλλη, δυνάμεις που συστηματικά καλλιεργούν την προσδοκία ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή λύση, με την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Σε αυτή την επιδίωξη πρωτοστατούν η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Αλαβάνος, διάφορες εθνικιστικές ομάδες, όπως το ΕΠΑΜ κ.ά., που συμπίπτουν στο συγκεκριμένο θέμα με τη ΧΑ.
Πρόκειται για επικίνδυνο για το λαό δίλημμα, που δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δίλημμα και πρόβλημα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Ο καβγάς ευρώ ή δραχμή αφορά ξένα προς τον εργαζόμενο λαό συμφέροντα. Αφορά δύο όψεις της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Μέσα ή έξω από το ευρώ και την ΕΕ, όσο κριτήριο της οικονομικής ανάπτυξης είναι η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων, ο εργαζόμενος λαός δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα. Τα αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές που οδηγούν σε πτώχευση το λαό θα συνεχίζονται, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξασφαλιστούν η κερδοφορία και η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Διαφορετική «συνταγή» αστικής διαχείρισης
Ο εργαζόμενος λαός είναι ανάγκη να είναι προετοιμασμένος, να μην
πέσει στις νέες παγίδες που του στήνουν τα διάφορα επιτελεία της αστικής
τάξης, με τη βοήθεια διαφόρων πολιτικών καιροσκόπων, όπως της
«Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Λαπαβίτσας και
σία), της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων οπορτουνιστικών κινήσεων, αλλά και
εθνικιστικών αντιδραστικών δυνάμεων, όπως η Χρυσή Αυγή.Η έξοδος απ' το ευρώ παρουσιάζεται απ' τους «αριστερούς» υποστηρικτές της σαν δήθεν «εφαλτήριο», «ένα αναγκαίο και αναντικατάστατο βήμα ενός προοδευτικού δρόμου» κ.λπ.
Στην πραγματικότητα, αυτή η επιλογή, από τη στιγμή που διαχωρίζεται ως στόχος από την πάλη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, παραπέμπει σε μια διαφορετική «συνταγή» αστικής διαχείρισης. Τα υπόλοιπα που λέγονται, για έναρξη προοδευτικού δρόμου, για το σοσιαλισμό, είναι μόνο οπορτουνιστικές «σάλτσες», γιατί και με εθνικό νόμισμα η Ελλάδα θα παραμείνει καπιταλιστική.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τμήματα της αστικής τάξης της χώρας καλοβλέπουν μια τέτοια προοπτική. Ακόμα και αν αυτά τα τμήματα του κεφαλαίου επιτύχουν την ανάκαμψη των κερδών τους, αυτά δεν θα είναι σε όφελος του λαού. Θα γίνει πάνω σε νέες θυσίες, σε πρόσθετα μέτρα. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να στοιχηθούν κάτω από ξένες σημαίες, για ξένα συμφέροντα.
Η συγκεκριμένη πρόταση δεν αποτελεί, όπως λένε, εφαλτήριο ριζοσπαστικοποίησης της πάλης του λαού, αλλά μέσο και παγίδα για την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής πάλης, για την ενσωμάτωση στο σύστημα από άλλο δρόμο.
Αυτό το έργο έχουν αναλάβει να επιτελέσουν παλιοί οπορτουνιστές, νέοι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος, όπως η πρόεδρος της Βουλής, Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, κ.ά. ενώ σ' αυτό το μύλο, της αστικής διαχείρισης, κουβαλάει νερό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο κι αν επιδιώκει να κρύψει την επιλογή της αυτή με ψευτοεπαναστατικές κορόνες και «αντιμνημονιακές» αναλύσεις.
Στυλοβάτες της χρεοκοπημένης «αντιμνημονιακής» γραμμής
Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρξει, κανένας εφησυχασμός, για τις
θέσεις και το ρόλο των δήθεν «αριστερών επικριτών» της κυβέρνησης του
ΣΥΡΙΖΑ.Κριτήριο αποτελούν οι θέσεις και τα έργα τους.
Ορισμένα συγκεκριμένα ζητήματα, που αποδεικνύουν την αναξιοπιστία και επικινδυνότητα των θέσεων της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ:
Αποτελούν τους στυλοβάτες μιας χρεοκοπημένης πολιτικής γραμμής, της λεγόμενης «αντιμνημονιακής». Χρεοκοπημένης γιατί απ' την αρχή αυτή η θολή αντιμνημονιακή γραμμή, που υιοθέτησαν σοσιαλδημοκράτες, οπορτουνιστές, εθνικιστές και άλλοι απολογητές του καπιταλισμού, απέκρυψε το πραγματικό πρόβλημα, την πραγματική αντίθεση. Δηλαδή, την ανάγκη η λαϊκή πάλη να στραφεί ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, που γεννούν τις αντιλαϊκές πολιτικές και τα μνημόνια.
Εκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου η αναγκαία και επιβεβλημένη λαϊκή πάλη κατά των σκληρών μέτρων και της σφαγής των δικαιωμάτων του λαού να εγκλωβιστεί στην απαίτηση μιας άλλης «αντιμνημονιακής» διαχείρισης, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, να εκτονωθεί στην εναλλαγή πολιτικού προσωπικού.
Τα αποτελέσματα σήμερα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, είναι φανερά, απ' τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Παρ' όλα αυτά ο Π. Λαφαζάνης, στη συνέντευξή του στις 3/8/2015, στο «Real.gr», επιμένει στη στήριξη της ίδιας κούφιας και χρεοκοπημένης πολιτικής γραμμής: «Αγωνιστήκαμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με τη μέγιστη συνέπεια για μια νέα αντιμνημονιακή προοδευτική πορεία της χώρας. Επιμένουμε στο περήφανο πατριωτικό και λαϊκό "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη και θα επιμείνουμε μέχρι τέλους και μέχρι τη δικαίωσή του».
Δικαίωμά του να επιμένει. Αλλά δικαίωμα και υποχρέωση των κομμουνιστών, άλλων ριζοσπαστών, αριστερών, είναι να επιμένουν να ξεσκεπάζουν τις αυταπάτες που καλλιεργεί, όταν ο ίδιος συνέβαλε στην προετοιμασία του κλίματος αποδοχής του νέου μνημονίου με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, το κείμενο - πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης προς τους δανειστές που στήριξε, την υλοποίηση όλων των εφαρμοστικών αντιλαϊκών νόμων των δύο προηγούμενων μνημονίων, κ.ά.
Η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με το 3ο μνημόνιο, βρίσκεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ήθελε ποτέ ούτε μπορούσε να συγκρουστεί με τον πραγματικό εχθρό του λαού, με την αστική τάξη της χώρας, τα μονοπώλια, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Επομένως, ήταν αναπόφευκτο να μετατραπεί γρήγορα, πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση, σε ένα κόμμα της αστικής διαχείρισης.
Ετσι και η «Αριστερή Πλατφόρμα» και τα στελέχη της ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αμφισβητήσουν την εξουσία της αστικής τάξης. Είναι «καταδικασμένοι», λόγω της πολιτικής τους, να παίζουν το ρόλο του αριστερού ψάλτη μιας αντιλαϊκής πολιτικής, να αποτελέσουν το νέο ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής πάλης, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους το ρόλο που έπαιζε την προηγούμενη δεκαετία ο ΣΥΝ (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ), με τη γνωστή σημερινή κατάληξη αδιεξόδου και διαχείρισης του σάπιου συστήματος. Είναι ενταγμένοι και υποταγμένοι στους σχεδιασμούς της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι υπό διαμόρφωση.
Συνειδητή υποκρισία και κοροϊδία
- Κριτήριο αποτελεί η θέση τους να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το πρόγραμμά της. Πρόκειται για συνειδητή υποκρισία και κοροϊδία. Από την ώρα που με τη δική τους συμφωνία κλείστηκε η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, είχαν οι ίδιοι απεμπολήσει τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, που τώρα από καιροσκοπισμό κόπτονται ότι πρέπει να τηρηθούν.
Θυμίζουμε ότι αυτό υπήρξε για χρόνια και στο ΠΑΣΟΚ (Τσοχατζόπουλος κι άλλοι «αστέρες»). Στην πραγματικότητα οι λεγόμενοι «αριστεροί» αποτελούν διαχρονικά το άλλοθι και το μέσο ενσωμάτωσης λαϊκών μαζών στην κυρίαρχη αστική πολιτική που εφάρμοσαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όταν βρέθηκαν στη διακυβέρνηση.
Αυτό το ρόλο παίζει και σήμερα η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, με την επιμονή της να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το σοσιαλδημοκρατικό του πρόγραμμα, όπως βεβαίως αυτό διαμορφώθηκε στις συνθήκες της σημερινής κρίσης. Δηλαδή, πολύ πιο πίσω σε θέσεις και παραχωρήσεις από τα παραδοσιακά προγράμματα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ακόμα και απ' αυτό του ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του 1970 και του 1980.
- Κριτήριο αποτελεί και η θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας» για επιμονή, όπως λένε, μέχρι τέλους στο περήφανο πατριωτικό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης του Ιούλη.
Ηξεραν και ξέρουν πολύ καλά ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ ήταν προδιαγεγραμμένο, ότι θα καταλήξει σε νέα αντιλαϊκή συμφωνία, σε νέο μνημόνιο. Στήριξαν αυτήν την πολιτική, συνειδητά, από θέσεις πολιτικά υψηλές, υπουργικές. Πρωτοστάτησαν και στο δημοψήφισμα τυχοδιωκτικά, γιατί ήξεραν ότι η κυβέρνηση είχε προαποφασίσει να πει «ναι» στη νέα συμφωνία.
Ξέρουν και σήμερα όταν επιμένουν στο «ΟΧΙ μέχρι τέλους» ότι είναι μια νέα αυταπάτη. Αν είναι τόσο αντίθετοι με το νέο μνημόνιο όπως κομπάζουν, γιατί με συνέπεια στηρίζουν την κυβέρνηση που το φέρνει δηλώνοντας απλώς τη διαφωνία τους; Γιατί π.χ. δεν αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση προκειμένου να μην καταφέρει να το περάσει; Φυσικά, δικό τους θέμα είναι, θα ισχυριστεί κάποιος, δε μας πέφτει λόγος. Αν το επικαλούμαστε είναι για να εξηγήσουμε καθαρά στο λαό ότι σε κάθε περίπτωση το δικό τους «ΟΧΙ» δεν είναι όχι στους πραγματικούς υπεύθυνους, στην αστική εξουσία, στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Επί της ουσίας δεν διαφέρει από το «ΟΧΙ», δηλαδή το «ΝΑΙ» του Τσίπρα.
Ανασύρουν σοσιαλδημοκρατικά παραμύθια
- Κριτήριο επίσης αποτελούν όσα λέει ο Π. Λαφαζάνης για την εναλλακτική λύση που προτείνει:
Παρουσιάζει ως εναλλακτική λύση «τη ρήξη με τα συμφέροντα του εγχώριου οικονομικού κατεστημένου». Ομως, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι χρησιμοποιεί αυτή τη γενική και αόριστη φρασεολογία τη συγκεκριμένη στιγμή. Δεν ξεκαθαρίζει ούτε τι εννοεί με τη «ρήξη», ούτε ποιους εννοεί «οικονομικό κατεστημένο».
Οπως είναι φυσικό, δεν θέλει να «βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά».
Το σοσιαλδημοκρατικό παραμύθι για «βαθιά και δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων» ούτε έγινε ποτέ ούτε στη «Δευτέρα Παρουσία» πρόκειται να γίνει. Γιατί δεν υπάρχει δίκαιη αναδιανομή μέσα στο καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η μόνη αναδιανομή που γίνεται στον καπιταλισμό είναι είτε με την ένταση της εκμετάλλευσης προς όφελος της αστικής τάξης, είτε με σκοπό τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση τμημάτων της εργατικής τάξης. Ο νεοφώτιστος σοσιαλδημοκράτης Π. Λαφαζάνης θέλει την αναδιανομή «δίκαιη» αλλά και «βαθιά». Ξέρει όμως καλά ότι σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων και ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε οι παραχωρήσεις του παρελθόντος.
Λέει επίσης ο Π. Λαφαζάνης ότι στο πλαίσιο της εναλλακτικής λύσης που προτείνει είναι η «εθνικοποίηση των τραπεζών με προσανατολισμό την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
Η συγκεκριμένη θέση δεν είναι καινούργια. Πρόκειται για κλασική σοσιαλδημοκρατική συνταγή, που προορίζεται για περιόδους που ο καπιταλισμός δυσκολεύεται στο ξεπέρασμα της κρίσης του και στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη θέση δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνδέεται με την επίσης σοσιαλδημοκρατική θέση για «ριζική μεταρρύθμιση και ανασυγκρότηση του κράτους». Στην ιστοσελίδα της «Αριστερής Πλατφόρμας», αναλύοντας αυτή τη θέση αναφέρεται: «Για ένα νέο σύγχρονο δημοκρατικό, αξιοκρατικό, διαφανές και άκρως αποτελεσματικό κράτος (...) Ενας διευρυμένος ανασυγκροτημένος δημόσιος τομέας μπορεί να καταστεί πεδίο μιας μεγάλης κερδοφορίας, επενδυτικής ανθοφορίας για την παραγωγική και τεχνολογική ανάταση της χώρας».
Εμείς ρωτάμε απλά. Σε ποιο κράτος αναφέρεται ο Π. Λαφαζάνης; Στο κράτος της αστικής τάξης; Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά και για ποιο σκοπό; Η εναλλακτική λύση που προτείνει η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια διαχειριστική πολιτική μέσα στο σύστημα, που δεν θίγει την εξουσία της αστικής τάξης. Επιλέγει την ενίσχυση του κρατικού τομέα, σε συνδυασμό με την αλλαγή νομίσματος, για να προωθήσει με αυτό τον τρόπο την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Αυτή η επιλογή, στην περίπτωση που εφαρμοσθεί, θα είναι εξίσου αντεργατική και αντιλαϊκή με αυτές που εφαρμόζονται σήμερα. Γιατί στις συνθήκες του καπιταλισμού η έξοδος απ' το ευρώ θα συνοδευόταν με μέτρα πτώχευσης του λαού, με μέτρα κατά του συνόλου των δικαιωμάτων του. Η πολυπόθητη ανάπτυξη με μοχλό τον καπιταλιστικό δημόσιο τομέα προϋποθέτει φτηνή εργατική δύναμη, χωρίς δικαιώματα. Καπιταλιστική ανάπτυξη με μοχλό ή όχι το δημόσιο τομέα και εργατικά - λαϊκά δικαιώματα δεν συμβιβάζονται. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει σκοπό το κέρδος και όχι τα λαϊκά δικαιώματα. Αυτό που εμποδίζει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δεν είναι το νόμισμα, αλλά αυτός καθαυτός ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή εκτός, στο πλαίσιο άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών και ενώσεων.
Να γιατί η εναλλακτική πρόταση της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξίσου αντιλαϊκή με τη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου.
Κριτήριο η επιδίωξή τους να χτυπήσουν το ΚΚΕ
- Κριτήριο, τέλος, αποτελούν οι θέσεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΚΚΕ.
Τον έπιασε ο πόνος για τη - δήθεν- λάθος πολιτική του Κόμματος. Αυτόν που μαζί με άλλους επιχείρησαν το 1990 - 1991 να το διαλύσουν και δεν τα κατάφεραν.
Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές του τώρα στο Κόμμα. Ο Λαφαζάνης και οι λοιποί «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον ηλεκτρονικό φραξιονισμό, τον «Εργατικό Αγώνα», τη «Νέα Σπορά» και άλλους άσπονδους «φίλους του ΚΚΕ», μια βασική επιδίωξη έχουν και είναι δηλωμένη από τους ίδιους, να χτυπήσουν το ΚΚΕ χτυπώντας τη στρατηγική του.
Οπως όλοι οι οπορτουνιστές, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, με πρώτο τη διαστρέβλωση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Λαφαζάνης λέγοντας ότι «είναι αξιοπερίεργη η θέση του Κόμματος για το ευρώ»(!) υπονοεί, άλλοι όμοιοί του το λένε πιο φωναχτά, ότι το ΚΚΕ είναι υπέρ του ευρώ!
Πρόκειται για πολιτικούς απατεώνες όχι της δραχμής αλλά της δεκάρας. Ξέρουν καλά ότι το ΚΚΕ είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σταθερά, αταλάντευτα. Είναι κατά του καπιταλισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Επομένως, είναι ενάντια στην καπιταλιστική Ελλάδα και της δραχμής και του ευρώ. Το ΚΚΕ όταν μιλάει για ρήξη δεν εννοεί την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, που έχει συμφέρον από την επιλογή διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος με εθνικό νόμισμα, όπως ο Π. Λαφαζάνης και οι όμοιοί του. Εννοεί ρήξη με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ρήξη με την εξουσία της αστικής τάξης. Εννοεί πάλη για εργατική εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Τέλος, ο Π. Λαφαζάνης λέει ότι «προσωπικά δεν θα πάψω να τονίζω ότι το ΚΚΕ έχει στρατηγική ευθύνη να συμβάλει για ένα μέτωπο ενάντια στα μνημόνια, αντί να θεωρεί ότι μεγαλύτερος εχθρός είναι οι αριστερές δυνάμεις με τις πλέον συγκλίνουσες απόψεις».
Ο λαός λέει: «Ο λύκος κι αν εγέρασε την τρίχα μόνο αλλάζει». Αυτά ο Λαφαζάνης δεν τα λέει, γιατί ελπίζει ότι το ΚΚΕ θα αλλάξει τη στρατηγική του. Ξέρει ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Ομως, «τονίζει» ότι τον βοηθάει, κάνει καλύτερα την ύπουλη δουλειά του, όπως την κάνει εδώ και πολλά χρόνια, να πολεμάει με όλα τα μέσα την επαναστατική πολιτική του Κόμματος.
Το ΚΚΕ έχει ένα μέτωπο, έναν εχθρό, τον καπιταλισμό και την εξουσία του. Αλλά ξέρει πολύ καλά, έχει διδαχθεί από την Ιστορία της ταξικής πάλης, ότι χωρίς ταυτόχρονο μέτωπο στον οπορτουνισμό ο αγώνας για το σοσιαλισμό δεν πρόκειται να νικήσει.
Γι' αυτό σήμερα το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, σε αγωνιστές πρωτοπόρους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, χωρίς διαχωρισμούς με κριτήριο τι ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές.
Απευθύνει ιδιαίτερο κάλεσμα στο ριζοσπαστικό κόσμο, που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα έχει τη δυνατότητα και την πείρα να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.
Πέρα από τις όποιες επιφυλάξεις έχουν για τη γενικότερη πολιτική του ΚΚΕ, έχουν σήμερα τη δυνατότητα να κάνουν το βήμα να γνωρίσουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να συμπορευθούν μαζί του, στην οργάνωση της λαϊκής πάλης.
Στο δρόμο της πάλης για την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με εργατική - λαϊκή εξουσία.
