Ιδιαίτερα
βαρύς θα είναι ο λογαριασμός που θα κληθούν να πληρώσουν η εργατική
τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για το
Ασφαλιστικό, που εντάσσεται στο 3ο μνημόνιο.
Μέτρα - «φωτιά»
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων βρίσκεται η ραγδαία
αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέσω της κατάργησης των
λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων στα 67 έτη για πλήρη και 62 έτη για
μειωμένη σύνταξη, με 40 χρόνια δουλειάς.
Έτσι σύμφωνα με πληροφορίες, οι «θεσμοί» ζητούν την
επιτάχυνση της μεταβατικής περιόδου από τα σημερινά όρια ηλικίας στα νέα
αυξημένα και συγκεκριμένα η ισχύ τους να
είναι από την 1η Ιούλη του
2015 και όχι από το Φθινόπωρο. Υπό τα έως τώρα δεδομένα όσοι κάνουν
αίτηση συνταξιοδότησης από 1η Ιούλη 2015 και μετά θα δουν να αυξάνονται
τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησής τους, από 6 έως 18 μήνες κατ' έτος,
μέχρι την επίτευξη του στόχου των 67. Αλλά και όσοι συμπλήρωσαν
συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι τις 30 Ιούλη του 2015 πάλι θα βρεθούν και
αυτοί αντιμέτωποι με οδυνηρές αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις από
παλαιότερους αντιασφαλιστικούς νόμους που η σημερινή συγκυβέρνηση
διατηρεί και εφαρμόζει.
Πάντως το πακέτο αντιασφαλιστικών μέτρων είναι πολύ
πιθανό σε αυτή τη φάση να εμπλουτιστεί και με άλλα μέτρα που κατά
καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Όπως και να έχει πάντως από
τον Οκτώβρη έρχεται το «κυρίως πιάτο» των ανατροπών στο Ασφαλιστικό,
μέσω «αναλογιστικών μελετών» και του «κοινωνικού διαλόγου» - απάτη, και
φυσικά η μετάθεση έχει να κάνει και με την προσπάθεια «εκτόνωσης και
ενσωμάτωσης» των λαϊκών αντιδράσεων με την αναζήτηση του
κατάλληλου «επικοινωνιακού περιτυλίγματος» των ανατροπών.
Οδυνηρές παρεμβάσεις και στα εργασιακά
Εξίσου οδυνηρές αναμένονται να είναι από το Φθινόπωρο
και οι παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις. Εδώ επιλέγεται η λογική της
«σαλαμοποίησης» για να αποφευχθούν οι μαζικές αντιδράσεις. Ωστόσο,
σύμφωνα με πληροφορίες, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας,
κυρίως των κλαδικών, η «επανεξέταση των κατώτατων αμοιβών», η
απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου,
όπου ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας «θα περνά από 40 κύματα», αλλά
και η εξέταση των «γενικότερων τάσεων στη διαμόρφωση εργασιακών
σχέσεων» με βάση τα νέα δεδομένα της ανταγωνιστικότητας των
επιχειρήσεων, θα αποτελέσουν την κορωνίδα της επίθεσης.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να «οχυρωθεί» πίσω από διεθνείς
μελέτες και την ευρωπαϊκή εμπειρία και πρακτική για να αποκρύψει όμως
ότι ακριβώς η ΕΕ και οι αποφάσεις της αποτελούν τη «μήτρα» που γεννά τα
αντιασφαλιστικά και αντεργατικά τερατουργήματα ακριβώς για να
διασφαλιστεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών
ομίλων.
