Του Τάκη Βαρελά
Για όσους αντιλαμβάνονται την κυβερνητική ως εργαλείο ενός πολιτικού συστήματος, η μακροοικονομία προϋποθέτει στους πολιτικούς σχεδιασμούς της τη μακροπολιτική, ούτως ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που κατέχει την εξουσία.
Κυρίαρχη εξουσία σήμερα στη χώρα μας είναι η αστική τάξη, η οποία θωρακισμένη με θεσμικά και πολιτικά πλαίσια από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, κατέχει όλα τα μέσα για να παρεμβαίνει σε όλες τις διεργασίες στο πολιτικό προσωπικό της.
Γνωρίζει η αστική τάξη πως τα αστικά κόμματα φθείρονται στα μάτια του λαού από τα σκληρά μέτρα και έτσι στους σχεδιασμούς της πρέπει να υπολογίζει και το αναγκαίο πολιτικό λίφτινγκ του πολιτικού προσωπικού. Επίσης, για το συμφέρον της και για να δίνει διέξοδο και ώθηση στο σύστημα των οικονομικών της συμφερόντων, πρέπει στο συρτάρι της να έχει σχέδια για τη γέννηση και νέων πολιτικών σχημάτων, έτοιμων να εμπλακούν σε κυβερνητικές λύσεις, εναρμονισμένες στις εκάστοτε επιλογές της.
Τι νόημα θα είχε, άλλωστε, το σλόγκαν «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» που επαναλαμβάνουν σε όλους τους
τόνους όλα τα αστικά κόμματα;
Σαφώς εννοούν επανατοποθέτηση, επαναλανσάρισμα της σημερινής κατάπτυστης αστικής δημοκρατίας, που στην παρούσα φάση είναι και εξελίσσεται σε μια στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων, θωρακισμένη από την ΕΕ και το αντιλαϊκό νομικό της οπλοστάσιο και τα διαρκή μνημόνια που θυμίζουν οικονομικά στρατοδικεία!
Ο κορμός της ηγεσίας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν γνώριζε και δεν γνωρίζει πώς δουλεύει η αστική τάξη την κυβερνητική διαχείριση προς το συμφέρον της.
Άρα, για να φτάσει να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στήριξή της, και γνώριζε, και ήθελε να κυβερνήσει, αλλά έπρεπε να υπηρετεί τα προαπαιτούμενα. Δηλαδή:
- Να συμφωνήσει (και συμφώνησε) στις στρατηγικές επιλογές της. Δηλαδή να υπηρετεί τους νόμους του κέρδους των μονοπωλίων.
- Να συμφωνήσει (και συμφώνησε) να στηρίζει το θεσμικό όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Δηλαδή την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ.
- Να συμφωνεί (και συμφώνησε) να συμμετέχει η χώρα στις γεωστρατηγικές επιλογές των παραπάνω θεσμών, εξυπηρετώντας στην ουσία τις επιλογές των μονοπωλίων.
- Να συμφωνήσει (και συμφώνησε) ότι το αριστερό παρελθόν της ηγεσίας του θα είναι παρόν και μάχιμο, ως απαραίτητο εργαλείο και άλλοθι για να περάσουν οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί με αριστερό πρόσημο.
Αφού συμφωνήθηκαν πρώτα αυτά, μέσα σε έξι χρόνια, συντεταγμένα τα ΜΜΕ και οι μηχανισμοί της αστικής τάξης έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% στο 38% και στην κυβέρνηση και μάλιστα με τέτοια ταχύτητα που γρήγορα ξεφούσκωσε το ΠΑΣΟΚ, μεταφέροντας τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του στην κάλπικη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μπλοκάροντας την πραγματική ριζοσπαστική διέξοδο προς το ΚΚΕ.
Σύμβολα και σημάνσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το σχέδιο δεν ήταν άλλοι από εκείνους που προσπάθησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, να το μεταλλάξουν ή να το αποδομήσουν και, σε τελευταία ανάλυση, να το κάνουν να υπηρετήσει την αστική τάξη και τα συμφέροντά της, πράγμα που πέτυχαν με τα αντίστοιχα κόμματα σε Ιταλία και Γαλλία, αλλά ευτυχώς στην Ελλάδα δεν τους πέρασε. Αυτός άλλωστε είναι και ο στρατηγικός στόχος της αστικής τάξης.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι τα πρωτοκλασάτα αυτά στελέχη και τους περισσότερους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, αν τα εναρμονισμένα με την αστική τάξη ΜΜΕ δεν τους έδιναν βήμα και ώθηση.
Για να γίνει όμως αυτό, η αστική τάξη έθεσε στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα πολιτικά προαπαιτούμενα.
Τα στελέχη του στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να περνούν κατά μόνας ή ομαδικά τον Ρουβίκωνα και να υπερασπίζονται την όχθη της υπηρεσίας των πολιτικών διακυβευμάτων της αστικής τάξης κατά τέτοιον τρόπο ώστε:
- Να ακυρώνουν ως ουτοπία το σοσιαλισμό και την πάλη για την οικοδόμησή του.
- Να ακυρώνουν την οργανωτική ανασυγκρότηση των κομμουνιστικών κομμάτων που ιστορικά και με πίστη παλεύουν την προοπτική του σοσιαλισμού.
- Να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια να αποκτήσει το εργατικό κίνημα ταξικά χαρακτηριστικά και προσανατολισμό για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
- Να παγιδεύουν το λαό στην «αριστερά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ», γιατί δήθεν μπορεί από «μέσα» να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή του - δείτε τα αποτελέσματα.
- Να ανακόπτουν με κάθε τρόπο τη δυναμική του εργατικού ταξικού λαϊκού κινήματος, υποτάσσοντάς το στις επιλογές του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
- Να αποκόπτει την πάλη του λαού από την οριστική ρήξη με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θολώνοντας τον ορίζοντα της λαϊκής εξουσίας και της οριστικής αποπομπής της αστικής τάξης από το σβέρκο του λαού.
- Ιδιαίτερα στο στόχαστρο μπαίνουν οι προγραμματικές θέσεις του ΚΚΕ για κοινωνική συμμαχία και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ως το πιο αποτελεσματικό μέσο για να απολαμβάνουν τα αγαθά όσοι τα παράγουν.
- Υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συντηρεί, να ενισχύει και να αναπαράγει πολιτικά αναχώματα, απλώνοντας πολιτικό δίχτυ, προασπίζοντας έτσι την κυριαρχία της αστικής τάξης με κάθε μέσο και σε κάθε ανάγκη της και εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
Στον παραπάνω σχεδιασμό της αστικής τάξης μοιράστηκαν ρόλοι στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, φτιάχτηκαν συνιστώσες, πλατφόρμες, τάσεις, κόμματα, παρακόμματα, προσωπικότητες και μη.
Ο καθένας και από ένα ταμπούρι, χαράκωμα, οχυρό και όλοι αυτοί μαζί το βάφτισαν αριστερά με θητεία στους κοινωνικούς αγώνες. Με μια αρχή: Να μην ανατρέψουμε το σύστημα. Και έχει σημασία αυτό, γιατί, στο όνομα των κοινωνικών αγώνων και στο όνομα της αριστεράς, υλοποιείται το σχέδιο φαλκίδευσης τόσο της αποτελεσματικότητας των αγώνων όσο και της πραγματικής ιστορικής ριζοσπαστικής αριστεράς, της ΕΔΑ, της Νεολαίας Λαμπράκη, του ΚΚΕ, με αυτό που λέγεται από μερικούς: «Είδαμε και εσάς τους αριστερούς, χειρότερα μνημόνια φέρνετε και βάρβαρα μέτρα». Και δεν έχουν και άδικο.
Πού κολλάνε ο Λαφαζάνης και η «Αριστερή Πλατφόρμα»;
Στον πόλεμο και τις πλημμύρες υπάρχουν κοινές παραδοχές και δράσεις.
Όπως τα χαρακώματα και τα προγεφυρώματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου, έτσι και στους ορμητικούς ποταμούς και τις πλημμύρες σημαντικό ρόλο παίζουν τα αναχώματα, τα οποία αποτελούν δίχτυ προστασίας.
Ενεργοποιούνται, δε, με τη μορφή του ντόμινο, προκειμένου να παραμένει άθικτο το κυρίαρχο.
Στην περίπτωσή μας, το φαινόμενο «Αριστερή Πλατφόρμα» ταυτοποιείται πλέον πολιτικά στο πρόσωπο του Π. Λαφαζάνη.
Θρονιάστηκε από την αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργώντας ως δήθεν το πιο ριζοσπαστικό τμήμα του, που δήθεν είναι «πιο κοντά στο ΚΚΕ», στο οποίο πάντα έτεινε χέρι συνεργασίας. Ενώ, στην ουσία, πάντα υπονόμευε το ταξικό κίνημα, εγκλωβίζοντάς το σε επιλογές που πρακτικά υπηρετούσαν την αστική τάξη.
Απόδειξη; Το ύφος και η σιγουριά του να δηλώνει «καταψηφίζω το μνημόνιο αλλά στηρίζω την κυβέρνηση» δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς παρά μόνο ως ανάχωμα - κράτημα της κατακραυγής του κόσμου που τους ψήφισε από τη μία και από την άλλη για να δημιουργηθεί νέο πολιτικό προγεφύρωμα με στόχο να συνεχισθούν από νέο μόρφωμα τα αντιλαϊκά μέτρα, με κυβερνητικούς δεσμούς στο μέλλον, μιας και δεν αμφισβητούνται τα παρακάτω:
α) Κυριαρχία της πολιτικής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ του ΔΝΤ, της ΕΚΤ με επιβολή νέων μνημονίων και ακόμη πιο βάρβαρων μέτρων.
β) Διευκόλυνση των διεργασιών και απορρόφηση των τριγμών εντός του ΣΥΡΙΖΑ, εξυπηρετώντας τις ανάγκες διαμόρφωσης του νέου αναχώματος, ικανού να αποκρούσει την ένταση και την ανάπτυξη των αγώνων, αλλά και της συγκρότησης του μετώπου των κοινωνικών συμμάχων που θα αντικαταστήσει τη δικτατορία των μονοπωλίων.
γ) Τον εγκλωβισμό της δυσαρέσκειας, από το ξεσκέπασμα και την εξαπάτηση του λαού από τον ΣΥΡΙΖΑ, φτιάχνοντας τη νέα δεξαμενή - ανάχωμα προς το ΚΚΕ.
Προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι η επίθεση στο ΚΚΕ, η μόλυνση δηλαδή των πραγματικών ελπίδων του λαού. Του ΚΚΕ, που όλα τα χρόνια δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αγωνίζεται και να προειδοποιεί το λαό για τα δεινά και τους δυνάστες του.
Μέρος της επιβολής της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ είναι και ο Λαφαζάνης. Και είναι, γιατί στη ζωή μετράμε το όλον και όχι το μέρος. Και στα ευρωενωσιακά κάστρα της βαρβαρότητας πολέμαρχος ήταν και ο Λαφαζάνης και οι «Πλατφόρμες» και τα λαγούμια, με σημαία την κολυμβήθρα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου κάθε πρώην ΠΑΣΟΚόφερτος υπουργός και στέλεχος των κυβερνήσεων έβρισκε χώρο να ξεπλυθεί και να κουνάει το δάκτυλο στο λαό.
Περίσσιο το θράσος του, λοιπόν, να δηλώνει στις 4 Αυγούστου 2015 στo «Real.gr»:
«Το ΚΚΕ ακολουθεί μια βαθιά λαθεμένη στρατηγική, η οποία, δυστυχώς, επιδεινώνεται. Ήταν μέγα λάθος η θέση του ΚΚΕ στο πρόσφατο δημοψήφισμα, όπως είναι αξιοπερίεργη η θέση του τώρα για το ευρώ. Εν πάση περιπτώσει και ανεξάρτητα απ' αυτά, σήμερα είναι όσο ποτέ αναγκαία η συνεργασία και η συμπαράταξη όλων των προοδευτικών δυνάμεων στη βάση ενός ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού προγράμματος κοινωνικής αλλαγής. Προσωπικά δεν θα πάψω να τονίζω ότι το ΚΚΕ έχει ιστορική ευθύνη να συμβάλει για ένα μέτωπο σε αυτή την κατεύθυνση αντί να θεωρεί ότι μεγαλύτερος αντίπαλος, αν όχι και "εχθρός", είναι οι αριστερές δυνάμεις με τις πλέον συγκλίνουσες απόψεις».
Ξανά πάλι από την αρχή. Για θυμηθείτε το '89, το '91, για δείτε και τον ΣΥΡΙΖΑ πού έφτασε σήμερα;
Ούτε έξι μήνες δεν είναι στην κυβέρνηση και από μαθητές της κυβερνητικής της αστικής τάξης έγιναν καθηγητές με master και διδακτορικό στα μνημόνια και στη βαρβαρότητα.
Με συγχωρείτε, αλλά ο Λαφαζάνης πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια που σχεδιάζονταν όλα αυτά;
Δεν ήταν ο υπ' αριθμόν 2, 3; Δεν τα έβλεπε; Δεν τα ήξερε;
Και τα έβλεπε και τα ήξερε. Αλλά, ο καθείς εφ' ω ετάχθη.
Οι ρόλοι ήταν και είναι μοιρασμένοι και για τον Λαφαζάνη και την «Αριστερή Πλατφόρμα» και για τον Τσίπρα και τον Δραγασάκη και για τους άλλους που βρίσκονται πρόθυμοι στον προθάλαμο της διαχείρισης.
Άλλωστε, και σήμερα βλέπουμε να πυκνώνουν τα αλισβερίσια με τις παρέες των ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΝΑΡ, Σχέδιο Β.
Δυστυχώς, οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται («ανεμομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα» λέει ο λαός), αλλά στην παρούσα φάση φαίνεται ότι η αντιΚΚΕ συστράτευση είναι επιβεβλημένη και βάσει σχεδίου.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο κύβος ερρίφθη και στο πλαίσιο της τρίτης παραμέτρου ο Λαφαζάνης επιταχύνει τη δημιουργία του αναχώματος, εκτελεί το τρίτο συμβόλαιο εγκλωβισμού του λαού στις επιλογές της ΕΕ, απλώνοντας νέο δίχτυ προστασίας και διαχείρισης της αστικής εξουσίας, με όρους «σούπερ - ντούπερ» αριστεράς των συγκοινωνούντων δοχείων, με πιθανές συμμετοχές σε κυβερνήσεις συνεργασιών, είτε σε προγραμματικών συμφωνιών, είτε ειδικού σκοπού, σωτηρίας. Αλλά, πάνω από όλα, με κοινό σημείο αναφοράς να παραμένει άθικτη η αστική εξουσία.
Σαφής στόχος και του Λαφαζάνη είναι η ανακοπή της προοπτικής της ενίσχυσης του ΚΚΕ και της στρατηγικής ρήξης με το κεφάλαιο και τους «θεσμούς» του.
Σαφής στόχος είναι να αποτραπούν οι κοινωνικές συμμαχίες στη βάση, στην παραγωγική διαδικασία και η ταξική προσέγγιση αλλαγής της εξουσίας σε όφελος του λαού.
Οι ταρζανιές του Λαφαζάνη, του Τσίπρα και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φόρτωσαν με κέρδη το μεγάλο κεφάλαιο, τους τραπεζίτες και άδειασαν τα λαϊκά πορτοφόλια, στέγνωσαν τους αγρότες και τους μικροεπαγγελματίες. Και ο εξαθλιωμένος λαός δεν πρέπει να έχει καμία εμπιστοσύνη σε κανένα Λαφαζάνη και σε κανένα μόρφωμα που γεννιέται να γυροβολά στα κατώφλια της μπουρζουαζίας, ανεμίζοντας, μετά από τόσα, το δήθεν αριστερό παρελθόν.
Η αριστερά, έτσι όπως τη διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ, είναι η Αποκριά της δεξιάς, ντυμένη αριστερά, με τον Λαφαζάνη ντυμένο Ιανό.
