Και να που ζούμε και πάλι μια περίοδο ...«σκληρής
διαπραγμάτευσης». Να που ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, στελέχη της, σ'
ένα απίστευτο κρεσέντο κοροϊδίας σε βάρος του λαού, προσπαθούν να
πείσουν ότι «αντιστέκονται», ότι υπάρχει «ισχυρή αντιπαράθεση», ότι
είναι «σκληροί απέναντι στους δανειστές» και το κάνουν αυτό για το καλό
των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των συνταξιούχων, των νέων
ζευγαριών. Το έργο αυτό το έχει ξαναδεί ο κόσμος. Τώρα το βλέπει με
αφορμή έναν ακόμη έλεγχο της τρόικας, προκειμένου ν' ανάψει το «πράσινο
φως» για την επόμενη δόση του δανείου. Από τον περασμένο Φλεβάρη έως τον
Ιούλη, το είχε ξαναδεί με αφορμή τη χρηματοδότηση που ζητούσε από την
Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ. Και βέβαια, το
περίφημο «κάνουμε σκληρή διαπραγμάτευση» το έχουμε ζήσει και από
προηγούμενες κυβερνήσεις, που κάθε φορά που διαπραγματεύονταν για το
«καλό μας», κόβονταν συντάξεις, μισθοί, δικαιώματα, γίνονταν απολύσεις,
ακρίβαιναν είδη βασικής ανάγκης.
Έχει μια σημασία να δούμε τι έχει προηγηθεί της
«σκληρής διαπραγμάτευσης» που λέει η κυβέρνηση. Αύξηση του φόρου σε είδη
πρώτης ανάγκης που χρειάζεται η λαϊκή οικογένεια για να ζήσει. Μείωση
των συντάξεων και των μισθών μέσω επιβολής εισφοράς. Τρίτο αντιλαϊκό
μνημόνιο.
Νέα αύξηση της φορολογίας μέσω του φόρου εισοδήματος.
Διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Απόφαση για ιδιωτικοποιήσεις. «Ανοιγμα» του
Ασφαλιστικού με αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, περαιτέρω μείωση
των συντάξεων και της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης. Νέοι φόροι για τους
φτωχούς αγρότες. Απελευθέρωση επαγγελμάτων κ.λπ. κ.λπ. Αυτά τα μέτρα,
που ευνοούν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και ανοίγουν νέα πεδία
για την κερδοφορία του, συνοδεύονται και από παρεμβάσεις υπέρ των
μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, όπως απαλλαγές από πρόστιμα και φόρους.
Και μετά από όλα αυτά, μιλάνε ξανά για «σκληρή διαπραγμάτευση»...
Είναι σαφές ότι η διαπραγμάτευση υπάρχει και μπορεί
να έχει και σοβαρά στοιχεία ισχυρής αντιπαράθεσης με τους δανειστές,
όπως δήλωσε χτες η κυβερνητική εκπρόσωπος. Το ζήτημα είναι για
λογαριασμό ποιου; Για λογαριασμό, για παράδειγμα, των τραπεζιτών, που
ανησυχούν για τους όρους ανακεφαλαιοποίησης; Οι δύο πλευρές όμως, η
ελληνική κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών
έχουν ένα βασικό πράγμα λυμένο: Το ότι θα συνεχίσει να ματώνει ο λαός,
όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, είναι επίσης σαφές ότι η όποια
«σκληρή», «μαλακή», «μέτρια» διαπραγμάτευση γίνεται, γίνεται επειδή
κοντράρονται ισχυρά και διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα. Στο πώς θα
τσακίσουν τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες αμφότεροι
συμφωνούν εύκολα. Στο ποια επιχειρηματικά συμφέροντα θα κερδίσουν σε
βάρος ποιων είναι λογικό να υπάρχουν διαφωνίες και μεγάλες μάλιστα, που
μπορεί να προκαλέσουν ακόμα και σοβαρές εξελίξεις... Ομως, αυτή είναι η
διαπραγμάτευση, τέτοιου είδους κόντρες υπάρχουν, τέτοια ζητήματα
απασχολούν και τους μεν και τους δε.
Η διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ
είναι σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών
στρωμάτων. Η αλήθεια είναι ότι στους τόπους δουλειάς που οι εργάτες
έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωποι με τα αφεντικά, στις γειτονιές που ζουν
άνθρωποι της εργατιάς και μετρούν τις απώλειες, τα λαϊκά προβλήματα που
οξύνονται, στα χωράφια που νέοι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν από
μια πολιτική που έχει στόχο, με τις ευλογίες της ΕΕ, τη συγκέντρωση της
γης σε λιγότερα χέρια, στα μικρομάγαζα που λαϊκές οικογένειες
συνθλίβονται από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων. Πρέπει να δοθεί
απάντηση. Οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να αντιληφθούν ότι είναι χρέος
τους να μη συναινέσουν στη σφαγή τους όπως τους καλεί η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι «εταίροι τους». Να μην ξεγελαστούν από τα παραμύθια
της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Και να αρχίζουν να δοκιμάζουν τη δύναμή
τους. Η 12η Νοέμβρη είναι κοντά.
