Τρεις βασικές κατηγορίες ζητημάτων οριοθετούν το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης που κάνει αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση.
Πρώτον, συζητάει καινούργια μέτρα που θα προστεθούν
στα προηγούμενα. Δεύτερον, συζητάει για παλιότερα μέτρα, που τώρα
αναθεωρούνται προς το χειρότερο και τρίτον, αναζητάει «ισοδύναμα» για
ορισμένα από τα νέα μέτρα, τα οποία όμως κι αυτά θα προέλθουν από την
τσέπη του λαού, αφού θα κληθεί να «διαλέξει» ποιο δικαίωμα θα χάσει!
Σε ότι αφορά τα καινούργια μέτρα, χαρακτηριστικό είναι το Ασφαλιστικό.
Όλα τα σενάρια επιβεβαιώνουν ότι κατάληξη αυτής της
συζήτησης θα είναι η μείωση όλων των συντάξεων και ταυτόχρονα η
επιδείνωση των όρων Ασφάλισης και συνταξιοδότησης, κυρίως για τους
νέους.
Για τα παλιότερα μέτρα, που αναθεωρούνται προς το χειρότερο, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι οι πλειστηριασμοί.
Εδώ, πάει να αλλάξει η προστατευτική νομοθεσία που
υπήρχε και η οποία ήταν ούτως ή άλλως ελλιπής, αφού η αναστολή των
πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία
ανανεωνόταν κάθε χρόνο με
προϋποθέσεις που επιδεινώνονταν διαρκώς.
Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση από χρόνο σε χρόνο να
ανακτήσουν τα λαϊκά νοικοκυριά την ικανότητα να εξυπηρετούν τα
στεγαστικά τους δάνεια όπως πριν από τις αιματηρές περικοπές στα
εισοδήματα και την εκτόξευση της ανεργίας!
Παρόμοιο παράδειγμα είναι οι 100 δόσεις.
Υπερχρεωμένοι οφειλέτες, κύρια αυτοαπασχολούμενοι και μικροί
επαγγελματίες, κατέφυγαν στη ρύθμιση, η οποία, παρά τους αυστηρούς
όρους, δίνει παροδικά μια ανάσα από την ασφυκτική πίεση των υποχρεώσεων
απέναντι στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αυτό που συζητιέται, όμως, τώρα είναι η αλλαγή προς
το χειρότερο των όρων παραμονής στη ρύθμιση, που σημαίνει ότι ο βραχνάς
του χρέους θα επανέλθει δριμύτερος για χιλιάδες οφειλέτες. Θα είναι
μάλιστα χειρότερος, αφού θα έχουν σωρευθεί και νέα χρέη.
Στην περίπτωση των πλειστηριασμών, η κυβέρνηση
επιδιώκει να παραμείνει η απαγόρευση μόνο για τους πιο εξαθλιωμένους και
για τις 100 δόσεις προσπαθεί να επιβάλει κάποιες ρήτρες που δεν
αντιστρέφουν την πορεία χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών προς τη χρεοκοπία.
Τέλος, σε ότι αφορά την αναζήτηση των «ισοδύναμων»,
προκύπτει ότι για την πλειοψηφία των περιπτώσεων τέτοια δεν υπάρχουν,
ενώ κι εκεί που τα βρίσκουν, πάλι από την τσέπη του λαού τα βγάζουν!
Για παράδειγμα, αν το ισοδύναμο για τη μη επιβολή ΦΠΑ
23% στις δομές της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι η επέκταση και η αύξηση
των τελών κυκλοφορίας, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς για τι μιλάμε.
Επομένως, τι καλό έχει να περιμένει ο λαός από τη
διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς του
κουαρτέτου; Απολύτως τίποτα.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, το αποτέλεσμα της
διαπραγμάτευσης θα είναι συντριπτικά σε βάρος του, ακριβώς επειδή και
τώρα και προηγούμενα οι κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονται για το
συμφέρον του λαού, αλλά για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών
ομίλων.
Το ερώτημα είναι: Τι θα κάνει ο λαός απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση;
Μια «λύση» είναι να σταυρώσει μοιρολατρικά τα χέρια
και να υπομείνει τα εξοντωτικά μέτρα. Η άλλη είναι να ξεσηκωθεί, να
στείλει το μήνυμα ότι δεν μπορούν πλέον να τον κοροϊδεύουν με τη
«σκληρή» τάχα διαπραγμάτευση, να ανοίξει με τον αγώνα του το δρόμο για
την ανατροπή τους.
Αυτόν το δρόμο τον καλεί να ακολουθήσει το ΠΑΜΕ και γι' αυτό πρέπει να συμμετάσχει στην απεργία στις 12 Νοέμβρη.
