Και πώς αλλιώς, εφόσον προσηλωμένη όντας η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ στο στόχο της εγχώριας αστικής τάξης για «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της στην ευρύτερη περιοχή (π.χ. μέσα από το ενεργειακό), μπορεί να επαίρεται στους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους πως έκανε τα «αδύνατα δυνατά» για να προωθήσει σχετικά κομπρεμί τους με άλλα κεφάλαια της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε, την Τετάρτη, ότι στην Ιερουσαλήμ υπογράφτηκαν συμφωνίες σε χρυσοφόρα πεδία, όπως Τουρισμός, Περιβάλλον, Ενέργεια, διαχείριση υδάτων, φαρμακευτική βιομηχανία κ.ά. Ενώ, την Πέμπτη, στη Λευκωσία οι τρεις πλευρές συμφώνησαν στην
προώθηση κοινών έργων στο ενεργειακό, που θα συμβάλουν στην «ενεργειακή ασφάλεια» των τριών κρατών και στην περιλάλητη «διαφοροποίηση» των πηγών τροφοδοσίας της ΕΕ με καύσιμο.
Ολα αυτά τα σχέδια προϋποθέτουν, βέβαια, βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Σε αυτήν τη βάση, την Τρίτη, της μετάβασης του Αλ. Τσίπρα στο Ισραήλ προηγήθηκε η άφιξη στην Αθήνα του Ισραηλινού υπουργού Αμυνας, για συνομιλίες και συμφωνίες με τον Ελληνα ομόλογό του, Π. Καμμένο, ο οποίος τόνισε ότι οι δύο κυβερνήσεις μοιράζονται «ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες για τις εξελίξεις στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».
Μάλιστα και οι δύο έστειλαν «μηνύματα» στην Αγκυρα ότι η Τουρκία πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τους τρομοκράτες. Μια εμφανής «διαφοροποίηση» από παλαιότερες δηλώσεις των κυβερνήσεων Ελλάδας και Ισραήλ, ή και αυτής της Αιγύπτου, που υποστήριζαν ότι οι «συνεργασίες» τους στα νότια της Τουρκίας «δεν συνιστούν απειλή, δεν στρέφονται έναντι οιουδήποτε» κ.τ.λ. Αλλο ένα δείγμα ότι κλιμακώνονται επικίνδυνα οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Αλλά και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, από το Ισραήλ, εστίασε στη συνεργασία των δύο πλευρών για την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος». Παραπέρα, απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά για το αν και πότε η ελληνική κυβέρνηση θα αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος, όπως είχε κάνει άλλωστε και ενώπιον του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μ. Αμπάς, όταν δήλωνε ότι αυτό θα γίνει... «όταν ο χρόνος κριθεί κατάλληλος».
Επιπλέον, έκανε «γαργάρα» το συνεχιζόμενο έγκλημα της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, ψελλίζοντας μόνο κάτι για την «πολιτική των εποικισμών» από ισραηλινής πλευράς, που «αποδυναμώνει» την προοπτική επανέναρξης των συνομιλιών Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Σημειωτέον ότι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης προκαλεί δυσαρέσκεια στην παλαιστινιακή πλευρά, όπως φαίνεται και από άρθρο Παλαιστίνιου πρ. υπουργού Εξωτερικών που δημοσιεύτηκε σε κυπριακή εφημερίδα.
Βεβαίως, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν πρωτοτυπεί, αφού και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις κινήθηκαν στην ίδια κατεύθυνση, της εμβάθυνσης των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, που καταδυναστεύει τον Παλαιστινιακό λαό, της βαθύτερης εμπλοκής στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, σε όλο το φλεγόμενο τόξο από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με μια σειρά από μέτωπα ανοιχτά από Ουκρανία και Γεωργία έως ΝΑ Τουρκία, Συρία, Παλαιστίνη και Λιβύη.
Αλλά, είναι πλέον πασιφανές πως όλα αυτά τα «Συμβούλια» και οι «Συμμαχίες» δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων παρά μόνο εξυπηρετούν τα στενά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Επιπλέον, συνδέονται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου, των δρόμων μεταφοράς του, των μεριδίων των αγορών. Επομένως, μόνο κινδύνους εγκυμονούν για το λαό, εξ ου και απαιτείται λαϊκή επαγρύπνηση και οργανωμένη αντίσταση στα σχέδιά τους.
