Ιδιαίτερα χαιρετίζει τις γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες, τις γυναίκες των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών, τις γυναίκες ΑμΕΑ και τις μητέρες παιδιών με αναπηρία.
Η ιστορική επέτειος της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, αφιερωμένη κυρίως στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ανεξάντλητη πηγή πολύτιμων διδαγμάτων για τη συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη, για την κατάργηση της γυναικείας ανισοτιμίας, αλλά και της μήτρας που τη γέννησε: Της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του χωρισμού της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και σε αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση. Χαιρετίζουμε την 8η Μάρτη έχοντας τη σκέψη μας σε σταθμούς της ιστορίας του διεθνούς επαναστατικού εργατικού κινήματος, στη σχεδόν 100χρονη ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ στην κυριολεξία έγραψε ιστορία στην ανάδειξη της γυναίκας του λαού σε συνειδητή αγωνίστρια στον τόπο εργασίας, στο σωματείο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο χωριό, στην αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στο ΔΣΕ, στα όργανα του Κόμματος και του κινήματος.
Η ΚΕ και οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, μαζί με την ΚΝΕ, με την πολύμορφη δραστηριότητα μέχρι το 2018, στο πλαίσιο του εορτασμού των 100χρονων, επιδιώκουμε να αναδειχθεί η μεγάλη πείρα από την προσπάθεια του Κόμματός μας στη δουλειά με τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, στην επεξεργασία πολιτικών, μαζικών στόχων διεκδίκησης και αγώνα για τις εργάτριες, για τις αυτοαπασχολούμενες, για τις άτυπα εργαζόμενες, όπως ήταν παλιότερα οι αποκαλούμενες υπηρέτριες, αργότερα οι φασονίστριες, οι καθαρίστριες.
Το ΚΚΕ σε όλη τη διαδρομή του διεκδίκησε επίδομα για όσες γυναίκες δεν έχουν τα ένσημα για να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, τον πολιτικό γάμο, την αναγνώριση των παιδιών εκτός γάμου, το δικαίωμα της ψήφου στη γυναίκα, τα δικαιώματα στη δουλειά. Σταθερά αναδεικνύει μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα τον ιδιαίτερο ρόλο της πάλης για ισότιμα δικαιώματα στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας και για τα δύο φύλα, αλλά και για τα δικαιώματα της γυναίκας λόγω της θέσης της στην αναπαραγωγική διαδικασία. Παλεύει για τη γυναικεία ισοτιμία σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, στην ανειρήνευτη πάλη των τάξεων, αναδείχτηκαν πρωτοπόρες γυναίκες κομμουνίστριες, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Κόμματος. Έγραψαν λαμπρές σελίδες σε όλη την ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αντλούσαν την ορμή τους από τη συνείδηση και βαθειά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ιδιαίτερα τιμάμε τις κομμουνίστριες και τις άλλες πρωτοπόρες μαχήτριες του ΔΣΕ, που φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυσή του.
Μέσα σε τούτο το ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα», αναδείχτηκε το πρότυπο της γυναίκας που παλεύει ισότιμα με τον άνδρα, συμμετέχει στην κοινωνική και πολιτική δράση. Άλλες πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, άλλες συνέβαλαν στις υγειονομικές υπηρεσίες, άλλες αναδείχτηκαν στους
λαογέννητους θεσμούς, άλλες συνέβαλαν στα μετόπισθεν, ως σύνδεσμοι, με την προκήρυξη και το χωνί στο χέρι. Σε μια περίοδο που κυριαρχούσε η ιδέα της βιολογικής κατωτερότητας της γυναίκας, ήταν αδιανόητο εργάτριες, αγρότισσες να τα βγάζουν πέρα με πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο ανδρικό αστικό στρατό. Τρόμαζε το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα ο αριθμός της γυναικείας συμμετοχής στην κορυφαία περίοδο της ταξική πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα, στο ΔΣΕ. Πολύ περισσότερο τρομάζουν ακόμα και σήμερα οι ιδέες που ενσάρκωναν αυτές οι εργάτριες, οι απλές γυναίκες του λαού, οι κοπέλες του χωριού, αλλά και οι κομμουνίστριες και οι αγωνίστριες που βρέθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες.
Το κίνητρο της αυτοθυσίας τους είναι και σήμερα πηγή έμπνευσης και απαράμιλλων συμπερασμάτων. Οι θυσίες τους δεν πήγαν χαμένες. Μας θυμίζουν ότι χρειάστηκε μια γυναικεία πρωτοπορία στις σκληρές ταξικές μάχες για να ανάψει η φλόγα της συσπείρωσης και του αγώνα στις πολλές γυναίκες. Αποτελούν την πυξίδα για το σύγχρονο και «αθόρυβο» ηρωισμό πρωτοπόρων γυναικών στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στις λαϊκές γειτονιές και τα χωράφια, στις σχολές Μαθητείας, στα ΤΕΙ και ΑΕΙ, των μητέρων που με την αγωνιστική τους στάση ζωής γίνονται παράδειγμα για τα παιδιά τους.
Φωτίζει την ανάγκη της ασίγαστης προσπάθειας για την ανάπτυξη του Κόμματος με πρωτοπόρες εργάτριες, μισθωτές, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, νέες γυναίκες. Καθρεφτίζει την ανάγκη το Κόμμα και η ΚΝΕ να δρουν ως πρωτοπορία καθημερινά στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας, για την ισοτιμία της και την κοινωνική απελευθέρωση, για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών στην ταξική πάλη και την ανάδειξή τους στα όργανα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στους μαζικούς φορείς. Η συμμετοχή των γυναικών στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, στις απεργίες, στα συλλαλητήρια, στα μπλόκα του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, δείχνει ότι μπορούν να γίνουν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, υπερβαίνοντας το κλίμα μοιρολατρίας, ηττοπάθειας, που είναι μόνιμα στον προσανατολισμό της παρέμβασης των αστικών επιτελείων στις γυναίκες.
Η συλλογική, ριζοσπαστική δράση των γυναικών είναι στοιχείο για να ανοίξουν δρόμοι στη λαϊκή πάλη, μπροστά στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, που ξεδιπλώνεται η επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, των ιμπεριαλιστικών συμμάχων της απέναντι στα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας. Η κυβέρνηση καλύπτει με το μανδύα της «κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας» την αντιλαϊκή πολιτική που σφαγιάζει κατακτήσεις. Επιχειρεί να εμφανίσει ότι η κοινωνική ανισότητα βρίσκεται ανάμεσα στους εργατοϋπάλληλους και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και αγρότες, ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, ανάμεσα στις γυναίκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Πετσοκόβει επιδόματα, τσακίζει μισθούς και συντάξεις, βάζει νέους φόρους και τέλη υποστηρίζοντας προκλητικά ότι κάνει «αναδιανομή» στα εισοδήματα προς όφελος των πολύ φτωχών. Στην πραγματικότητα, κάποια ψίχουλα στην έσχατη εξαθλίωση επιχειρεί να τα παρουσιάσει ως κοινωνική πολιτική, ενώ διόλου δε θίγει τα πραγματικά μεγάλα εισοδήματα, τα καπιταλιστικά κέρδη.
Στο όνομα της «κοινωνικής ισότητας», ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις, τα προηγούμενα χρόνια, κατήργησαν θετικές ρυθμίσεις υπέρ των εργαζόμενων γυναικών που ανταποκρίνονταν στις ιδιαίτερες ανάγκες τους λόγω της μητρότητας. Αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, κατήργησαν την 5ετή διαφορά, στην κατεύθυνση της «ενεργού γήρανσης», της παράτασης του εργάσιμου βίου. Σήμερα, με το κυβερνητικό σχέδιο-λαιμητόμο κατεδαφίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης.
Δεν αφορά μόνο τη σύνταξη, αλλά και την άδεια μητρότητας, ασθένειας, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις επαγγελματικές ασθένειες, την ιατροφαρμακευτική, νοσηλευτική και μαιευτική περίθαλψη. Αφορά κάθε μέλος της λαϊκής οικογένειας. Οι μόνοι και μεγάλοι κερδισμένοι από το αντιασφαλιστικό έκτρωμα είναι η καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος, που εδώ και χρόνια έχουν στόχο να απαλλαγούν από το «βάρος» των ασφαλιστικών εισφορών, στο όνομα του ανταγωνισμού, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της διεύρυνσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Στο όνομα της «ισονομίας» γενικεύουν την εργασιακή ζούγκλα σε όλο το εργατικό δυναμικό, σε άνδρες και γυναίκες, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη μερική απασχόληση, που εφαρμόστηκε πρώτα στις εργαζόμενες γυναίκες. Χρησιμοποίησαν τις αντικειμενικές δυσκολίες συνδυασμού της εργασίας με τη μητρότητα στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, για να ανατρέψουν -χωρίς την απαιτούμενη λαϊκή αντίδραση- το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο. Σήμερα, με το πρόσχημα της συμμετοχής και των ανδρών στην οικογενειακή φροντίδα χτυπούν τα συλλογικά κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και των δύο φύλων.
Την ίδια στιγμή, επικαλούνται τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των γυναικών για να αξιοποιήσουν αντιδραστικά τη σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα. Χρησιμοποιούν τη γυναικεία εργασία σε ληξιπρόθεσμα προγράμματα κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης δουλειάς, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας της Τοπικής Διοίκησης, διάφορων ΜΚΟ και «κοινωνικών συνεταιρισμών». Είναι η «σύγχρονη» στρατηγική της ΕΕ και των κυβερνήσεων για να συρρικνωθούν κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, μετακυλώντας το βάρος στο εργατικό, λαϊκό εισόδημα, με τις αυξημένες πληρωμές για Παιδεία-Υγεία-Πρόνοια. Την ίδια κατεύθυνση υπηρετεί σήμερα και η προβολή ως πρότυπο επιτυχίας της γυναίκας που καταφέρνει να συνδυάσει τη δουλειά, τη φροντίδα των παιδιών, του σπιτιού, τις προσωπικές σχέσεις. Αφού κάνουν τη ζωή της πλειοψηφίας των γυναικών «λάστιχο» από την κοινωνική καταπίεση, τις τιμούν και από πάνω.
Σήμερα, η γυναίκα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων «…διπλά δεσμά πρέπει να σπάσει». Οι γυναικείες κατακτήσεις, στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κοινωνίας, συχνά ναρκώνουν τις συνειδήσεις, ακόμα και των πιο πρωτοπόρων. Σήμερα, μαθήτριες, σπουδάστριες, φοιτήτριες, νέες γυναίκες δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον ταξικό χαρακτήρα των πρόσθετων κοινωνικών ανισοτιμιών σε βάρος της γυναίκας. Επιφανειακά βλέπουν μόνο προβλήματα στη συμπεριφορά ανάμεσα στα δύο φύλα, στην οικογένεια.
Το ΚΚΕ παλεύει για να συνειδητοποιηθεί το σύγχρονο περιεχόμενο του γυναικείου ζητήματος, που αφορά τις ανισοτιμίες, αλλά και τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας του λαού, από το κορίτσι έως την ηλικιωμένη. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, αντιπαλεύει αυτές τις ανισοτιμίες και διακρίσεις, που υφίστανται οι γυναίκες από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, τις σκοταδιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για το γυναικείο ζήτημα που διδάσκονται όχι μόνο στις νέες γυναίκες, αλλά γενικά στους νέους. Δεν πρόκειται μόνο για τις αναχρονιστικές και αντιδραστικές απόψεις που επιβιώνουν μέχρι σήμερα, όπως το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», οι οποίες θέλουν τη γυναίκα δεμένη στο ατομικό νοικοκυριό, μακριά από την κοινωνική παραγωγή και την κοινωνική δράση. Οι σύγχρονες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας επενδύονται με το μανδύα του προοδευτισμού, διαμορφώνοντας στρεβλές αντιλήψεις για τις αιτίες της ανισότιμης θέσης της γυναίκας.
Παρουσιάζουν ως αιτία την αντίθεση των δύο φύλων, την «πατριαρχική» κοινωνία και εξουσία. Το γεγονός ότι οι λαθεμένες αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο αναπαράγονται όχι μόνο μέσω της στάσης των εργοδοτών στους χώρους εργασίας, αλλά και μέσω της στάσης, της συμπεριφοράς ανδρών σε όργανα του αστικού κράτους, μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης, μέσα από τα θρησκευτικά δόγματα, δεν αναιρεί ότι η πηγή της γυναικείας ανισοτιμίας είναι η διαίρεση της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και σε όσους υφίστανται την εκμετάλλευση.
Επικεντρώνοντας σε ζητήματα, νοοτροπίας, συμπεριφοράς των ανδρών προς τις γυναίκες, αθωώνουν την ανισότιμη, ταξική κοινωνία και καλούν τις γυναίκες να στοιχηθούν πίσω από στόχους που υπηρετούν ξένα προς το λαό συμφέροντα. Η συζήτηση για τη συμμετοχή των γυναικών στα λεγόμενα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων (δηλαδή στα Διοικητικά Συμβούλια των επιχειρήσεων, στα όργανα της αστικής εξουσίας) εντάσσεται στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διαμορφώσει μία γυναικεία πρωτοπορία η οποία θα περνάει τις αστικές αξίες και ιδέες στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Στις μέρες μας, η αστική προπαγάνδα, στο όνομα της δήθεν «ελευθερίας», αναπαράγει θεωρίες που φθάνουν μέχρι και σε ανορθολογικές απόψεις για την τεκνοποίηση και την τεκνοθεσία. Με αυτό τον τρόπο παραμορφώνουν την ταξική και φυλετική καταπίεση των γυναικών, κατ’ επέκταση και τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες των γυναικών που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο. Έτσι, κρύβουν ότι τα προβλήματα στη σχέση των δύο φύλων -επικοινωνίας, συμπεριφοράς- έχουν τη ρίζα τους χιλιάδες χρόνια πίσω, στην πρώτη ταξική κοινωνία. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αναπαράγονται ο ατομισμός και ο ανταγωνισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής, που επιδρούν και στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και σμπαραλιάζουν τις κοινωνικές σχέσεις, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, τις προσωπικές σχέσεις.
Οι φυλετικές και ταξικές διακρίσεις εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλες τις πλευρές της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής ζωής της γυναίκας, αφού αποτελούν πηγή πρόσθετου κέρδους για το κεφάλαιο. Αξιοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις παγκόσμια για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Στο όνομα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού υποφέρουν οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Αυτός είναι η «καύσιμη ύλη» που πυροδοτεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο, που δημιουργεί την προσφυγιά. Η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο εγκυμονεί νέους κινδύνους επέκτασης του πολέμου, μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μητέρες, πρέπει να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα. Να μην αποδεχτούν τα παιδιά της εργατικής τάξης, του λαού, να γίνουν θύτες ή θύματα στα κανόνια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Να δείξουν τη λαϊκή αλληλεγγύη στους χιλιάδες πρόσφυγες, που ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες, βρέφη, ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι, απομονώνοντας το ρατσιστικό δηλητήριο. Να τιμήσουν και έτσι την ιστορική επέτειο της 8ης Μάρτη αποδίδοντας το σύγχρονο διεθνιστικό μήνυμά της.
Η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, 159 χρόνια μετά τη μαχητική απεργία των εργατριών στα ραφτάδικα και τα υφαντουργεία της Ν. Υόρκης, φωτίζει, στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, τον πραγματικό ριζοσπαστισμό στον αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία.
Η ασίγαστη δουλειά για την προσέλκυση όσο γίνεται περισσότερων εργατριών, υπαλλήλων, γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα νέων ηλικιών, στην ταξική πάλη, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ μπορεί να δώσει νέα δυναμική, νέα πνοή στην ανασύνταξη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, στην κοινωνική συμμαχία, με δυναμισμό, αποτελεσματικότητα και προοπτική, στην επαναστατική πάλη για να «…θριαμβεύσει η ζωή» με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αξιοποιώντας όλη τη θετική και αρνητική εμπειρία που έδωσε η ταξική πάλη στον 20ό αιώνα.
