ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης.
Γιατί είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η δημοσίευση αυτών των συνομιλιών, σε αυτή τη χρονική στιγμή, αλλά κι όσα ακολούθησαν, όπως η συνάντηση Μέρκελ - Λαγκάρντ, έχουν να κάνουν μόνο με την πορεία της διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης και τη στάση τεχνοκρατών τύπου Τόμσεν και Βελκουλέσκου.
Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα κι αφορούν τη διαχείριση του χρέους συνολικά κι όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και την ίδια την πορεία της Ευρωζώνης.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ και κατ' επέκταση το ΔΝΤ, προβάλλουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης ως προϋπόθεση για «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους, την οποία θα επωμιστεί κυρίως η Γερμανία.
Η Γερμανία αντιδρά σε αυτή την προοπτική προβάλλει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης ως μέσο πίεσης για επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων, διατηρώντας ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη.
Συνεπώς, η προβολή αυτής της αντιπαράθεσης μέσω δημοσιευμάτων ούτε τυχαία είναι ούτε και πρωτοφανής. Θυμίζουμε την αμερικανογερμανική διαμάχη, με αφορμή τις αποκαλύψεις του πράκτορα της NSA, Σνόουντεν για παρακολουθήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων από υπηρεσίες των ΗΠΑ, μ' εμπλοκή και τότε των «Wikileaks».
Αλλωστε, το τελευταίο διάστημα, πιο γενικευμένα από κάθε άλλη φορά, διακινούνται πολλά και αντιμαχόμενα σενάρια σχετικά με το μέλλον της ΕΕ, σε συνδυασμό πάντα με το μέλλον της Ευρωζώνης, με βασικούς φορείς της αντιπαράθεσης τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Κι όλα αυτά στο φόντο των ανησυχιών για την παγκόσμια οικονομία, αφού το 2015 η παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη επιβραδύνθηκε, ενώ το 2016 ξεκίνησε με επικίνδυνα μηνύματα. Η απειλή νέων συγχρονισμένων κλυδωνισμών στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία ρίχνει ακόμα περισσότερο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των αντίστοιχων κρατών και διεθνών συμμαχιών, που συμπεριφέρονται σαν συμμορίες ληστών. Οι μεταξύ τους συμμαχίες στρέφονται πρώτα και κύρια σε βάρος των λαών, ενώ διατηρούνται για όσο καιρό και σε όσα πεδία υπάρχει σύμπλευση των συμφερόντων τους.
Όσον αφορά την κυβέρνηση είναι φανερό ότι αξιοποιεί τις συνομιλίες των στελεχών του ΔΝΤ, για να επαναφέρει το γνωστό και δοκιμασμένο εκβιασμό ότι «υπάρχουν και χειρότερα», για να επιταχύνει την αξιολόγηση, δηλαδή το νέο πακέτο μέτρων και να εξωραΐσει το μνημόνιο που έχει υπογράψει με την ΕΕ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το προηγούμενο διάστημα είχε επενδύσει στο ρόλο των ΔΝΤ - ΗΠΑ, τώρα εμφανίζεται να είναι πιο κοντά στις θέσεις της ΕΕ - Γερμανίας. Αυτή η εναλλαγή ρόλων «καλού - κακού» δε μπορεί να κρύψει, φυσικά, ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ, έχουν κοινό στόχο την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων και τη θωράκιση της κερδοφορίας των ομίλων τους, σε βάρος του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εκλέχτηκε με τα συνθήματα της κατάργησης των μνημονίων, έφτασε στο σημείο σήμερα, 15 μήνες μετά, όχι μόνο να εφαρμόζει τα προηγούμενα μνημόνια των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και να υπογράφει κι άλλο, αλλά να κάνει και σημαία την «κατά γράμμα εφαρμογή» του μνημονίου και μάλιστα ως «πράξη αντίστασης» στις απαιτήσεις του ΔΝΤ!
Προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να ξεπεράσει τις δυσκολίες στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, που οφείλονται και στις αντιθέσεις των «θεσμών», αλλά και στη λαϊκή κινητοποίηση κι αντίθεση στα νέα μέτρα, το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό κ.λπ.Τα αστικά επιτελεία, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, προτιμούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να «κλείσει» την «αξιολόγηση», αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζονται και για άλλα πιθανά πολιτικά ενδεχόμενα. Ενώ τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως η ΝΔ θέτουν ζήτημα αλλαγής κυβέρνησης, είτε μέσω εκλογών είτε από την παρούσα Βουλή.
Όλα αυτά πρέπει να είναι σε γνώση του ελληνικού λαού, για να μην παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις, να μην εγκλωβίζεται ανάμεσα στη «Σκύλλα και τη Χάρυβδη», να μην παρασύρεται από τα επικοινωνιακά παιχνίδια των κυβερνώντων, αλλά και των άλλων κομμάτων και κυρίως για να μπορεί ο ίδιος ο λαός, οι εργαζόμενοι, το κίνημα να βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα κι όχι τον παραπλανητικό «εθνικό» στόχο της ανάκαμψης, που ούτως ή άλλως είναι αβέβαιος, αλλά γιατί κυρίως θα στηριχτεί στα ερείπια των δικαιωμάτων του.
Πάνω από όλα για να μπορεί να οργανώνει και να κατευθύνει την πάλη του στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, στην οικοδόμηση μιας νέας μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας, που θα στοχεύει το ίδιο το σάπιο σύστημα και τους μονοπωλιακούς ομίλους.
Ιδιαίτερα άνθρωποι που αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη μαχητικότητα, τη σταθερότητα και συνέπεια στην πάλη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων ήδη προβληματίζονται. Μπορούν και πρέπει να κάνουν το βήμα σήμερα και να υποστηρίξουν ενεργά την πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση που προβάλλει το ΚΚΕ, για μια νέα κοινωνική οργάνωση, που θα καταργήσει τις βάρβαρες σχέσεις εκμετάλλευσης, θα οργανώσει και θα διευθύνει την παραγωγή, την οικονομία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις σχέσεις με τις άλλες χώρες προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, των πραγματικών λαϊκών αναγκών και της εξασφάλισης μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους και όλες.
Όσο κερδίζει έδαφος αυτή η πρόταση, θα μπορούμε και να καθυστερούμε και να βάζουμε εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικούμε βελτίωση της ζωής μας, να έχουμε κατακτήσεις. Έχει αποκτηθεί αρκετή πείρα. Όμως ο λαός δεν έχει αξιοποιήσει ακόμα την πραγματική του δύναμη. Αυτή τη δύναμη πρέπει και μπορεί πλέον να δοκιμάσει. Κι ας μη βαυκαλίζεται η κυβέρνηση ότι αν φέρει τα ν/σ στη Βουλή μαζί με τη Σταύρωση και τον Επιτάφιο ο λαός δε θα βγει στους δρόμους.
