συμφέροντά του υπαγορεύουν και το πολιτικό του προσωπικό υλοποιεί, η στρατηγική των λυκοσυμμαχιών του, που ανοίγουν για το λαό το δρόμο απ' το κακό στο χειρότερο, που καθιστούν πάντα διαθέσιμη μόνο τη χειρότερη επιλογή σε ό,τι αφορά τα δικά του συμφέροντα. Και αυξήσεις φόρων και περικοπές μισθών - συντάξεων και περιστολή δικαιωμάτων κάθε είδους...
Η δήλωση του Γ. Δραγασάκη δεν απευθύνεται κυρίως στο λαό, αλλά στους επιχειρηματικούς ομίλους, εξηγώντας τους γιατί το σημερινό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας της ΕΕ και της ΟΝΕ δυσκολεύει την ελληνική κυβέρνηση να τους παράσχει όλα όσα θα ήθελαν. Παρ' όλα αυτά, θα κάνει ό,τι μπορεί. Ταυτόχρονα, βεβαίως, αξιοποιεί τα περί εποπτείας και επιτήρησης, για να συσκοτίσει ότι, ακόμα και αν αυτά δεν υπήρχαν, τα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού πάλι θα τσακίζονταν, γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για να στηριχτεί η ανάκαμψη των κερδών τους. Επιπλέον, επαναφέρει τη λογική του μικρότερου κακού, με στόχο να τρομοκρατήσει το λαό για να αποδεχτεί την πολιτική της και να νιώθει ανακουφισμένος.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις της απέναντι στην αστική τάξη, διαβεβαιώνει, δια στόματος Γ. Δραγασάκη, ότι: Η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα έχει ισχυρό συμβολισμό, που θα επιτρέψει να αρχίσει η συζήτηση με τις αγορές για τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτές, ενδεχομένως μέσα στους επόμενους μήνες. Κατά το δεύτερο εξάμηνο, θα εκταμιευτεί ποσό της τάξης των 9 - 11 δισ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (6,2 δισ.) και θα γίνει η αποπληρωμή υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις. Έρχεται ο αναπτυξιακός νόμος, η ενεργητική διαχείριση των «κόκκινων» - επιχειρηματικών - δανείων και η «εργαλειοθήκη ανάπτυξης», που, όπως είπε, έχει διαμορφώσει η κυβέρνηση.
Για όποιον δεν κατάλαβε, υποσχέθηκε ζεστό παραδάκι, μαζί με νέα προνόμια, φοροαπαλλαγές και ό,τι άλλο χρειαστεί, ώστε να μην διαψευστεί η εκτίμησή του πως «για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια εισερχόμαστε σε περίοδο ρεαλιστικής προοπτικής για την οικονομία και την κοινωνία». Κι όπως έχει αποδειχτεί, αυτές τις υποσχέσεις - στην καπιταλιστική οικονομία - η κυβέρνηση τις τηρεί. Παρότι εκ των προτέρων γνωρίζει πως η ρεαλιστική προοπτική του κεφαλαίου ισοδυναμεί με προοπτική ζόφου για το λαό.
