τροφοδοτούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι μεγάλες δυσκολίες των καπιταλιστικών οικονομιών να επανέλθουν από την καπιταλιστική κρίση.
Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, συνέχεια των αντίστοιχων στη Λισαβόνα (2010) και την Ουαλία (2014), αποτελεί προαναγγελία νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων, που θα μακελέψουν λαούς, θα διαμελίσουν χώρες, αλλάζοντας σύνορα, ξεριζώνοντας και πάλι ανθρώπους. Στήνει ένα τεράστιο μέτωπο αντιπαράθεσης από τις Βαλτικές χώρες έως τη Μεσόγειο, με επίδικο για τα μονοπώλια το μοίρασμα των δρόμων μεταφοράς φυσικού αερίου, πετρελαίου, Ενέργειας, τον έλεγχο των αγορών, το γεωστρατηγικό έλεγχο περιοχών, ανάβοντας το φιτίλι ακόμα κι ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που σήμερα υπογράφει και αυτές τις κατάπτυστες αποφάσεις, έχει βαριές ευθύνες. Οχι μόνο βαδίζει στον ίδιο δρόμο με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αλλά κυριολεκτικά «επαυξάνει» στην ένθερμη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Στηρίζει το στρατιωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ, συμμετέχει στις αυξημένες ΝΑΤΟικές στρατιωτικές ασκήσεις προετοιμασίας πολέμων και επεμβάσεων, σε 23 ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων. Εχει βαριές ευθύνες για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που επιπλέον ανοίγει επικίνδυνους δρόμους στα Ελληνοτουρκικά και στην αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, με τον υπουργό Αμυνας να τη διαφημίζει ως το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο». Είναι έτοιμη να προσφέρει νέες βάσεις στο Αιγαίο, συμφωνεί με την εγκατάσταση μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Κρήτη. Την ίδια ώρα, «ξεπλένει» στις λαϊκές συνειδήσεις το δολοφονικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ, παρουσιάζοντάς τον ως «δύναμη σταθερότητας» και «περιστερά της ειρήνης».
Αυτή είναι η περίφημη «γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας», εξυπηρετώντας πλήρως τις ανάγκες των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, που διεκδικούν μερίδιο από το μοίρασμα της λείας, πάνω στο αίμα των λαών της περιοχής. Επιβεβαιώνοντας ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης, του πολέμου στο εσωτερικό ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και τα δυο τους έχουν την ίδια ρίζα, τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων και μονοπωλίων.
Γι' αυτό και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μαζί με την πάλη του για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων και μνημονίων, για να μην περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται, πρέπει ταυτόχρονα να οργανώσει την πάλη του και ενάντια στις επεμβάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τα συνθήματα «καμία συμμετοχή στα επικίνδυνα σχέδια» που εξυφαίνονται στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, «έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο», «αποδέσμευση της χώρας από τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ» είναι συνθήματα πρώτης γραμμής.
