Ο Αλ. Τσίπρας με τις προτάσεις του έδωσε το πλαίσιο πάνω
στο οποίο θα εξελιχθεί, μετά τον εκλογικό νόμο, ο νέος γύρος παζαριών της κυβέρνησης, με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, με επίκεντρο το πώς θα εξασφαλιστεί η «πολιτική» και «κυβερνητική σταθερότητα», η «κοινωνική συναίνεση και ειρήνη», για την παραπέρα θωράκιση του αστικού συστήματος. Μάλιστα, ο διάλογος όσον αφορά τη συνταγματική αναθεώρηση έχει ως ορίζοντα την άνοιξη του 2017!
Πρόκειται για συζήτηση που αξιοποιείται δεόντως από την κυβέρνηση και για να αποπροσανατολίσει το λαό, επισκιάζοντας τη νέα ολομέτωπη επίθεση που έρχεται. Έτσι την ίδια ώρα που προετοιμάζεται η ανατροπή των εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να πείσει ότι η κυβέρνηση προωθεί την ενίσχυση της δημοκρατίας στο αστικό βάρβαρο σύστημα. Μάλιστα, θέλοντας να ενισχύσει την ψευδαίσθηση της λαϊκής συμμετοχής, ανέφερε ότι «εγκαινιάζει» ένα γόνιμο διάλογο με το λαό που θα οδηγήσει σε «επανάσταση της δημοκρατίας στον τόπο» και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο διενέργειας δημοψηφίσματος «για μεγάλα πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα ζητήματα που ενδέχεται να περιληφθούν στην αναθεώρηση».
Όπως είπε, το Σεπτέμβρη θα ανακοινώσει τη σύνθεση οργανωτικής επιτροπής που θα αναλάβει να φέρει σε πέρας το διάλογο «σε πανεθνική κλίμακα», με συζητήσεις σε όλους τους δήμους με τη συμμετοχή των ΟΤΑ, επιστημονικών, συλλογικών φορέων, κινήσεων πολιτών ακόμα και ΜΚΟ! Τα συμπεράσματα θα συγκεντρωθούν «με διοργάνωση 13 συνελεύσεων» σε κάθε περιφέρεια της χώρας, ενώ θα λειτουργεί και ειδική ιστοσελίδα «ελεύθερης πρόσβασης στο λαό» για κατάθεση προτάσεων. Την άνοιξη του 2017 η επιτροπή θα καταθέσει τα αποτελέσματα στα πολιτικά κόμματα και θα ακολουθηθεί ό,τι προβλέπει το άρθρο 110 του Συντάγματος και ο Κανονισμός της Βουλής.
Όσον αφορά τις προτάσεις τις χώρισε σε πέντε άξονες. Ο πρώτος άξονας περιλαμβάνει κατ' αρχάς την πρόταση για την «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας». Η πρόταση αυτή προβλέπει ότι, εφόσον έχει συγκεντρωθεί η απόλυτη πλειοψηφία του αριθμού των βουλευτών της Ολομέλειας, θα δίνεται η δυνατότητα στη Βουλή να αποσύρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, με την προϋπόθεση ότι στην πρόταση δυσπιστίας θα προτείνεται νέος πρωθυπουργός. Πρόκειται για μέτρο που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας και συνέχειας μέσω της κυβερνητικής εναλλαγής και χωρίς εκλογές. Δεύτερον περιλαμβάνει τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και την εκλογή του «απευθείας από το λαό», όταν δεν συμπληρώνεται κατά τις δύο ψηφοφορίες η προβλεπόμενη πλειοψηφία στη Βουλή και αυτό για να μην πέφτει ούτε σε αυτή τη φάση η εκάστοτε κυβέρνηση. Μάλιστα, έκανε λόγο και για «λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ», όπως τη δυνατότητά του να παραπέμπει ψηφισμένο νόμο σε ειδικό όργανο αποτελούμενο αποκλειστικά από δικαστές. Πρόκειται για πρόταση που βρίσκει σύμφωνους και άλλους αστούς πολιτικούς όπως π.χ. ο Β. Μεϊμαράκης στη ΝΔ, ενώ είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες απ' ό,τι φαίνεται αμβλύνθηκαν.
Ο δεύτερος άξονας είναι η «Ενίσχυση της άμεσης δημοκρατίας». Αφορά τη διενέργεια δημοψηφισμάτων για μεγάλα ζητήματα, όπως: Υποχρέωση κύρωσης μόνο με δημοψήφισμα οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει αρμοδιότητες του κράτους. Τη διενέργεια δημοψηφίσματος με τη συγκέντρωση άνω των 500 χιλ. υπογραφών για εθνικά θέματα και άνω ενός εκατομμυρίου υπογραφών για ψηφισμένο νόμο με εξαίρεση νόμους που αφορούν τα δημοσιονομικά ή «για νομοθετική πρωτοβουλία από τους πολίτες». Στόχος αυτών είναι να καταστήσει το λαό συνένοχο στη σφαγή του.
Ο τρίτος άξονας έχει τίτλο «Ενίσχυση του κράτους δικαίου» και προβλέπει τη θεσμοθέτηση ειδικού γνωμοδοτικού οργάνου αποτελούμενο από δικαστές ανώτατων δικαστηρίων που θα γνωμοδοτεί και για ψηφισμένους νόμους. Προβλέπει ακόμα την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, την κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών και να μην εκλέγεται βουλευτής πάνω από δύο 4ετίες ή 8 συνεχόμενα έτη.
Ο τέταρτος άξονας αφορά τις ανεξάρτητες αρχές και προβλέπει να μη χρειάζονται αυξημένες πλειοψηφίες για την εκλογή τους. Ταυτόχρονα προβλέπει τη «ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους με διατήρηση όμως για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους της αναγνώρισης της Ορθοδοξίας ως κρατούσας θρησκείας». Κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας του πολιτικού όρκου στους δημόσιους λειτουργούς. δικαστές κλπ.
Ο πέμπτος άξονας είναι η «ανάγκη για ρητή απαγόρευση άρσης του δημόσιου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας» όταν προωθείται η ιδιωτικοποίησή τους, ενώ τα τιμολόγια καίνε και τώρα που είναι στον έλεγχο του κράτους αφού λειτουργούν για την ικανοποίηση των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων. Σαφή και αποτελεσματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για προσδιορισμό του μισθού και αυτό την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται μια νέα επίθεση στα Εργασιακά.
