που υλοποιεί, αλλά και την καταστολή, όπως και τη συκοφαντία και το ψέμα ενάντια σε όποιον αγωνίζεται.
Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Η πολιτική που διαμορφώνει με γρήγορα βήματα ένα ακόμα πιο σκληρό ταξικό σχολείο, που στριμώχνει τις πολύ μεγάλες ανάγκες στην Παιδεία, όπως και συνολικά τη ζωή των λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους, στα ασφυκτικά όρια των στόχων του κεφαλαίου, των μνημονίων και των υπόλοιπων αντιλαϊκών μέτρων, χρειάζεται και το καρότο αλλά και το μαστίγιο.
Χρειάζεται και τις κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες του προηγούμενου μήνα για τάχα «επιστροφή στην κανονικότητα» και «άριστα είκοσι» στα σχολεία, χρειάζεται και τις προσπάθειες ενσωμάτωσης και στράτευσης των νέων στα κυβερνητικά σχέδια (βλέπε «διαλόγους» για την Παιδεία κ.τ.λ.), αλλά και την επιστράτευση αστυνομικών και εισαγγελέων ενάντια σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς που αποκαλύπτουν την απάτη και διεκδικούν ζωή και μόρφωση στο ύψος των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, ακόμα και τα στοιχειώδη και αυτονόητα (βιβλία, καθηγητές, τμήματα) για να γίνεται το μάθημα απρόσκοπτα. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι όποιος υλοποιεί την αντιλαϊκή πολιτική, δεν μπορεί παρά να εχθρεύεται τον οργανωμένο, συλλογικό αγώνα.
Από την άποψη αυτή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει και εδώ «επάξια» το έργο των προκατόχων της, των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ παράλληλα προσπαθεί ακόμα πιο έντονα να «καμουφλάρει» την αντιλαϊκή της πολιτική με διάφορα «φιλολαϊκά» συνθήματα. Ποιος δε θυμάται, άλλωστε, τα παχιά και ψεύτικα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμα αναδειχτεί στη θέση του κυβερνητικού διαχειριστή του συστήματος, όταν, ως «φίλος» της νεολαίας, μιλούσε για την «επιστροφή της δημοκρατίας στα σχολεία»; Ποιος δε θυμάται τα κυβερνητικά «ταρατατζούμ» πριν από λίγους μήνες, όταν μετά από τρεις αναγγελίες τελικά ψηφίστηκε η νομοθετική ρύθμιση για την κατάργηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) που χαρακτήριζε τις μαθητικές καταλήψεις ιδιώνυμο αδίκημα; Επί της ουσίας, όπως αποδεικνύεται και τις μέρες αυτές, ο προπαγανδιστικός θόρυβος καμία σχέση δεν είχε με την ουσία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η κυβέρνηση δε φέρνει όλο αυτό το διάστημα νομοθετική ρύθμιση για την παύση κάθε δίωξης αγωνιστών μαθητών. Ηδη από τότε η επιχειρηματολογία του υπουργού Παιδείας υπέρ της κατάργησης της ΠΝΠ ήταν ότι... περιττεύει, αφού υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο για να αντιμετωπίζονται αναλόγως οι μαθητές μέσω του ποινικού κώδικα!
Πράγματι, οι διατάξεις και οι κάθε είδους μηχανισμοί που προστατεύουν την «καρδιά» της αντιλαϊκής πολιτικής υπάρχουν και ενισχύονται - ανεξάρτητα από το χρώμα των κυβερνητικών διαχειριστών - ενάντια σε όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του στη δουλειά, στη ζωή και τη μόρφωση, ακόμα και αν πρόκειται για 15χρονους μαθητές. Και είναι αυτή η «καρδιά» της αντιλαϊκής πολιτικής, οι στόχοι του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του και της ΕΕ, που - πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη στους μαθητές που αγωνίζονται - πρέπει να μπει στο στόχαστρο του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της νεολαίας για μόρφωση και ζωή.
