Η αναφορά του στην ανάγκη να συνεχίσει η Ελλάδα «να
κάνει πετάλι» για να μην «πέσει το ποδήλατο», είχε επίσης σαφείς αποδέκτες. Κι αυτό γιατί για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που εδώ και 8 χρόνια είναι σε μία διαρκή «ορθοπεταλιά» για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, η επίσκεψη αυτή έδωσε το στίγμα ότι η «ορθοπεταλιά» συνεχίζεται και ότι πρέπει ο λαός να «γκαζώσει» ακόμα περισσότερο.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι μετά τα χαμόγελα, τα συχαρίκια για την «έξοδο στις αγορές», τα θετικά σχόλια για το επιτόκιο κ.λπ., για άλλη μια φορά τέθηκε στο τραπέζι το ενδεχόμενο εφαρμογής των βάρβαρων ψηφισμένων μέτρων νωρίτερα, δηλαδή το 2019 αντί το 2020.
Δηλαδή, έρχονται ακόμα πιο γρήγορα η μείωση του αφορολόγητου, οι περικοπές σε συντάξεις κ.λπ. Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που συνεχίζεται η κυβερνητική προπαγανδιστική απάτη περί «τέλους της επιτροπείας»...
Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι σημαίνει για το λαό η «έξοδος στις αγορές», όπως και η σταδιακή «επιστροφή στην κανονικότητα» που αυτή σηματοδοτεί, σύμφωνα με τα αστικά επιτελεία. Ο λαός την έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτή την επιστροφή, ενώ για τον ίδιο σημαίνει όλο και μεγαλύτερα βάσανα. Αυτά περιγράφονται στα δύο μνημόνια των προηγούμενων και στα άλλα δύο της σημερινής κυβέρνησης, στα «προαπαιτούμενα» της τρίτης «αξιολόγησης» κ.ο.κ. Είναι «μεταρρυθμίσεις», που δεσμεύεται να υπηρετήσει απαρέγκλιτα τόσο η σημερινή όσο και η αυριανή - όποια κι αν είναι - κυβέρνηση, ώστε να μην αμφισβητηθούν τα όποια θετικά βήματα γίνονται για «σταθερή» πρόσβαση στις αγορές χρήματος, για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων.
Γι' αυτό και η ΝΔ δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, αντίθετα καλεί την κυβέρνηση να γίνει πιο αποφασιστική, να μην κωλυσιεργεί. Γι' αυτό η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν αγγίζει τα «ιερά και όσια» του συστήματος που υπηρετούν, δηλαδή τη δεδομένη ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους ώστε να γίνουν πιο «ανταγωνιστικοί» και να μεγαλώσουν τα κέρδη των καπιταλιστών. Ο καβγάς ανάμεσά τους αφορά το ποιος μπορεί να εγγυηθεί πιο πειστικά αυτό το δρόμο και ταυτόχρονα προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα εργατικά - λαϊκά στρώματα το κριτήριο που συμφέρει το κεφάλαιο, δηλαδή να αγωνιούν για τα επιτόκια με τα οποία αυτό θα δανείζεται, τις προσφορές των χρηματαγορών κ.λπ., που δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές αγωνίες για το σήμερα και το αύριο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Επομένως, για τους εργαζόμενους, που εξακολουθούν να ιδρώνουν στο «πετάλι» ώστε να μην ξεστρατίσει το ποδήλατο, πρέπει να είναι καθαρό ότι ο εφιάλτης του «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» δεν σταματά. Στο όνομα αυτού του στόχου θα καλούνται να κάνουν θυσίες στο διηνεκές. Γι' αυτό πρέπει να επιλέξουν άλλο δρόμο. Να δυναμώσουν παντού την οργάνωση και τη διεκδίκηση, την πάλη τους κόντρα στην πολιτική κυβερνήσεων, κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Να βάλουν η εργατική τάξη και ο λαός τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν, ώστε να ικανοποιήσουν ολόπλευρα τις δικές τους ανάγκες και όχι την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
