Βιομηχάνων, των Τραπεζών, όπως και των Ευρωπαϊκών «θεσμών» που έθεσαν το ζήτημα της κύρωσης των Δασικών Χαρτών ως προαπαιτούμενο του 3ου μνημονίου, ώστε να «ξεκαθαρίσει» το τοπίο στη γη, το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η χρήση γης, προκειμένου να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία σε όφελος μονοπωλιακών ομίλων. Η κριτική και η απάντηση των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για «κουκούλωμα» των καταπατήσεων, των παράνομων εκχερσώσεων, της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων με καταπατήσεις δασικής γης , καταλήγει στην ευρεία νομιμοποίηση εκ μέρους της Κυβέρνησης όλων των προηγούμενων παράνομων ενεργειών. Παράλληλα στήνεται ένας φοροεισπρακτικός μηχανισμός ώστε να είναι αδύνατον σε χιλιάδες μικρομεσαίους αγρότες και εργαζόμενους ν’ανταπεξέλθουν στο κόστος των προσφυγών-ενστάσεων-αντιρρήσεων για το χαρακτήρα των εκτάσεων με αποτέλεσμα να παραιτούνται από την διεκδίκησή τους.
Όπως και για τα αυθαίρετα, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με νόμο απαγορεύει κάθε δικαιοπραξία και κάθε μεταβίβαση ή σύσταση εμπράγματου δικαιώματος σε ακίνητο με αυθαίρετο κτίσμα, όπως μίσθωση, άδεια λειτουργίας, ασφάλιση του ακινήτου, κληρονομιά κ.λπ., εξαιρεί από αυτούς τους περιορισμούς τα τουριστικά ακίνητα και τα ξενοδοχεία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Στην πραγματικότητα, δίνει κίνητρα για τους μεγαλοξενοδόχους να διατηρήσουν τα αυθαίρετα μεγαθήριά τους, ενώ παράλληλα διαμορφώνει συνθήκες απώλειας σπιτιών που είναι πρώτη κατοικία.
Γι’ αυτά τα ζητήματα που αγγίζουν την ουσία της πολιτικής όλων των αστικών κομμάτων για τα δάση και την παράδοσή τους σε επιχειρηματίες, σε αντίθεση με το συνολικό νομοθετικό πλαίσιο που αναγκάζει τους μικροϊδιοκτήτες να παραιτούνται ή να προσφεύγουν σε μακροχρόνιες δικαστικές διαμάχες, δεν έγινε καμία κριτική ή πρόταση που να βγάζει από το αδιέξοδο τα λαϊκά στρώματα των νησιών.
Η αξίωση της Περιφερειακής Αρχής να αρθεί το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο, κινείται στα ίδια πλαίσια όπως και η δικαστική διεκδίκηση για επιστροφή της δημόσιας περιουσίας Δωδεκανήσου από το ΤΑΙΠΕΔ, αφού στρατηγική επιδίωξή της είναι η επιχειρηματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Το συναινετικό κλίμα που επιτεύχθηκε με την κυβέρνηση, θα δώσει λύσεις κυρίως στην εξάλειψη των όποιων νομικών εμποδίων για ταχύτερη εξέλιξη των μεγάλων επενδύσεων, ενώ θα διατηρούνται οι δυσκολίες στους οικονομικά αδύναμους να διεκπεραιώσουν τις διαδικασίες για να προστατέψουν την μικρή περιουσία τους.
Γι’ αυτό εξ άλλου και δεν συμφώνησαν με την πρόταση που κατέθεσε η ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ -όπως έπραξαν και στο Π.Σ. τον Απρίλη του 2017- να λάβει το κράτος όλα τα απαραίτητα χρονικά και διοικητικά μέτρα , ώστε:
• Nα μην επιβαρυνθούν τα λαϊκά στρώματα από τις ενστάσεις -αντιρρήσεις, αφού το ίδιο το κράτος δημιούργησε.
• Να μην αναγνωριστούν οι καταπατήσεις των μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοκατασκευαστών και λοιπών επιχειρηματικών ομίλων.
• Να μη χρησιμοποιηθούν οι δασικοί χάρτες και γενικότερα η δασική πολιτική ως εργαλείο επιτάχυνσης των κερδοφόρων επενδυτικών σχεδίων των μεγαλοεπιχειρηματιών.
• Να εξασφαλιστεί το αναγκαίο προσωπικό, τα μέσα και οι πόροι στις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων.
Είναι φανερό, ότι στο ζήτημα της γης συγκρούονται και αντιπαρατίθενται οι γενικές πολιτικές που εξυπηρετούν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Από τη σκοπιά της αστικής τάξης, η γη και η χρήση της είναι εμπόρευμα. Για τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων , η γη και η χρήση της, τα δασικά οικοσυστήματα είναι κοινωνικά αγαθά, πρέπει να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία.
Υπάρχει ολοκληρωμένη και φιλολαϊκή λύση, σε αντίθετη κατεύθυνση από την ασκούμενη κυβερνητική και περιφερειακή πολιτική. Είναι ζήτημα πάλης του λαού και συνδέεται με τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για διαφορετική κοινωνική οργάνωση και εξουσία που θα αναγνωρίζει τα δάση, τη γη και τη χρήση της ως κοινωνικό αγαθό, κοινωνική ιδιοκτησία, και όχι εμπόρευμα.
Ρόδος 23/01/2019
