- Στις ΗΠΑ της λεγόμενης «επεκτατικής» και όχι «περιοριστικής» πολιτικής από την κυβέρνηση Ομπάμα, που συχνά προβάλλονται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως η εναλλακτική που δήθεν ωφελεί το λαό, τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Το 2014, ένας στους τρεις Αμερικανούς (περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι) «έπεσαν» κάτω από το όριο της φτώχειας, που επισήμως προσδιορίζεται για ένα άτομο στα 11.500 δολάρια ετησίως και για τετραμελή οικογένεια στα 23.000 δολάρια, με βάση το κόστος ζωής στη χώρα.
- Στη Γερμανία, την «ατμομηχανή» της ΕΕ, το 13% του συνολικού πληθυσμού των 81 εκατομμυρίων κατοίκων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Επίσης, 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, παρότι εργάζονται, χρήζουν πρόσθετης οικονομικής στήριξης, τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια παιδιά πηγαίνουν σχολείο δίχως να έχουν πάρει πρωινό, ενώ σε πολλά σχολεία δεν παρέχεται γεύμα. Εκατομμύρια είναι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που τρέφονται ανεπαρκώς.
- Παρόμοια είναι η κατάσταση και στην αναπτυγμένη εκτός ευρωζώνης Βρετανία. Οι μισοί από τους 13 εκ. Βρετανούς που ζουν σε συνθήκες φτώχειας πασχίζουν να επιβιώσουν με το 60% του μέσου εισοδήματος και προέρχονται από την εργατική τάξη. Ενα στα τέσσερα παιδιά και νέοι έως 16 ετών ζουν στη φτώχεια, δίχως θέρμανση, ενίοτε δίχως πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα και επαρκείς ποσότητες και ποιότητες τροφίμων. Εκτιμάται έτσι ότι σήμερα στη Βρετανία πάνω από 3,5 εκ. παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από αυτά τα παιδιά, μέσα στο 2014, διαπιστώθηκε πως πείνασαν πάνω από 100.000, κυρίως εξαιτίας της απόφασης του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να σταματήσει ή να περικόψει τα επιδόματα Πρόνοιας των γονιών τους. Εφιαλτική είναι η ζωή και για πολλούς χαμηλόμισθους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους στα λεγόμενα «συμβόλαια μηδενικού χρόνου» («zero hour contracts»), τα οποία δεν τους εξασφαλίζουν παρά ελάχιστες ώρες δουλειάς τη βδομάδα και ανύπαρκτα δικαιώματα αλλά δε φαίνονται ως άνεργοι.
Ιδιο «μοντέλο» διαχείρισης παντού
Ολη
αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα τα τελευταία μόνο χρόνια να έχουν
αυξηθεί οι λεγόμενες «τράπεζες» τροφίμων, τα συσσίτια «φιλανθρωπικών»
οργανώσεων, που πολλές φορές είναι συγκαλυμμένες δραστηριότητες
επιχειρηματικών ομίλων, που τους εξασφαλίζουν και σημαντικές
φοροαπαλλαγές για την ...κοινωνική ευαισθησία τους.Για παράδειγμα, στη Βρετανία αυξήθηκαν τελευταία κατά 163% οι λαϊκές οικογένειες που έχουν ανάγκη από τις «τράπεζες τροφίμων» και τα κουπόνια σίτισης. Και αυτοί δεν είναι μόνο άνεργοι ή άστεγοι. Είναι και πολλοί εργαζόμενοι κακοπληρωμένοι, που μετά την πληρωμή μεγάλων λογαριασμών ρεύματος ή άλλων «ανελαστικών» υποχρεώσεων διαπιστώνουν πως δεν τους μένουν αρκετά για την αγορά τροφίμων.
Στη Γερμανία τα περίπου 10 εκατομμύρια μισοεργαζόμενων στα «μικρά επαγγέλματα» («mini jobs») και τη μερική απασχόληση διαφορετικών κατηγοριών, με ψευτομισθούς των 450 ευρώ το μήνα (έτσι συγκαλύπτεται και η ανεργία) είναι οι βασικοί «πελάτες» της «Paritatische Gesamtverband», που περιλαμβάνει 10.000 φιλανθρωπικές οργανώσεις διαφόρων κατηγοριών και παρέχει κουπόνια και «κοινωνική αρωγή». Επίσης, οι μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι και πολλοί ανήλικοι πλήττονται περισσότερο από τη φτώχεια εξαιτίας της κατεδάφισης της Πρόνοιας.
Σε όλες αυτές τις χώρες, που ενδεικτικά αναφέραμε, το «μοντέλο» διαχείρισης της φτώχειας είναι κοινό: Συντήρηση των πιο εξαθλιωμένων, που πρέπει να αισθάνονται και υποχρεωμένοι (!) Οπως ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα, με τα μέτρα που περιέχονται στο νομοσχέδιο της σημερινής συγκυβέρνησης «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης»...
Δ.Κ - Δ.Ο
