Η «πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της υποβάθμισης του κοινωνικού κράτους» είναι παρελθόν! «Αυτές
οι μνημονιακές πολιτικές έχουν τελειώσει οριστικά για τη νέα ελληνική
κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου...». Αυτά αναπαράγουν κυβερνητικά στελέχη.
Πάλι καλά που υπάρχει και κάποιος (η
κυβέρνηση, δηλαδή) για τον οποίο «έχουν τελειώσει οριστικά» όλα τα
παραπάνω, γιατί στη ζωή και την καθημερινότητα των εργαζομένων και των
φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αυτών δηλαδή που βίωσαν και βιώνουν στο πετσί
τους τις «μνημονιακές πολιτικές», τις πολιτικές που προωθήθηκαν για
λογαριασμό του κεφαλαίου, δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως: Ούτε στους
τσακισμένους μισθούς και τις πετσοκομμένες συντάξεις τους, ούτε στην
εργασιακή ζούγκλα που αντιμετωπίζουν, ούτε σε αυτά που καλούνται να
πληρώσουν, για να καλύψουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους...
Και πώς να αλλάξει, δηλαδή; Αφού και η
νέα συγκυβέρνηση - για την οποία, όπως είπαμε, «οι μνημονιακές
πολιτικές έχουν τελειώσει οριστικά» - έχει συμφωνήσει ήδη με τους...
«θεσμούς» ότι - ανεξαρτήτως προσαρμογών στο μείγμα διαχείρισης - η
ματωμένη «τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή» των προηγούμενων χρόνων
είναι «σημείο αφετηρίας» για τη συνέχεια, αφού έχει δεσμευτεί ότι θα
αφήσει ανέγγιχτο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε όλα
τα προηγούμενα χρόνια και ότι οι όποιες επιμέρους αλλαγές προωθηθούν θα
γίνονται «σταδιακά», κατόπιν συνεννόησης με τους «εταίρους» και αφού
έχουν ήδη βρεθεί «ισοδύναμα» αντιλαϊκά μέτρα και «αντισταθμίσματα» για
τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου...
Η προώθηση των «μνημονιακών»
περικοπών στις προσλήψεις στους δήμους, η αποδοχή των «μνημονιακών»
περικοπών στο συνολικό ετήσιο κονδύλι για τα νοσοκομεία, η δέσμευση στο
πλαίσιο της συμφωνίας με τους «θεσμούς» για νέο μαχαίρι στις κρατικές
δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Άμυνα, δήμους, κοινωνικά επιδόματα,
μεταφορές κ.τ.λ. είναι οπωσδήποτε μερικά από τα πρώτα έμπρακτα
παραδείγματα «οριστικού τέλους» των «μνημονιακών πολιτικών», εκ μέρους
της νέας κυβέρνησης...
Πού να αφήσουν όμως το λαό να τα «απολαύσει»... «Σήμερα», όπως μας πληροφορεί το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», «με
πρόσχημα τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, βρίσκεται σε εξέλιξη μια
προσπάθεια παγίδευσης της νέας κυβέρνησης και της χώρας σε ένα νέο
Μνημόνιο»...
Αλήθεια; Κι εμείς που νομίζαμε ότι
αυτό που υπαγορεύει την παγίδευση του λαού σε νέα μνημόνια, όπως και αν
αυτά ονομαστούν, «προγράμματα στήριξης» ή «συμβόλαια για την ανάπτυξη»,
είναι οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει και η νέα κυβέρνηση απέναντι στο
εγχώριο κεφάλαιο, δεσμεύσεις οι οποίες αποτυπώθηκαν ανάγλυφα - και με
καμία «ασάφεια»! - και στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία της συγκυβέρνησης με
τους «θεσμούς» που συναποτελούν την τρόικα (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ)...
Όπως είχε έγκαιρα προειδοποιήσει το
ΚΚΕ, το προεκλογικό εμπόριο «ελπίδας» (βλ. αυταπάτης) εκ μέρους του
ΣΥΡΙΖΑ, γρήγορα εναλλάσσεται με το εμπόριο φόβου: Με τη νέα κυβέρνηση να
παίρνει τη σκυτάλη από τους προκατόχους της και σε αυτό το θέμα,
βλέπουμε, για μια ακόμα φορά, το ζήτημα του «χρηματοδοτικού κενού» να
χρησιμοποιείται τόσο από την ίδια, όσο και από τους «εταίρους» - από τον
καθένα από τη δική του πλευρά - για τον εκφοβισμό του λαού, προκειμένου
να αποδεχθεί τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Όμως, τόσο η καλλιέργεια αυταπατών,
όσο και το εμπόριο φόβου πρέπει να πέσουν στο κενό: Τα παζάρια της
κυβέρνησης με τους «θεσμούς» για το «τέλος της λιτότητας» και το «τέλος
της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης» αφορούν στην εξασφάλιση
μεγαλύτερων περιθωρίων για κρατική χρηματοδότηση του εγχώριου κεφαλαίου,
για κρατική στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία όμως, την
ίδια ώρα, προϋποθέτει τη συνέχιση του «λιτού βίου» για το λαό και της
«υποτίμησης» των αναγκών και των δικαιωμάτων του...
