Ο Κ. Μητσοτάκης αναφερόμενος στα ασφαλιστικά ταμεία (τότε οι κοινωνικές ασφαλίσεις υπάγονταν στο υπουργείο Υγείας) μίλησε για «ένα σύστημα άδικο και άνισο με λίγους προνομιούχους και πολλούς αδικημένους, με τεράστια οργάνωση και υψηλό κόστος». Ο Κ. Σημίτης είπε ότι «το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας... είναι σε ορισμένες πτυχές του σπάταλο», προσθέτοντας ότι «δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τις κρατικές υπηρεσίες». Ο Κ. Καραμανλής - ένα χρόνο μετά τις εκλογές και αναφερόμενος
στην εφαρμογή του προγράμματός του - είπε ότι προχωρά στις «αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις» με «προσεκτικά αλλά και αποφασιστικά βήματα», επικαλύπτοντας τις - τότε - ανατροπές με φιλολαϊκές κορόνες για εξασφάλιση «σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Ελληνα ισότιμης πρόσβασης σε ποιοτικές υπηρεσίες».
«Η ισότιμη πρόσβαση στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας για όλους: Ασφαλισμένους και ανασφάλιστους» ήταν και ο πρώτος στόχος των εξαγγελιών του Αλ. Τσίπρα, για να προσθέσει ότι «θα εξοικονομηθούν τεράστιοι πόροι» απ' το χτύπημα «της διαφθοράς, της απάτης και της σπατάλης» σε όλα τα πεδία, «πόσο μάλλον στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας».
Κοινός, λοιπόν, παρονομαστής όλων οι ακριβές και σπάταλες υπηρεσίες Υγείας και στόχος η «εξοικονόμηση πόρων», όπως άλλωστε επιτάσσει η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
