Η ώρα της πράξης και της κρίσης

Ερχεται η ώρα που τελειώνουν τα λόγια, τα ψέματα και ο καθένας κρίνεται με βάση τις πράξεις του, όχι απ' αυτά που λέει αλλά απ' αυτά που κάνει. Οσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να παρατείνει την περίοδο των λόγων, των υποσχέσεων, των ψεύτικων ελπίδων με διάφορα επικοινωνιακά παιχνίδια, η ώρα της πράξης και κατά συνέπεια της κρίσης έχει ήδη ξεκινήσει.

 

Το δίλημμα

Κάθε πολιτική δύναμη, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να κρίνεται από ένα και μόνο ζήτημα: Πώς τοποθετείται, ποια θέση παίρνει σε ένα δίλημμα που είναι καθοριστικό, το κύριο ζήτημα που διατρέχει όλες τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις: Ποια συμφέροντα στηρίζει, του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, των
μονοπωλίων ή των εργαζομένων, των φτωχών επαγγελματιών, των φτωχών αγροτών, των γυναικών και των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, δηλαδή του λαού; Να στηρίζει και τα δύο δεν γίνεται.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, συνεργασίας) ήταν αντιλαϊκές όχι επειδή ήταν ανίκανες στη διαχείριση, όχι επειδή τα στελέχη τους ήταν διεφθαρμένα, αλλά μόνο και μόνο επειδή σ' αυτό το δίλημμα είχαν τοποθετηθεί σαφώς με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Προσπαθώντας βεβαίως να πείσουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι η ευημερία του κεφαλαίου είναι μονόδρομος για την ευημερία του λαού. Τι ήταν (είναι) άλλωστε τα μνημόνια: Ο τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο φόρτωσε τα βάρη της οικονομικής κρίσης στο λαό, μιας κρίσης που έφεραν η δική του δίψα για όλο και μεγαλύτερο κέρδος, ο ανταγωνισμός, η αναρχία της παραγωγής, τα μεγάλα κέρδη και οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης των προηγούμενων χρόνων, μια κρίση που βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού.
Αλλωστε, το μνημόνιο περιλαμβάνει στόχους - πολιτικές που υπήρχαν στα κιτάπια της ΕΕ ήδη από τη δεκαετία του 1990. Γι' αυτό και είναι κοροϊδία τα περί εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο.
Αν θέλουν να εξετάσουν και να αναζητήσουν ευθύνες για την κρίση και το μνημόνιο πρέπει να «δικάσουν» όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό (ένα μεγάλο τμήμα από αυτό βρίσκεται όμως στα κόμματα που κυβερνάνε σήμερα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ κ.ά.). Θα πρέπει να «δικάσουν» όλους όσοι στήριξαν τη στρατηγική του κεφαλαίου για ένταξη στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη, ψήφισαν ή ανέχτηκαν τις διάφορες Συνθήκες της ΕΕ, τις αντιλαϊκές στρατηγικές της, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα, και σε αυτούς όμως περιλαμβάνεται επίσης ένα μεγάλο τμήμα των σημερινών κυβερνητικών κομμάτων. Θα πρέπει να ζητήσουν ευθύνες από τα συνδικαλιστικά στελέχη που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν κήρυκες της «κοινωνικής ειρήνης» και του «κοινωνικού διαλόγου» στηρίζοντας την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας, αλλά και τα στελέχη της Τοπικής Διοίκησης σε δήμους και νομαρχίες που προώθησαν στην πράξη τις στρατηγικές του κεφαλαίου και της ΕΕ. Θα πρέπει όμως πρώτα απ' όλα να δικάσουν και να αποδώσουν ευθύνες στους μεγαλοβιομήχανους, στους εφοπλιστές, στους μεγαλεμπόρους, στους μετόχους μονοπωλιακών επιχειρήσεων, στους τραπεζίτες, στο σύνολο του κεφαλαίου της χώρας. Γι' αυτό ουσιαστικά η κίνηση αυτή αποτελεί ένα τέχνασμα για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από την πραγματικότητα.

 

Η πραγματικότητα

Η πραγματικότητα είναι πως και αυτή η κυβέρνηση πολιτεύεται απαντώντας στο δίλημμα που προαναφέραμε υπέρ του κεφαλαίου. Η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι ψεύδεται πως μπορεί να εξυπηρετεί ταυτόχρονα και το κεφάλαιο και το λαό. Πράγμα που δεν μπορεί να γίνει. Πολύ απλά γιατί όπως το κεφάλαιο φόρτωσε την κρίση στις πλάτες του λαού έτσι και ο στόχος της περίφημης ανάκαμψης φορτώνεται στις ίδιες πλάτες. Αφού η ανάκαμψη των επενδύσεων και των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να ζουν με τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με υποβαθμισμένες ανάγκες. Αυτή η αλήθεια κρύβεται από όλα τα κόμματα που στηρίζουν το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με δεδομένο μάλιστα ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η περίοδος που για διάφορους λόγους (άλλη φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης, διαφορετικός διεθνής συσχετισμός δύναμης κ.ά.) το κεφάλαιο μπορούσε και να αυγατίζει τα κέρδη του και να δίνει και κάτι παραπάνω στους εργαζόμενους.
Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται γιατί και προεκλογικά σημείωνε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πολιτευτεί έτσι ως κυβέρνηση. Το προέβλεψε και «έπεσε μέσα» «διαβάζοντας» πίσω από τις γραμμές, πίσω από την προπαγάνδα τις διακηρύξεις, τα συνθήματα και την καλλιέργεια ελπίδων και προσδοκιών. Σημείωνε π.χ. ότι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης η μια σελίδα περιείχε ορισμένες υποσχέσεις για την ακραία φτώχεια, πολύ πίσω βεβαίως από τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, καλλιεργώντας προσδοκίες για ανάκτηση απωλειών, στη «διπλανή» όμως σελίδα περιείχε τέτοιες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις προς το κεφάλαιο που η εφαρμογή τους ακύρωνε ακόμα και αυτές τις λίγες υποσχέσεις για το λαό.
Ομως, κυρίως το προέβλεψε επειδή η ιστορική πείρα στην Ελλάδα και διεθνώς έχει δείξει το εξής: Μια κυβέρνηση που πολιτεύεται με τα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους να κάνουν κουμάντο στην οικονομία, ενταγμένη μέσα στο πλαίσιο των σάπιων θεσμών του σημερινού κράτους, της εξουσίας των μονοπωλίων αλλά και ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, δεν είναι δυνατόν να πολιτευτεί αλλιώς, ανεξάρτητα από διακηρύξεις, ακόμα και προθέσεις.
Γι' αυτό άλλωστε ως ΚΚΕ έχουμε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος ή να στηρίξουμε τέτοιες κυβερνήσεις, ότι τέτοιες κυβερνήσεις δεν μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για τη χειραφέτηση των εργαζομένων, για αλλαγή των συσχετισμών, για πραγματικές ανατροπές. Αντίθετα, οδηγούν στη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης το δήλωσε την προηγούμενη βδομάδα, το επανέλαβε και πριν από 2 - 3 μέρες: «Είμαστε στην κυβέρνηση, όχι στην εξουσία, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τους διοικητές των νοσοκομείων γιατί υπάρχουν 5ετή συμβόλαια».
Ακριβώς αυτό λέμε και εμείς, ότι μια κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά όργανο της αστικής εξουσίας, δεμένη με δεσμεύσεις, συμβόλαια, υποχρεώσεις απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που συμμετέχει. Γι' αυτό και δεν μπορεί να μπει στην υπηρεσία των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως και αν αυτή ονομάζεται. Οταν δηλώνεις ότι «το κράτος έχει συνέχεια» σημαίνει ότι συνεχίζεις με βάση τις δεσμεύσεις αυτού του πλαισίου, τις αποδέχεσαι και τις υπηρετείς. Σκεφθείτε για τι ανατροπή μιλάμε που ούτε οι διοικητές των νοσοκομείων δεν μπορούν να αλλάξουν!
Αυτά βεβαίως ο Φίλης δεν τα λέει σε κρίση ειλικρίνειας αλλά για να δικαιολογήσει το ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να τηρήσει τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει στους εργαζόμενους. Ομως, όσον αφορά το κεφάλαιο δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, ότι δηλαδή αθετεί υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
Τι διαπραγματεύεται η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες; Οχι βεβαίως για αύξηση των μισθών, των συντάξεων, για νέα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για δημόσια δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κ.λπ. Ζητάει να χαλαρώσει λίγο η αυστηρότητα στην Ευρωζώνη, να ρυθμιστούν οι δόσεις αποπληρωμής του χρέους, για να εξασφαλιστεί χρήμα που θα πάει στο κεφάλαιο για επενδύσεις. Γιατί χωρίς κρατικό χρήμα, βγαλμένο και αυτό από τις τσέπες του λαού μέσω των φόρων, επενδύσεις δεν γίνονται.
Τι υπέγραψε η συγκυβέρνηση στις 20 Φλεβάρη και επιβεβαίωσε στα επόμενα συμβούλια; Οτι όλοι οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι που αποφασίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια θα μείνουν ως έχουν. Γιατί όλα αυτά είναι προαπαιτούμενα για τη λεγόμενη ανάκαμψη του κεφαλαίου.
Τι έκανε η κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν έχουν χρήμα τα κρατικά ταμεία; Εβαλε χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία, στα αποθεματικά και διαθέσιμα στους δημόσιους οργανισμούς, στον ΟΑΕΔ, στον ΟΠΕΚΕΠΕ κ.α. Χρήματα βγαλμένα από τις τσέπες του λαού, ενώ βεβαίως δεν πείραξε ούτε ευρώ από τα κέρδη του κεφαλαίου.
Τι έκανε επίσης η κυβέρνηση για να μαζέψει λεφτά; Κάλεσε το λαό πατριωτικά να πληρώσει και να ρυθμίσει όλα τα αντιλαϊκά χαράτσια και τους φόρους, σχεδιάζει να καταργήσει φοροαπαλλαγές που αφορούν το λαό ενώ την ίδια στιγμή εξασφαλίζει φορολογική αμνηστία στο κεφάλαιο και μάλιστα από πρόστιμα για παραβάσεις φοροδιαφυγής, λαθρεμπορίου κ.λπ.!
Τι άλλο κάνει για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων; Χώνει τη χώρα βαθιά στις οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Βάζει το λαό στο πεδίο βολής αντιπαραθέσεων, ανοίγοντας σε όλους πόρτες για ιδιωτικοποιήσεις σε υποδομές, εκμεταλλεύσεις φυσικού πλούτου, διαδρομών μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Ετοιμάζεται να συμμετάσχει με όλα τα μέσα σε όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη Μ. Ανατολή.

 

Ποια πρέπει να είναι η στάση των εργαζομένων, του λαού;

Πρέπει λοιπόν μαζί με τα ψέματα και τα λόγια να τελειώσουν και η υπομονή, η ανοχή, η εμπιστοσύνη, η αναμονή, η απάθεια απέναντι στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το τι έκαναν στις εκλογές.
Ενας δρόμος υπάρχει. Αυτός της συσπείρωσης και της οργάνωσης μέσα από τα συνδικάτα, τα σωματεία των ΕΒΕ, των συνταξιούχων, τους συλλόγους αγροτών, τους συλλόγους γυναικών, τις Λαϊκές Επιτροπές. Ενας δρόμος που δείχνουν όλοι όσοι ήδη κινητοποιούνται, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, ΕΒΕ, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, όσοι δεν κάθονται στα αυγά τους. Εκεί βρίσκεται η δύναμη των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Μόνο έτσι μπορούμε να παλέψουμε για να ανακτήσουμε όλα όσα χάσαμε την περίοδο της κρίσης, να παλέψουμε ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας που τίποτα δεν την εμποδίζει να προχωρά σε διαθεσιμότητες, μειώσεις μισθών, απολύσεις κ.λπ. Μόνο έτσι μπορούμε να απορρίψουμε τους νέους «κοινωνικούς διαλόγους» που φαίνεται ότι στήνονται με πρωτοβουλία του υπουργείου Εργασίας.
Μόνο έτσι μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με το σύνολο του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που συνεχίζει να ισχύει και να αποτελεί όπλο των επιχειρηματικών ομίλων ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να διεκδικήσουμε το ξήλωμά του γιατί αλλιώς είναι αδύνατον να ανακουφιστεί η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη απέναντι σε αυτούς που βιώνουν πιο οξυμένα τις επιπτώσεις της φτώχειας. Να απορρίψουμε την προσπάθεια το εργατικό κίνημα να γίνει βαστάζος της κυβερνητικής πολιτικής.
Πολύ περισσότερο όμως για να διεκδικήσουμε όλα όσα δικαιούμαστε με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που όμως δεν χωράνε μέσα στα στενά πλαίσια των συμφερόντων του κεφαλαίου, στους σχεδιασμούς της ΕΕ. Αντικειμενικά, για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του πρέπει να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Γι' αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συσπειρωθούν με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που έχει γραμμή στην κατεύθυνση της ρήξης. Που δίνει όλες του τις δυνάμεις προκειμένου να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και για τη συγκρότηση της συμμαχίας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα των αστικών κέντρων και της υπαίθρου σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια.
Που προβάλλει την προοπτική της εργατικής - λαϊκής εξουσίας ως μοναδικής ρεαλιστικής διεξόδου για το λαό. Μια εξουσία που δεν αποτελεί «συνέχεια» της προηγούμενης, δεν θα δεσμεύεται από τις αποφάσεις, τους θεσμούς και τις συμμαχίες του κεφαλαίου, αλλά θα λειτουργεί με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, θα βασίζεται σε εργατικούς - λαϊκούς θεσμούς και όχι στους σημερινούς αντιλαϊκούς και σάπιους θεσμούς του κράτους των μονοπωλίων και του αστικού πολιτικού συστήματος.
Μια τέτοια εξουσία μπορεί να κάνει λαϊκή περιουσία τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα λιμάνια, τις υποδομές, τα πλοία, ό,τι «παράγει» και ό,τι «παράγεται» και σχεδιάζοντας έτσι όλη την οικονομία, οργανώνοντας την παραγωγή με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Ετσι θα μπουν οι βάσεις για να αντιμετωπιστεί η φτώχεια, να περάσει στην ιστορία η ανεργία, να εξαφανιστούν οι κρίσεις.
Μια τέτοια εξουσία μπορεί να σπάσει τις δεσμεύσεις της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στις λυκοσυμμαχίες, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, να μην αναγνωρίσει και να διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος, απαλλάσσοντας το λαό.