«Μόνη προθεσμία της διαπραγμάτευσης είναι μια καλή συμφωνία», λέει η κυβέρνηση.
Αλήθεια, τι εννοεί όταν λέει μια «καλή συμφωνία»; Μα
την υιοθέτηση των προτάσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ των 47
σελίδων (+ επιπλέον 8) που περιλαμβάνουν τη διατήρηση όλων των
«μνημονιακών νόμων», αλλά φέρνουν και νέα αντιλαϊκά μέτρα όπως αυξήσεις
στον ΦΠΑ, κόψιμο των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, αυξήσεις στα χαράτσια
κ.ά. Σε αυτά, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν κατά 80% συμφωνήσει. Η
εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις αφορά τα ζητήματα της ρύθμισης του χρέους,
της χρηματοδότησης και του επενδυτικού πακέτου. Αυτά «καίνε» τους
επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να εξασφαλίσουν όρους για την
ανάκαμψη των κερδών τους. Το κεφάλαιο θέλει μια συμφωνία που να
εξασφαλίζει αυτά τα ζητήματα, παρ' όλο που γκρινιάζει για ορισμένα μέτρα
τα οποία
χαρακτηρίζει υφεσιακά! Το «τυράκι» προς το λαό είναι ότι θα
ευνοηθεί και ο ίδιος, αφού έτσι θα ξαλαφρώσει από το χρέος, ενώ με την
ανάκαμψη θα μειωθεί η ανεργία, θα αυξηθούν οι μισθοί κ.λπ. Δηλαδή, ο
λαός να αποδεχτεί παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, θεωρώντας τα ως το
«μικρότερο κακό» και με την ελπίδα ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη
σωτηρία του. Πρόκειται για μεγάλο ψέμα.
Η επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων είναι δεδομένη.
Η διεθνής πείρα δείχνει ότι καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει πάντα
φόρτωμα του λαού με νέα δάνεια και χρέη σε όλες τις χώρες «μικρές» ή
«μεγάλες». Ότι η ανάκαμψη, που διαδέχτηκε την κρίση του 2008 - 2009,
πουθενά δεν έφερε ουσιαστική μείωση της ανεργίας, γενικευμένες αυξήσεις
στους μισθούς κ.λπ. Αυτό που έφερε ήταν παγίωση των απωλειών των
εργαζομένων των προηγούμενων χρόνων, μέτρα μοιράσματος της φτώχειας,
αλλά και της ανεργίας με θέσεις μερικής απασχόλησης χωρίς δικαιώματα,
ενισχύοντας ένα εφιαλτικό καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα (βλέπε: ΗΠΑ,
Γερμανία, Μ. Βρετανία κ.λπ.).
Οι αντιθέσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές - που
συνδέονται και με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ΕΕ -
μπορεί να μην οδηγήσουν σε συμφωνία, αλλά σε αντιπαράθεση («ρήξη» το
βαφτίζουν), παρ' όλο που η κυβέρνηση «ξορκίζει» αυτό το ενδεχόμενο. Από
ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται αυτό το ενδεχόμενο ως διέξοδος, ως το
μεγάλο «όχι» που πρέπει να πει ο λαός. Ομως και αυτό είναι ψέμα. Η
«εναλλακτική εκδοχή» που προβλέπουν περιλαμβάνει υποτίμηση του
νομίσματος που θα χτυπήσει πρώτα απ' όλα το λαϊκό εισόδημα, τους
μισθούς, τις συντάξεις οι οποίες θα εξανεμιστούν εξαιτίας του
πληθωρισμού. Δηλαδή, όσα δεν χάσουν οι εργαζόμενοι με νέα αντιλαϊκά
μέτρα θα τα χάσουν από την υποτίμηση του νομίσματος. Φυσικά, στο όνομα
της «ανόρθωσης της οικονομίας» θα υπάρξει νέο «πακέτο βοήθειας» από
διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που θα συνοδεύεται από αντιλαϊκά
μέτρα, ενώ ο λαός θα καλείται «εθνικά υπερήφανος» να υπομένει και το νέο
τσάκισμα του εισοδήματος και των δικαιωμάτων του. Σε μια τέτοια
εξέλιξη, ένα τμήμα του κεφαλαίου θα χάσει, ένα άλλο όμως τμήμα θα
κερδίσει, αξιοποιώντας την κατάσταση για να ανακάμψουν τα κέρδη του.
Έτσι έχει γίνει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη που οδηγήθηκαν σε τέτοιες
εξελίξεις.
Όλα, λοιπόν, δείχνουν την ανάγκη ο λαός να αναζητήσει λύσεις έξω από αυτούς τους φαύλους αντιλαϊκούς κύκλους.
Πρέπει να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη, ο λαός να
ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο, το δρόμο της ρήξης με την ΕΕ, το
κεφάλαιο και την εξουσία του. Αυτός ο δρόμος δεν είναι το «αναγκαίο
κακό» είναι ο δρόμος αποτροπής της καταστροφής του λαού. Σπάζοντας τα
δεσμά της ΕΕ, της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς,
διαγράφοντας μονομερώς όλο το χρέος, παίρνοντας τον πλούτο στα χέρια του
ο λαός, έχοντας συγκροτήσει τη δική του εξουσία, έχει τη δυνατότητα να
οργανώσει την οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό και με σκοπό την
ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, να συνάψει οικονομικές και
πολιτικές σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη.
