Δύο εικόνες «έπαιξαν» τις προηγούμενες μέρες.
Η μία, από την περασμένη Τετάρτη, είναι αυτή των
δήθεν αυθόρμητων διαδηλώσεων υποστήριξης των προτάσεων της συγκυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, δηλαδή του
αντιλαϊκού πακέτου μέτρων 47 σελίδων και πλέον, διεκδικώντας «έντιμη
συμφωνία», με τη στήριξη των φιλοκυβερνητικών αστικών ΜΜΕ, των
οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη, από την περασμένη Πέμπτη, αυτή της επίσης
δήθεν αυθόρμητης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, με σύνθημα την παραμονή της
χώρας στην ΕΕ και το ευρώ, με τη στήριξη γνωστών αστικών ΜΜΕ και τη
συμμετοχή βουλευτών της ΝΔ, ζητώντας από την κυβέρνηση να υπογράψει
αμέσως την αντιλαϊκή συμφωνία.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη εικόνα. Αυτή όπως
καταγράφτηκε στις χιλιάδες λαού που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια που
οργανώθηκαν στις 11 Ιούνη, όχι δήθεν αυθόρμητα, αλλά από
περίπου 700
οργανώσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος στην Αθήνα και σε άλλες 60
περίπου πόλεις της χώρας, με πρωτοβουλία των συνδικαλιστικών οργανώσεων
που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αποτέλεσμα μιας πολύμηνης οργανωτικής
προσπάθειας, που εκδηλώθηκε με περιοδείες, συσκέψεις, συνελεύσεις,
μικρότερες κινητοποιήσεις, ένα σημαντικό βήμα με προοπτική την περαιτέρω
κλιμάκωση του αγώνα. Εκφράζοντας συνολική αντίθεση στα αντιλαϊκά σχέδια
εργοδοσίας - κυβέρνησης - δανειστών, σε κάθε αντιλαϊκή συμφωνία, στα
νέα μέτρα. Διεκδικώντας ανάκτηση των απωλειών, ξήλωμα όλου του
αντεργατικού πλαισίου, κατάργηση των μνημονίων και των νόμων τους,
διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, αυξήσεις μισθών,
Συλλογικές Συμβάσεις κ.λπ. Ανοίγοντας το δρόμο της πάλης σε κατεύθυνση
ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Την Τετάρτη ζήσαμε μια επανάληψη των φιλοκυβερνητικών
συγκεντρώσεων του Φλεβάρη. Μιας προσπάθειας ο λαός να γίνει ντεκόρ μιας
αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης, να αποδεχτεί και να στηρίξει τη λογική του
«μικρότερου κακού», τη «Σκύλλα» ενάντια στη «Χάρυβδη», να παραιτηθεί και
από άλλες διεκδικήσεις του, να στηρίξει ως «κόκκινη γραμμή» μια νέα
αντιλαϊκή συμφωνία που παρουσιάζεται λιγότερο αντιλαϊκή από αυτή που θα
μπορούσε να έρθει! Ένα τμήμα επίσης των διαδηλωτών την Τετάρτη δήλωνε
έτοιμο να στηρίξει την πιθανότητα αντιπαράθεσης, μη συμφωνίας με τους
δανειστές. Στηρίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα μια ρήξη - μαϊμού αφού δεν
αποτελεί ρήξη με τις πραγματικές αιτίες που γεννάνε την αντιλαϊκή
πολιτική, το χρέος, τα μνημόνια, δηλαδή την ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές
συμμαχίες, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η αντικατάσταση της
χρεοκοπίας του λαού μέσω νέων αντιλαϊκών μέτρων από τη χρεοκοπία του
μέσω της υποτίμησης του νομίσματος και αντιλαϊκών μέτρων που θα έρθουν
αργότερα, δεν αποτελεί διέξοδο για το λαό αλλά για ορισμένα τμήματα του
κεφαλαίου που θα βγουν κερδισμένα απ' αυτή την εξέλιξη.
Την Πέμπτη είδαμε να γίνονται συνθήματα διαδήλωσης
αντιδραστικά κελεύσματα τμημάτων του κεφαλαίου, όπως: «Οχι συνδικαλισμός
στο Δημόσιο», «Το δημόσιο χρέος είναι κατά 80% παροχές και συντάξεις
δημόσιων υπαλλήλων», «Μικρότερος και καλύτερος δημόσιος τομέας», «Ναι
στις προτάσεις Γιούνκερ»! Στο περιβάλλον των εκβιασμών, των αυταπατών
και της κινδυνολογίας, της αποδοχής των αντιλαϊκών δεσμεύσεων της ΕΕ,
του «ανήκομεν εις την Δύσιν», της λογικής του μικρότερου κακού, της
ανάδειξης ως υπ' αριθμόν 1 στόχου της ανάκαμψης των κερδών των
επιχειρηματικών ομίλων και της ανταγωνιστικότητας, ευνοείται η ενίσχυση
αντιδραστικών κινήσεων. Περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί και με τη
συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησής του με το συστηματικό ξήλωμα
όποιου ριζοσπαστισμού - έστω θολού - είχε αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια
σε εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.
Οι τρεις αυτές εικόνες κάνουν το πράγμα σαφές: Είτε ο
λαός, οι εργαζόμενοι θα στοιχηθούν κάτω από ξένες σημαίες αντιτιθέμενων
τμημάτων της αστικής τάξης που παίζουν στα διάφορα αντιλαϊκά παζάρια
αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα, με τη μια ή την άλλη εκδοχή, τη συνέχιση της
επιδείνωσης της ζωής τους ή θα οργανώσουν την πάλη τους, τη διεκδίκησή
τους κάτω απ' τη σημαία των δικών τους ταξικών συμφερόντων!
