Επόμενη μέρα...

Τις τελευταίες μέρες, τα αστικά κόμματα και επιτελεία προσπαθούν να ενισχύσουν ψεύτικα αντιλαϊκά διλήμματα, αποπροσανατολιστικά κριτήρια μπροστά στην κάλπη, αξιοποιώντας και στοιχεία των δημοσκοπήσεων.

Διαμορφώνουν μια εικόνα εκλογικής μάχης «ντέρμπι» - όπως λένε χαρακτηριστικά - ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, θυμίζοντας τα ανάλογα σκηνικά της εποχής του πάλαι ποτέ δικομματισμού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.

Σε αυτό το έδαφος, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να μη γυρίσει η ΝΔ και το «παλιό πολιτικό σύστημα», ζητάει να του δώσει ο λαός αυτοδυναμία, διαβεβαιώνοντας ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με τα «φθαρμένα μνημονιακά κόμματα», κρατώντας βεβαίως ανοιχτό το παράθυρο στο «μήνυμα της

κάλπης»! Η ΝΔ, από την άλλη, καλεί το λαό να τη στηρίξει εκλογικά, ώστε ως πρώτη δύναμη να μπορέσει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας, διαφορετικά - λέει - υπάρχει κίνδυνος μετεκλογικής αβεβαιότητας και αστάθειας, με δεδομένη τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Από κοντά Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ δηλώνουν την ετοιμότητά τους να συμμετάσχουν στη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει όποιον από τους δύο και αν έχει ως κορμό, προκρίνοντας βεβαίως την επιλογή μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Και ο χορός των ψεύτικων διλημμάτων και του αποπροσανατολισμού καλά κρατεί!

Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν μεθοδικά από το λαό είναι ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν σχηματιστεί την επόμενη μέρα των εκλογών, όποιος και αν αποτελεί τον κορμό της, το κυβερνητικό της πρόγραμμα θα είναι ένα: Η εφαρμογή του νέου μνημονίου, η διατήρηση όλου του προηγούμενου μνημονιακού πλαισίου, προκειμένου να στηριχθεί η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Αν κάτι τέτοιο το Γενάρη του 2015 ήταν μια εκτίμηση, μια πρόβλεψη, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι κάθε αστική κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ, θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει μνημόνια όπως και αν ονομάζονταν, σήμερα είναι δεδομένο, είναι πραγματικότητα. Το 3ο μνημόνιο είναι γεγονός, με την ψήφο όλων μαζί.

Τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, ότι με «παράλληλα προγράμματα», «αντισταθμιστικά μέτρα», «επαναδιαπραγματεύσεις» μπορούν να απαλύνουν το βάρος της νέας αντιλαϊκής επίθεσης, είναι λόγια του αέρα, χρήσιμα για τις προεκλογικές ανάγκες. Ο λαός δεν πρέπει να εναποθέσει εκεί τις ελπίδες του, μειώνοντας για άλλη μια φορά απαιτήσεις, προσδοκίες, υπονομεύοντας έτσι το μέλλον το δικό του και των παιδιών του.

Το επιχείρημα που διακινείται από διάφορα αστικά επιτελεία, ότι εάν δεν εφαρμοστεί το μνημόνιο θα έρθουν χειρότερα, είναι και αυτό ψέματα. Ο λαός πρέπει να ξέρει πως οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάκαμψης, είναι βαρέλι χωρίς πάτο. Δεν πρόκειται να τελειώσουν, δεν πρόκειται να περιοριστούν. Πάντα ο στόχος να στηριχθεί το κεφάλαιο και μάλιστα σε συνθήκες που εκφράζονται δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάπτυξη, θα ζητάει νέες θυσίες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να πάνε στην κάλπη, απορρίπτοντας τα ψευτοδιλήμματα με τα οποία τους «δούλευε» ο δικομματισμός εδώ και 30 χρόνια. Πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πού θα δώσουν την ψήφο του, πώς θα μετρήσει την επόμενη μέρα, ποιον θα εμπιστευτούν. Εχει σημασία ποιον θα έχουν αντίπαλο την επομένη των εκλογών, όποια κυβέρνηση και αν βγει. Να σκεφτούν: Θα είναι πραγματικός αντίπαλος μιας τέτοιας κυβέρνησης ένας ΣΥΡΙΖΑ 2, που τα στελέχη του, ως στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, έβαλαν πλάτη στο να συντηρούνται ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι μπορεί το πρόγραμμα «παραγωγικής ανασυγκρότησης» του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα ξανασηκώνουν σαν σημαία - ένα πρόγραμμα στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που οδήγησε σε μνημόνιο - να φέρει το λαό στο ξέφωτο; Θα είναι πραγματικός αντίπαλος η εγκληματική φασιστική Χρυσή Αυγή, που συγκροτείται ως δύναμη κρούσης ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ως δύναμη στήριξης του κεφαλαίου; Η επόμενη μέρα των εκλογών χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, λαϊκή συμμαχία, πάλη σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για να υπάρξει αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ, τα μνημόνια, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος. Γι' αυτό χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ.