Η συνέντευξη Τύπου του Δ. Κουτσούμπα στην 82η ΔΕΘ (VIDEO)

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε την Παρασκευή 15 Σεπτέμβρη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπαςστη Θεσσαλονίκη, στην 82η ΔΕΘ.

Στο βίντεο πάνω μπορείτε να δείτε την εισηγητική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. (Μπορείτε επίσης να τη διαβάστε παρακάτω). 

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους. (Μπορείτε επίσης να τη διαβάστε παρακάτω). 

Η εισηγητική ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα

«Οι διακηρύξεις της κυβέρνησης, από το βήμα της ΔΕΘ τη βδομάδα που πέρασε, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για άλλες αυταπάτες.

Κανένα προπαγανδιστικό περιτύλιγμα περί "δίκαιης ανάπτυξης" και περί εισόδου της Ελλάδας στη

"μεταμνημονιακή εποχή" δεν μπορεί να κρύψει ότι τα χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα έρχονται, είναι μπροστά μας.

Το μέλλον που επιφυλάσσει ο Αλ. Τσίπρας για το λαό είναι η διαιώνιση της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων.

Γιατί η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα δεν είναι μια προσωρινή πολιτική που επιβάλλεται μόνο από τους δανειστές, το γνωστό κουαρτέτο, λόγω της υπερχρέωσης του κράτους.

Είναι πολιτική καθαρής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό και ζητούν να επιταχυνθούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, η ελληνική άρχουσα τάξη.

Η προσέλκυση επενδύσεων, το περίφημο Grinvest, με το οποίο μάλιστα εκστασιάστηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν του το ανέφερε ένας Γάλλος κεφαλαιοκράτης, θα γίνει με τη σφαγή του λαού, με φθηνή εργατική δύναμη, δηλαδή με χαμηλούς μισθούς πείνας, με απαράδεκτες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με συνεχή φοροαφαίμαξη του λαού για να υπάρξουν φοροελαφρύνσεις για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ο Αλ. Τσίπρας αξιοποιεί την ανεργία που γεννά και διογκώνει η λειτουργία της οικονομίας με γνώμονα το κέρδος των καπιταλιστών, για να κλιμακώσει την επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού μας.

Καλεί τους εργαζόμενους να αποδεχτούν τα αντιλαϊκά μέτρα ως τετελεσμένα, τελικά να αποδεχτούν ακόμα και τη γνωστή αποστροφή του κ. Σόιμπλε περί έγερσης αγάλματος...

Τι λέει με απλά λόγια το βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Τα μέτρα έχουν ήδη ληφθεί, όμως θα έρθει ανάπτυξη και η ανάπτυξη θα φέρει ευημερία για τους εργαζόμενους.

Αρκεί, λένε, να τη διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να είναι δίκαιη...

Με το μανδύα της περιβόητης "δίκαιης ανάπτυξης" ο Αλ. Τσίπρας προσπαθεί να πείσει το λαό πως τα χειρότερα πέρασαν, πως ο νέος γύρος καπιταλιστικής ανάπτυξης θα βελτιώσει τη ζωή των εργαζομένων, γιατί τα κέρδη τάχατες θα διανεμηθούν δίκαια σε όλους.

Για να γίνει ακόμα πιο πιστευτός, ο Αλ. Τσίπρας επιστρατεύει στατιστικά δεδομένα που δείχνουν μια ελαφριά επαναφορά της ελληνικής οικονομίας στη φάση της ανάκαμψης το πρώτο εξάμηνο του 2017...

Επαναλαμβάνει το τάχα μεγάλο επίτευγμα της συμφωνίας για το χρέος και της περιβόητης εξόδου στις αγορές...

Αναφέρεται στη στήριξη της λεγόμενης νεανικής επιχειρηματικότητας με την πρόσφατη επίσκεψή του σε θερμοκοιτίδα επιχειρήσεων...

Θα ήταν εύκολο να τον "αδειάσει" κανείς επαναλαμβάνοντας τα λόγια του πολιτικού αμοραλιστή, πρώην υπουργού του κ. Τσίπρα που πρόσφατα δήλωσε "περσινά ξινά σταφύλια" για τις περσινές υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα περί κατάργησης του ΕΝΦΙΑ...

Ή αυτό που είπε ο ίδιος ο Τσίπρας από τη ΔΕΘ ότι ο ΕΝΦΙΑ "δεν είναι και τόσο άδικος"...

Να τους θυμίσουμε πως τα ίδια ακριβώς, για τη "δίκαιη ανάπτυξη", μας είπαν και πέρυσι και πως αντί αυτών μας έφεραν και 4ο μνημόνιο...

Θα ήταν εύκολο, επίσης, να μιλήσει κανείς για τις αστοχίες ή τις σκοπιμότητες των οικονομικών προβλέψεων του ΣΥΡΙΖΑ, που έκαναν λόγο, ένα χρόνο πριν, για ρυθμό ανάπτυξης 2,8% του ΑΕΠ το 2017...

Για να συμβιβαστούν τώρα σε πρόβλεψη ενός ρυθμού ανάπτυξης που θα είναι κάτω από το 2%, που κατά τη γνώμη μας δεν πρόκειται ούτε αυτόν να πιάσει, αφού ακόμα και αυτός απαιτεί τεράστια επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης το δεύτερο εξάμηνο του 2017.

Δεν θα κάνουμε όμως εμείς αυτήν την κριτική.

Την αφήνουμε στον ομοϊδεάτη του κ. Τσίπρα, στον κ. Μητσοτάκη, με τον οποίο τσακώνονται και θα συνεχίσουν να τσακώνονται για το ποιος θα φέρει πιο γρήγορα μια τέτοια καπιταλιστική ανάπτυξη, ποιος θα τη σταθεροποιήσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής του σάπιου οικονομικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.

Δε θα κουραστούμε, όμως, να αναδεικνύουμε πως ο ισχυρισμός του Αλ. Τσίπρα, πως τα χειρότερα πέρασαν, είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικός και κίβδηλος.

Για μια ακόμα φορά λέει ψέματα.

Δεν πρόκειται για κούφια λόγια δικά μας, δεν παριστάνουμε τις Κασσάνδρες.

Αρκεί να δει κανείς τι έρχεται το επόμενο διάστημα, τι ακριβώς περιλαμβάνει η περιβόητη συμφωνία του Αλ. Τσίπρα, ποια είναι η πολιτική του.

Ο προϋπολογισμός του 2018 που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα προβλέπει αύξηση του δημοσιονομικού πλεονάσματος σχεδόν κατά 2%, στο 3.5% του ΑΕΠ το 2018.

Αυτό μεταφράζεται σε επιπλέον ξεζούμισμα 3,5 δισ. ευρώ κάθε χρόνο που θα προέλθει από νέα πρόσθετη αφαίμαξη των εργαζομένων.

Και τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί περιλαμβάνουν δραματική αύξηση της φορολογίας μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και συνταξιούχων.

Με συρρίκνωση του αφορολόγητου αφού θα φορολογούνται από τα 400 ευρώ το μήνα.

Με κατάργηση της έκπτωσης για ιατρικές δαπάνες.

Με αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά.

Τα "καλύτερα" του Αλ. Τσίπρα, που είναι μπροστά μας, όπως είπε, περιλαμβάνουν αυξήσεις στη φορολογία των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και εμπόρων από τις αρχές του 2018, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπολογίσει ως φορολογητέα ύλη και τις ασφαλιστικές εισφορές.

Τα "καλύτερα" που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας περιλαμβάνουν νέες περικοπές στις συντάξεις, από την αρχή του 2019, που θα φθάνουν το 18%, ενώ με την κατάργηση των επιδομάτων στις συντάξεις, η μείωση μπορεί να φθάσει το 25%.

Από αυτό το ματωμένο ετήσιο πλεόνασμα υπόσχεται ο Τσίπρας ότι θα μοιράσει κάποια ψίχουλα σε ομάδες της ακραίας φτώχειας.

Τα "καλύτερα» του κ. Τσίπρα περιλαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση μισθών και εργασιακών σχέσεων, δουλειά την Κυριακή και την ουσιαστική κατάργηση της συνδικαλιστικής δράσης με αλλαγές στα σωματεία και την απαγόρευση πρακτικά της απεργίας.

Τα "καλύτερα" περιλαμβάνουν:

Πώληση λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ, ιδιωτικοποίηση του νερού, που θα φέρουν τεράστιες αυξήσεις σε νερό, ρεύμα.

Νέα διόδια.

Κατασχέσεις-express ακόμα και της πρώτης κατοικίας -και μάλιστα με ηλεκτρονικό τρόπο- για να μη χρειάζεται να αντικρίζουν τα "κοράκια" τους ανθρώπους που πετάνε στο δρόμο.

Τα κυβερνητικά στελέχη δεν σταματάνε να κάνουν λόγο για τη διαχείριση των "κόκκινων" δανείων και τη σημασία της για την ανάπτυξη.

Παραλείπουν όμως -άραγε από άγνοια ή από δόλο...;- να εξηγήσουν τι κρύβεται πίσω από τη φαινομενικά άκακη "διαχείριση".

Γιατί από πίσω κρύβεται η πώληση πακέτων "κόκκινων" δανείων στα "κοράκια" της αγοράς, τα οποία όχι μόνο δεν απαγόρευσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα οποία δίνει αφειδώς άδειες λειτουργίας, κρύβεται η εκποίηση χιλιάδων κατοικιών που ανήκουν σε λαϊκές οικογένειες, σε μισθωτούς, σε φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, που έλαβαν δάνεια και σήμερα δεν μπορούν να αποπληρώσουν.

Στόχος είναι να βγουν στο σφυρί τουλάχιστον 5.000 σπίτια μέσα στο 2017.

Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τα δόντια της στέλνοντας τα ΜΑΤ για να εξασφαλίσει πως θα βγουν τα σπίτια του κόσμου στο σφυρί.

Όμως οφείλουμε να της καταλογίσουμε και μια πρωτοτυπία.

Για να μη φαίνονται οι αντιδράσεις, για να μην έρχονται τα "κοράκια" στη δυσάρεστη θέση να τσακώνονται με όσους χάνουν τα σπίτια τους, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε και τη λύση.

Έφτιαξε ένα σύστημα για να γίνονται οι πλειστηριασμοί ηλεκτρονικά.

Του βγάζουμε το καπέλο...

Τα φορολογικά βάρη που καλούνται να πληρώσουν μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, αγρότες, λαϊκά στρώματα γενικότερα, δεν έχουν τελειωμό.

Από τις αρχές του 2018, η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου θα οδηγήσει σε ανατιμήσεις που στα τρόφιμα θα φτάσουν και θα ξεπεράσουν το 4%.

Μισθωτοί και συνταξιούχοι θα δουν τα εισοδήματά τους να είναι 1,5% χαμηλότερα κάθε μήνα, ξεκινώντας απ' τις αρχές του 2018, λόγω της αύξησης της προκαταβολής εισφορών.

Ενώ από το 2019 η αύξηση της άμεσης φορολογίας θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, με την πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση να φθάνει τα 800 ευρώ για μια οικογένεια.

Όμως, τη μεγαλύτερη έκπληξη επιφυλάσσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στους αυτοαπασχολούμενους.

Ξεκινώντας μόλις σε 3 μήνες, απ' τις αρχές του 2018, και για πρώτη φορά στα χρονικά, ο Αλ Τσίπρας αποφάσισε πως είναι λογικό, δίκαιο και αναδιανεμητικό να φορολογεί και τις τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές με τις οποίες ήδη αφαιμάσσει αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς με ΔΠΥ.

Έτσι, πάνω από 1 εκατομμύριο αυτοαπασχολούμενοι θα κληθούν να καταβάλουν, από 10% έως και 20% του εισοδήματός τους επιπλέον φόρους, σε σχέση με το 2017.

Δεν ξέρουμε αν οι “φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ” αποφάσισαν να φορολογήσουν τις ασφαλιστικές εισφορές, ακόμα και αν δεν υπάρχει καθόλου εισόδημα...

Με ακόμα μεγαλύτερο θράσος η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει σε νομοθετικές ρυθμίσεις κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των μισθωτών που εμφανίζονται να δουλεύουν με μπλοκάκι, προχωρά σε νέες επιδοτήσεις του κεφαλαίου για την κάλυψη του βάρους των ασφαλιστικών εισφορών.

Την ίδια στιγμή, η πιθανότητα να μη "βγουν οι στόχοι" κρέμεται απειλητικά πάνω από τους εργαζόμενους.

Ο περιβόητος δημοσιονομικός "κόφτης", που οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφεραν το 2016, μεταφράζεται σε νέες αυτόματες πρόσθετες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αν το πλεόνασμα δεν βγαίνει.

Το ενδεχόμενο οι δανειστές να ζητήσουν νέα μέτρα, ξεκινώντας από την τρίτη αξιολόγηση, είναι ορθάνοιχτο.

Τα λόγια περιττεύουν. Η πολιτική που εφαρμόζουν ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιλά από μόνη της.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που ευαγγελίζονται και προωθούν, δεν θα σημάνει καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους.

Το παράδειγμα της σημαντικής ανάπτυξης του τουριστικού κλάδου την τελευταία 3ετία το αποδεικνύει περίτρανα.

Η τουριστική κίνηση εκτινάχθηκε την περίοδο της κρίσης. Σχεδόν διπλασιάστηκε την περίοδο 2010-2017.

Όμως, η εντυπωσιακή αυτή επίδοση δεν οδήγησε στην ευημερία των εργαζομένων, συνολικά του ελληνικού λαού.

Οι μισθοί στον τουριστικό κλάδο παραμένουν συρρικνωμένοι σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα και σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις ανάγκες των εργαζομένων.

Τα μεγάλα ξενοδοχεία θυμίζουν κάτεργα για τους εργαζόμενους, που εργάζονται χωρίς ρεπό, άδειες, ωράρια.

Η εκτίναξη του αριθμού των τουριστών το μόνο που έκανε ήταν να κάνει επιπλέον απαγορευτικές τις διακοπές για ένα μέρος του λαού, που βλέπει τις διακοπές ως όνειρο θερινής νυκτός.

Οι παραλίες και τα νησιά της χώρας αξιοποιούνται από το μεγάλο κεφάλαιο με κριτήριο την κερδοφορία του και σ' αυτή την κερδοφορία δεν χωράνε οι εργαζόμενοι.

Την ίδια στιγμή, οι τουριστικές εισπράξεις εμφανίζουν στασιμότητα, αφού οι μονοπωλιακοί τουριστικοί όμιλοι που ελέγχουν το μεγάλο όγκο του τουριστικού προϊόντος, αξιοποιούν τις δυνατότητες νόμιμης φοροαποφυγής και καταγράφουν τα κέρδη τους αλλού.

Αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο έναν κλάδο. Περιγράφει την "κανονικότητα" της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε κάθε κλάδο της οικονομίας.

Μιας ανάπτυξης που μεταφράζεται σε κερδοφορία των επενδύσεων, που απαιτεί χαμηλούς μισθούς, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χρήσεις γης που να βολεύουν τις επενδύσεις, ελάχιστη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, ισχυρή κρατική στήριξη των επενδύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και περιορισμό της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Μιας ανάπτυξης τα κέρδη της οποίας καρπώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι μεγαλομέτοχοί τους.

Γι' αυτό το λόγο, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί και δεν θα είναι φιλολαϊκή.

Με άλλα λόγια, η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί την πολιτική των Μνημονίων, άσχετα με την μορφή υλοποίησής της, άσχετα με το αν η Ελλάδα θα βρίσκεται σε πρόγραμμα δανειακής στήριξης ή όχι.

Η μεταμνημονιακή περίοδος -βρήκαμε νέο ...σικάτο όρο βλέπετε- δεν θα συνοδευτεί με αλλαγή αυτής της κατάστασης υπέρ των εργαζομένων, με επαναφορά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Αυτές τις μέρες κλείνουν δύο χρόνια από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, οπότε αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ για δεύτερη φορά κυβέρνηση μετά το 7μηνο της "ανωριμότητας", από το Γενάρη του 2015, όπως συνηθίζει να λέει ο πρωθυπουργός.

Δύο χρόνια λοιπόν έκλεισαν της υποτίθεται "ώριμης" κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, της κυβέρνησης που αυτοδιαφημίστηκε ως "πρώτη φορά αριστερά", που εκλέχτηκε, όπως λέει, για να "ξεμπερδέψει με το παλιό".

Και τώρα, δύο χρόνια μετά, έχει έρθει η ώρα να κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι φτωχοί αγρότες και βιοπαλαιστές, η νεολαία "ταμείο".

Να αναλογιστούν τι υποσχέθηκε και τι έφερε.

Ποιον ωφέλησε και ποιον έβλαψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Και να αναλογιστούν όχι για λόγους ιστορικούς, όχι για λόγους απόδοσης ευθυνών.

Αλλά, κυρίως, να αναλογιστούν το παρελθόν για να προβλέψουν το μέλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν, το 2015, πως με το περιβόητο "παράλληλο πρόγραμμά" του, θα βελτίωνε τη ζωή μισθωτών και συνταξιούχων.

Υποσχόταν πως μπορεί να αμβλύνει και στη συνέχεια να αντιστρέψει τις επιπτώσεις της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμοζόταν μέχρι τότε απ' όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Υποσχόταν πως θα προστατεύσει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.

Προχωρούσε σε φραστικές εγγυήσεις πως δεν θα υπάρξουν νέες περικοπές συντάξεων.

Υποσχόταν πως θα προστατεύσει τις εργασιακές σχέσεις, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Υποσχόταν θεσμική αναβάθμιση του Κοινοβουλίου και απομάκρυνση απ' τις μνημονιακές κυβερνητικές πρακτικές των προηγούμενων "κακών" κυβερνήσεων.

Ο Αλ. Τσίπρας μάς έλεγε τότε, το Σεπτέμβρη του 2015, από το βήμα της ΔΕΘ πως τα χειρότερα πέρασαν, πως πρέπει να κάνουμε υπομονή, ώστε η νέα φάση της ανάπτυξης που θα έρθει να μας λύσει τα προβλήματα.

Όλοι γνωρίζουμε τι έγινε στη συνέχεια.

Οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφεραν το τρίτο μνημόνιο και έχουν ήδη περάσει δύο πακέτα μέτρων, που φόρτωσαν πάνω από 15 δισ. ευρώ επιπλέον μέτρα στις πλάτες των εργαζόμενων.

Μέτρα που ήρθαν να προστεθούν στα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων, τα οποία όχι απλά δεν έσκισε, αλλά αποδέχθηκε στην ολότητά τους.

Τι έκανε λοιπόν η λεγόμενη αριστερή διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Εκτίναξε την άμεση και την έμμεση φορολογία των εργαζομένων, με τη δραστική περικοπή του αφορολόγητου ορίου, την αύξηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων που κατατρώνε το λαϊκό εισόδημα.

Έφερε το νόμο-λαιμητόμο του Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό, που εδραιώνοντας την ανταποδοτική λειτουργία των Ταμείων, μείωσε δραματικά παλιές και νέες συντάξεις, αύξησε τις εισφορές και καθιέρωσε τη μισθωτή εργασία με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, ευθυγραμμίζοντας ακόμα και το νομικό πλαίσιο του Ασφαλιστικού με τις επιδιώξεις των μεγαλοεργοδοτών.

Η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφερε δραματικές περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα, μείωσε τη χρηματοδότηση των δήμων φορτώνοντας πρόσθετα βάρη στη λαϊκή οικογένεια.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προώθησε επιθετικά τις ιδιωτικοποιήσεις, δίνοντας στο μεγάλο κεφάλαιο κρατικές επιχειρήσεις, αεροδρόμια και λιμάνια και κάθε ελεύθερο χώρο προκειμένου να θωρακίσει τα κέρδη του.

Πάνω απ' όλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υιοθέτησε εξ ολοκλήρου και προώθησε ακόμα πιο πέρα το αντιδραστικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, την ελαστική απασχόληση, τη δουλειά με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, την ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οδηγώντας, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της, σε κατρακύλα των μισθών σχεδόν κατά 20%, με τον κατώτατο μισθό να βρίσκεται πλέον σε επίπεδο χαρτζιλικιού.

Ο Αλ. Τσίπρας δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει τα φληναφήματα περί μείωσης της ανεργίας επί των ημερών του.

Λέει συνειδητά ψέματα.

Η ανεργία εμφανίζεται να μειώνεται λόγω εποχικών θέσεων εργασίας κατά κύριο λόγο στον Τουρισμό, λόγω της κυριαρχίας της μερικής απασχόλησης που αυξάνει τον αριθμό των φαινομενικά εργαζομένων, αλλά και λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος των τελευταίων ετών.

Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μη μπορώντας να συγκαλύψει την πραγματικότητα, έκανε λόγο για πραγματική ανεργία που ξεπερνά το 31% τον Ιούλη του 2017.

Μόνο με το τελευταίο πακέτο των μέτρων της δεύτερης αξιολόγησης, οι ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ κλέβουν 650 ευρώ το χρόνο σε νέους φόρους, δύο συντάξεις ετησίως από τους συνταξιούχους, εξωθώντας τους αυτοαπασχολούμενους σε κλείσιμο με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών έως και 40% και προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση της Ενέργειας, του νερού, των μεταφορών.

Αυτά είναι τα έργα και οι ημέρες των κ. Τσίπρα - Καμμένου, των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ της λεγόμενης πρώτης αριστερής κυβέρνησης.

Βέβαια, αυτή η πορεία διάλυσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία.

Οι διάφορες κυβερνήσεις και τα "κοράκια" του μονοπωλιακού κεφαλαίου, οι σύμμαχοι και φίλοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων αστικών κομμάτων βρίσκονται σε συνεννόηση και κοινό στρατηγικό σχεδιασμό ενάντια σε όλους τους λαούς. Κι αυτό ανεξάρτητα αν τα πολιτικά τους κόμματα φοράνε τη μάσκα του αριστερού ή του δεξιού, του κεντροδεξιού ή κεντροαριστερού.

Σε ολόκληρο τον κόσμο τα δικαιώματα των εργαζομένων βρίσκονται στο στόχαστρο κυβερνήσεων και κεφαλαίου προκειμένου να διασφαλιστεί η περιβόητη ανταγωνιστικότητα.

Όλες οι αστικές κυβερνήσεις βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα προχωρήσει τις περισσότερες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Η κατάσταση και τα δικαιώματα των εργαζομένων βρίσκονται στο εκτελεστικό απόσπασμα, άσχετα με το αν ζουν στη δημοσιονομικά ισχυρή Γερμανία ή στο νέο ασθενή της Ευρωζώνης, την Ιταλία, στη Βρετανία που είναι εκτός τώρα ΕΕ, στις ΗΠΑ ή στην Ιαπωνία της επεκτατικής πολιτικής.

Και όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης, εντατικοποιούν την εργασία, μειώνουν τους μισθούς.

Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός ελληνικός λαός.

Και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο πρώην τραπεζίτης κ. Μακρόν, που σαν σωσίας του Αλ. Τσίπρα, πελεκάει τα δικαιώματα των εργαζομένων στη Γαλλία.

Στο πρόσωπο του κ. Μακρόν αυτή τη φορά ο Τσίπρας βλέπει το νέο πουλέν για την επανίδρυση της ΕΕ, για να ξανασερβίρει το ξαναζεσταμένο φαγητό της σύγκλισης της ΕΕ. Για να διαμορφωθεί λέει ένα πιο φιλολαϊκό αντίβαρο απέναντι στη Γερμανία...

Ανεξάρτητα όμως από τις υπαρκτές αντιθέσεις, στόχος του κ. Μακρόν είναι να κάνει πιο ευέλικτη την αγορά εργασίας, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, να διευκολύνει τις απολύσεις, μειώνοντας και τις αποζημιώσεις, να επιτρέψει την ακόμα μεγαλύτερη διευθέτηση του ωραρίου.

Γι' αυτό και ακούγεται μάλλον σαν ανέκδοτο ότι οι κυβερνήσεις του Νότου, δηλαδή Γαλλίας, Ιταλίας, Ελλάδας, θα μετασχηματίσουν την ΕΕ σε ΕΕ της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης προς όφελος των πολιτών. Η ΕΕ δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, γιατί αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί μια ιμπεριαλιστική ένωση που υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.

Η προοπτική της Ομόσπονδης ΕΕ, που προβάλλουν, είναι αλλαγή προς το χειρότερο, θα ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο τους εχθρούς των εργαζομένων, την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος.

Και οι ομοιότητες είναι κάθε άλλο παρά συμπτωματικές, παρά τις αστείες προσπάθειες της κυβέρνησης να αποστασιοποιηθεί...

Είναι ωμή κοροϊδία να λες ότι θα έρθουν οι ξένοι επενδυτές να μας σώσουν, λες και όλοι αυτοί δεν θα απαιτήσουν από τους Έλληνες εργαζόμενους αυτό που απαιτούν από τους εργαζόμενους στις ίδιες τις χώρες τους, με αποτέλεσμα να τους βγάζουν και εκεί στους δρόμους.

Φυσικά, δεν χάνουν όλοι από την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Οι μονοπωλιακοί όμιλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, βλέπουν τα κέρδη τους να αυγατίζουν βασισμένα στο φθηνό εργατικό δυναμικό, στο φορολογικό πλαίσιο που εγγυάται τη μη πληρωμή φόρων από το μεγάλο κεφάλαιο, που καταβάλλει λιγότερο από το 5% των κρατικών εσόδων και απαιτεί ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις, στη δυνατότητά του να επενδύσει σε κρατικές επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μεγάλα κέρδη, σε νέα μεγάλα επενδυτικά σχέδια που υλοποιεί αξιοποιώντας την ιδιωτικοποιούμενη κρατική γη και το νέο ρυθμιστικό πλαίσιο για τις χρήσεις γης.

Γι' αυτό και οι μεταρρυθμίσεις που τάχα προωθούνται λόγω των πιέσεων των δανειστών ταυτίζονται με τις επιδιώξεις του ΣΕΒ, του ΣΕΤΕ, της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων, των επιχειρηματιών στο χώρο των ΜΜΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης απλά και μόνο λόγω της αποτελεσματικότητάς του στο να προωθεί σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Και πραγματικά, γι' αυτό έχει επιλεγεί. Για να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, να προωθήσει σκληρά αντιλαϊκά μέτρα με τις ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να προωθεί σκληρά αντιλαϊκά μέτρα επενδύοντάς τα με ένα δήθεν φιλολαϊκό μανδύα.

Τα περιβόητα "αντίμετρα" της συμφωνίας του Μαΐου, εμφανίστηκαν ως φιλολαϊκά αλλά στην πραγματικότητα είναι η "άλλη όψη" των αντιλαϊκών μέτρων.

Οι φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις, η αύξηση των επενδύσεων και οι επιδοτούμενες θέσεις εργασίας στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με τα μέτρα, στη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, μεταφράζονται σε ζεστό χρήμα για τους ομίλους.

Στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τα Εργασιακά, η διακοπή της ασφάλισης μηχανικών και δικηγόρων με το κλείσιμο των βιβλίων δεν είναι πραγματική ανακούφιση, αφού απ' τη μία οδηγεί σε δραστική μείωση της σύνταξης και ταυτόχρονα προάγει τη μαύρη εργασία και το μπλοκάκι, δίνοντας κίνητρο σε εργοδότες να απασχολούν ανασφάλιστους μηχανικούς και δικηγόρους.

Αντίστοιχα, η πολυδιαφημισμένη υποχρέωση καταβολής δεδουλευμένων απ' την προσωπική περιουσία του εργοδότη, αφορά μόνο τις μικρές ατομικές επιχειρήσεις και όχι τις μεγάλες μετοχικές Ανώνυμες Εταιρείες, τις οποίες άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ προστάτεψε με σχετική νομοθετική ρύθμιση που κατάργησε τη δίωξη των μεγαλομετόχων, ακόμα και για χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η τάχα επιβράβευσή του απ' τις λεγόμενες αγορές, τις ίδιες αγορές που παλιότερα αποκαλούσε διεθνείς κερδοσκόπους και "κοράκια", έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από μια απλή αποκάλυψη του πολιτικού αμοραλισμού, της ανηθικότητας που διακρίνει τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Η επιβράβευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τις αγορές σηματοδοτεί τη βαθιά πεποίθηση του μεγάλου κεφαλαίου της Ελλάδας και των άλλων χωρών πως η κυβέρνηση θα υλοποιήσει μέχρι κεραίας τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει και αυτά που ακόμα βρίσκονται σε διαπραγμάτευση.

Άλλωστε και η ομιλία του Τσίπρα στη ΔΕΘ, σε αυτούς απευθυνόταν ουσιαστικά, εκεί έδινε διαπιστευτήρια και όχι φυσικά στον ελληνικό λαό.

Η θετική αποτίμηση από τις αγορές, αλλά και η όποια επιτάχυνση των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα πρέπει να σημάνει καμπανάκι για τους εργαζόμενους που θα αποτελέσουν την καύσιμη ύλη για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Με αυτό το κριτήριο καλούμε τους εργαζόμενους να κρίνουν και τις περιβόητες επενδύσεις.

Ο Αλ. Τσίπρας, μέσα απ' το ρόλο του πλασιέ τσιγάρων και καλλυντικών, προβάλλει το θαύμα της αύξησης των επενδύσεων, με τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν λόγο για Ελλάδα ως πρόσφορο πεδίο επενδύσεων.

Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού ο Τσίπρας και οι προηγούμενοι έχουν διαμορφώσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μασάνε από όλες τις μπάντες οι καπιταλιστές - επενδυτές και να υποφέρει ο λαός.

Το ερώτημα που θέλουμε να θέσουμε στους εργαζόμενους είναι τι κερδίζουν από τις επενδύσεις.

Ποιος ωφελείται απ' αυτές τις περιβόητες επενδύσεις; Για ποιον τελικά γίνονται;

Οι επενδύσεις γίνονται μόνο αν ο επενδυτής έχει εξασφαλίσει το κέρδος του, πώς θα "βγάλει τα λεφτά του" με μεγαλύτερο κέρδος.

Για τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τα λαϊκά στρώματα όμως είναι μηδέν εις το πηλίκον...

Οι επενδύσεις και τα κέρδη των λίγων βασίζονται στους χαμηλούς μισθούς και τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις για τους πολλούς, στο ευνοϊκό θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει κατασκευές και επιχειρηματική δράση σε παραλίες, δάση και βουνά, χωρίς να υπολογίζονται οι συνέπειες, στη φθηνή κρατική γη και στις υποδομές που πωλούνται.

Για να βγουν κέρδη από τις επενδύσεις, τα λαϊκά στρώματα χρυσοπληρώνουν διπλά και τριπλά τα διόδια, τις παραλίες, το ηλεκτρικό ρεύμα, τις μεταφορές.

Ο λαός της Μακεδονίας δεν αντέχει 30 διόδια στην Εγνατία Οδό.

Τώρα ο Αλ. Τσίπρας προετοιμάζει την εμπορευματοποίηση του νερού και με την ενιαία τιμολόγηση υδάτων για όλη τη χώρα. Σίγουρα θα είναι μια χρυσοφόρα επένδυση. Τα λαϊκά στρώματα, όμως, θα πουν το νερό νεράκι.

Οι μεγάλες επενδύσεις στους οδικούς άξονες, στους οποίους φωτογραφίζεται ο Αλ. Τσίπρας, σημαίνουν αβάσταχτα διόδια για τους εργαζόμενους.

Δίπλα στις επενδύσεις έρχονται και τα ζωτικά συμφέροντα των επενδυτών.

Οι επενδύσεις χρειάζονται προστασία.

Γι' αυτό και δίπλα στις παραχωρήσεις των υδρογονανθράκων της Νότιας Κρήτης στον αμερικανικό πετρελαϊκό κολοσσό "Exxon Mobil" ξεφύτρωσε και η νέα συμφωνία επέκτασης της βάσης της Σούδας και παραχώρησής της στις ΗΠΑ, συμφωνία που ο Αλ. Τσίπρας δεν έφερε καν στη Βουλή.

Μια συμφωνία που υπηρετεί γενικότερα τους σχεδιασμούς και της ελληνικής άρχουσας τάξης, που συμμετέχει σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και έχει γίνει ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ σ' αυτήν εδώ την επικίνδυνη πραγματικά περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά, ανοίγει τις πόρτες για ακόμα βαθύτερη, πιο επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας, ειδικά τώρα που συζητιέται η μεταφορά υποδομών από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Και στρατιωτικό δυναμικό και οπλικά συστήματα θα πάνε λέει στη βάση της Σούδας, αλλά και πυρηνικές κεφαλές στη βάση του Άραξου.

Μάλιστα, θα θέλαμε να ρωτήσουμε και να καταγγείλουμε ταυτόχρονα, γιατί η κυβέρνηση δεν βγάζει τσιμουδιά για το γεγονός ότι έχει προχωρήσει η συντήρηση, επισκευή και ο εκσυγχρονισμός της βάσης του Άραξου, προκειμένου, όπως φημολογείται, να εγκατασταθούν εκεί τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα, που ο ελληνικός λαός και με την πάλη του τα είχε διώξει προηγούμενες δεκαετίες.

Η επικίνδυνη αυτή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να συναντήσει τη μαζική καταδίκη του ελληνικού λαού, του φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε όλη αυτή τη δράση τους έχουν συμμάχους τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ κι ας κάνει πως φωνάζει και διαφωνεί.

Βέβαια, η ΝΔ απ' τη μεριά της προσπαθεί να εμφανιστεί ως καλύτερο πολιτικό προσωπικό για την άρχουσα τάξη. Δεν παραλείπει να της φωνάζει: "Εγώ μπορώ καλύτερα απ' αυτόν, διάλεξέ με επιτέλους".

Η ΝΔ υποστηρίζει:

- Πως θα είχε προχωρήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις ταχύτερα και νωρίτερα.

- Πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα είχε έρθει γρηγορότερα.

- Πως το πακέτο Γιούνκερ θα είχε τροφοδοτήσει αποτελεσματικότερα τους μονοπωλιακούς ομίλους.

- Πως η χώρα θα είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και οι τράπεζες θα είχαν ζεστό χρήμα.

- Πως το Ελληνικό θα βρισκόταν ήδη σε πορεία υλοποίησης και άλλα σχετικά.

Όμως η άρχουσα αστική τάξη είναι πιο ύπουλη, πιο προσεκτική.

Θέλει να αξιοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητά του να προωθήσει τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα ευκολότερα, καλυμμένα με την "κόκκινη" προβιά.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μοιράζονται την ίδια στρατηγική, τη στρατηγική που θυσιάζει δικαιώματα εργαζόμενων για την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Στην ίδια γραμμή πλεύσης, ως ο φτωχός συγγενής προς το παρόν, εμφανίζεται και ο λεγόμενος χώρος της κεντροαριστεράς, με τους 10 υποψήφιους αρχηγούς, που απεγνωσμένα προσπαθεί να κερδίσει ζωτικό χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, που του έχουν φάει το ψωμί από το στόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, αφού οι πολιτικές όλων κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, άλλωστε όλοι μαζί ψήφισαν πρόπερσι το τρίτο μνημόνιο.

Προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως "αριστερή"» δύναμη, που καταπολεμά τον αντικομμουνισμό της επάρατης δεξιάς και των υπολοίπων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ματαιοπονεί. Προσπαθεί να εμφανιστεί ως "αριστερή" δύναμη, καπηλευόμενος συνθήματα, ανθρώπους και εποχές τις οποίες και τους οποίους και ο ίδιος μισεί βαθιά.

Γιατί δουλειά του είναι να κρύβει τη σαπίλα της δικτατορίας του κεφαλαίου, τη φτώχεια, την πείνα, τη διαφθορά, τους πολέμους που γεννά το σύστημα του κεφαλαίου, το οποίο υπηρετεί με μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να εμφανίσει πως έχει θεμελιώδεις διαφορές με τη ΝΔ. Μίλησε στους εργαζόμενους λέγοντας πως το ζήτημα είναι πώς θα διαχειριστεί κανείς την "κανονικότητα": Υπέρ των εργαζόμενων ή υπέρ του κεφαλαίου;

"Ξέχασε" όμως να του πει ότι η λεγόμενη μεταμνημονιακή κανονικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν είναι και δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή. Κανονικότητα γι' αυτούς σημαίνει διαιώνιση των αντιλαϊκών μέτρων, συνεχείς θυσίες μόνο των εργαζομένων στο βωμό της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι όμως μπορούν πλέον να κρίνουν βασισμένοι στην πείρα τους.

Βλέπουν πως αυτή η ανάπτυξη τους αφήνει στην απέξω.

Βλέπουν πως δεν θα περάσουν τις πόρτες των χλιδάτων αναπτυξιακών project παρά μόνο ως κακοπληρωμένο εργατικό δυναμικό.

Οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες βλέπουν πως η χρυσή περίοδος προ κρίσης δεν πρόκειται να έρθει.

Οι αγρότες βλέπουν πως με τους φόρους, τον ΕΝΦΙΑ, τους δασικούς χάρτες θα χάσουν τη γη τους.

Όλοι όσοι πίστεψαν πως αρκεί να ψηφίσουν την πρώτη φορά αριστερά ή να ψηφίσουν ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, καταλαβαίνουν πια πως τα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι, ούτε πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να αλλάξουν έτσι.

Το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, η αριστερή κυβέρνηση αποδείχθηκε ότι είναι αυτή που κάνει τελικά τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του συστήματος.

Τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας καταλαβαίνουν ότι αυτή η ανάπτυξη του Τσίπρα δεν είναι γι' αυτούς.

Εμείς ως ΚΚΕ απευθυνόμαστε ακριβώς σε όλους αυτούς.

Τους λέμε ότι η μισή ζωή στην οποία μας καταδικάζει το σύστημα δεν είναι μονόδρομος.

Το θατσερικό "there is no alternative" στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν Τσίπρας και Μητσοτάκης αλά μπρατσέτα, υποστηρίζοντας πως το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να διαχειριστούμε την εξαθλίωσή μας, λέγεται μόνο και μόνο για να αποκρύψει πως υπάρχει πραγματική λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις πραγματικές σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Απέναντι στη λογική που από κοινού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επιβάλουν ως κανονικότητα, στη λογική περιορισμού των διεκδικήσεών μας σε ό,τι μπορεί να δώσει η οποιαδήποτε επιχείρηση, ή ο εκάστοτε κρατικός προϋπολογισμός, τους απαντάμε πως οι ανάγκες μας δεν χωράνε στα κέρδη των επιχειρήσεών τους, στα κέρδη που έχει το μεγάλο κεφάλαιο.

Τα κέρδη τους και οι ανάγκες μας χωρίζονται με ένα αγεφύρωτο χάσμα.

Σε όλους αυτούς απευθυνόμαστε σήμερα, στους εργαζόμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενους, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για να τους καλέσουμε να συμπορευτούν μαζί μας, να παλέψουμε μαζί, να χτίσουμε ένα μαχητικό, ταξικό, εργατικό - λαϊκό τείχος αντίστασης, για να εμποδίσουμε τις νέες απαιτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων, να απαιτήσουμε για την ανάκτηση των απωλειών που είχαμε την περίοδο της κρίσης, να απαιτήσουμε να καλυφθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, επιστήμονες και αγρότες σήμερα να αγωνιστούμε:

• Για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που να κατοχυρώνει 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, Κυριακάτικη αργία για όλους.
• Να παλέψουμε για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς ξεκινώντας με επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.
• Να απαιτήσουμε την αύξηση του αφορολόγητου στις 15.000, την κατάργηση του ΦΠΑ και του ΕΝΦΙΑ.
• Να αντισταθούμε στους πλειστηριασμούς για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.
• Να παλέψουμε για κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, για κάλυψη των απωλειών σε συντάξεις, για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
• Να αντισταθούμε στις ιδιωτικοποιήσεις και την παράδοση του πλούτου, που φτιάχτηκε με τον ιδρώτα των εργαζομένων, στους ομίλους.
• Να παλέψουμε να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, να αντισταθούμε στην εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να αγωνιστούμε για ρήξη με ΕΕ, ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για την αποδέσμευση από αυτούς.

Αυτός ο δρόμος των ταξικών αγώνων για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, η μεγάλη άνοδος της δύναμης του ΚΚΕ παντού είναι η μοναδική ελπιδοφόρα επιλογή για τους εργαζόμενους».

Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους

- Κα Λοτσοπούλου, ΕΡΤ3: Σχετικά με τις κινητοποιήσεις που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, που γίνονται και σε άλλες περιοχές της χώρας κάτω από τον όγκο αυτών των προβλημάτων κι αν χρειάζεται κάποια αλλαγή ρητορικής ή στρατηγικής, για να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν οι κινητοποιήσεις.

- Κατ’ αρχάς να σας πω ότι δεν είναι ούτε θέμα ρητορικής ούτε κάποιας ιδιαίτερης στρατηγικής. Τα προβλήματα είναι εδώ. Νομίζω αναφέρθηκα εκτενέστατα στην εισηγητική μου ομιλία. Ο ελληνικός λαός πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του. Οι αυταπάτες που μπορεί να υπήρχαν ή, αν θέλετε να το πω αλλιώς, οι προσδοκίες που αποδείχτηκαν ψεύτικες, οι ελπίδες που δόθηκαν και οι οποίες επίσης αποδείχθηκαν κάλπικες, θα πρέπει να μεταφραστούν σήμερα σε ώριμη πείρα του εργαζόμενου λαού, της νεολαίας, του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Και να αποφασίσει ότι μόνο η οργάνωσή του, ο αγώνας του, ο συνεχής αγώνας του μπορεί να φέρει αποτελέσματα, μπορεί να φέρει επίλυση κάποιων άμεσων -αν θέλετε- προβλημάτων, μπορεί να επιφέρει αλλαγές συσχετισμών, μπορεί κυρίως -κι αυτό μας ενδιαφέρει κυρίαρχα και πρέπει να ενδιαφέρει όλο τον ελληνικό λαό- αυτή τη στιγμή να αλλάξει η πορεία αυτού του τόπου, να φύγουμε από την κρίση σε όφελος του λαού, σε όφελος των εργαζομένων, με μια ανάπτυξη που θα υπηρετεί αυτόν. Γιατί, ξαναλέμε, δεν υπάρχει γενικά και αφηρημένα ανάπτυξη και επενδύσεις. Υπάρχει το κρίσιμο ερώτημα: «Ανάπτυξη και επενδύσεις για ποιον; Για το λαό ή για τα μονοπώλια; Για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες, τους συνταξιούχους ή για το μεγάλο κεφάλαιο και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους;». Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Κι εκεί η συμβολή του ΚΚΕ θα είναι αποφασιστική, όπως άλλωστε πάντα, με ένταση των προσπαθειών μας και με βελτίωση αναμφίβολα και της δουλειάς των Κομματικών Οργανώσεών μας, αλλά και των συνδικαλιστών μας μέσα το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα, το επόμενο διάστημα.

- Κος Γρηγοριάδης, ΑΝΤ1: Παρά τα όσα λέτε εσείς, κ. Κουτσούμπα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακούσαμε τον κ. Κυρίτση να λέει φυσικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο το ΚΚΕ και όχι η Κεντροαριστερά ή οποιοδήποτε άλλο σχήμα προκύψει. Εσείς τι απαντάτε;

- Φαίνεται έχει χάσει επεισόδια ο κ. Κυρίτσης στην εξέλιξη του κόμματός του ή δεν έχει παρακολουθήσει επίσης και τις θέσεις του δικού μας κόμματος. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς το έχουμε πει αρκετά χρόνια πριν να σας θυμίσω, από ένα κόμμα μικρό, οπορτουνιστικό, τυχοδιωκτικό -όπως το εκτιμούσαμε εμείς τέλος πάντων- της αριστεράς κι όπως αποδείχτηκε στην πορεία ότι είναι, μεταλλάχτηκε, με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ πριν το 2012, του παλιού ΠΑΣΟΚ, σε ένα κλασικό, αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Παίρνοντας μάλιστα τα χειρότερα στοιχεία από εκείνο το ΠΑΣΟΚ και βέβαια όταν πλέον το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν και στην περίοδο των «παχιών αγελάδων» και του «Δώστε τα λεφτά», «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και όλα αυτά που γνωρίσαμε τη δεκαετία του ‘80, άντε να πάω και μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘90. Μιλάμε για ένα ΠΑΣΟΚ που ήταν το ΠΑΣΟΚ της παρακμής, της διαφθοράς, των σκανδάλων, των αντιλαϊκών πολιτικών και των μνημονίων. Αυτούς πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτά τα στελέχη, αυτά στελέχωσαν αυτό το κόμμα και με αυτά πορεύεται. Και βεβαίως σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η πολιτική του. Νομίζω ότι έδωσα αναλυτικά στοιχεία στην εισηγητική ομιλία για το ποια ήταν τα έργα και οι ημέρες του κ. Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όλα αυτά τα πάνω από δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησής του.

- Κος Γρηγοριάδης, ΑΠΕ-ΜΠΕ: Δίνεται η εντύπωση ότι γενικώς εξισώνετε όλα τα αστικά κόμματα, χωρίς διαφοροποιήσεις, χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ ή στη λεγόμενη Κεντροαριστερά που τώρα διαμορφώνεται. Ισχύει αυτό;

- Να σας πω. Ας σκεφτούμε το εξής όλοι μαζί, ας το σκεφτούν αυτό και οι τηλεθεατές, οι εργαζόμενοι της πατρίδας μας που μας ακούνε. Σε βασικά κεντρικά ζητήματα, δηλαδή αυτό που λέμε καπιταλιστική ανάπτυξη, καπιταλισμός, σύστημα, όλα αυτά τα κόμματα ορκίζονται σε αυτό το σύστημα, στην ελευθερία της αγοράς, στην καπιταλιστική ελευθερία, στις ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο και η ΝΔ, το ίδιο και άλλα κόμματα της Κεντροαριστεράς κλπ. της αστικής αντιπολίτευσης.

Στο ζήτημα της ΕΕ και το ποια πρέπει να είναι η σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ, επίσης είναι στην ίδια στρατηγική γραμμή πλεύσης.

Στο ζήτημα του ΝΑΤΟ και της συμμετοχής της χώρας σε επεμβάσεις, της «αξιοποίησης» των αμερικανικών βάσεων στη Σούδα, σας έλεγα πριν για τον Άραξο, όλα τα κόμματα ομονοούν, δεν έχουν διαφορετική γνώμη.

Στο ζήτημα του τρίτου μνημονίου, ψήφισαν το μνημόνιο, το οποίο πρόβλεπε συγκεκριμένες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Μα θα μου πείτε «ακριβώς ίδια είναι»; Ε, όχι, δεν είναι ακριβώς ίδια όλα, έχουν και διαφοροποιήσεις. Άλλωστε, έτσι παίζεται -για να το πω πιο απλά και κατανοητά- και το δικομματικό, το διπολικό παιχνίδι μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Για να γίνεται και το «φύγε εσύ τώρα», να λένε οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, η ΕΕ και «έλα εσύ ο επόμενος για να κάνεις την ίδια βρώμικη δουλειά», με άλλους υπουργούς, με άλλα πρόσωπα, με άλλα υποτίθεται κόμματα. Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι και αυτό το έχουμε ζήσει πλέον, δεν είναι κάτι τωρινό, δεν έγινε τα τελευταία δύο - πέντε χρόνια, είναι δεκαετίες τώρα. Άρα είναι κοινό μυστικό όλων, για να μην κοροϊδευόμαστε δηλαδή και για να μην κοροϊδεύει και κανένας τον ελληνικό λαό.

Και φυσικά εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ το παίζει δήθεν προοδευτικός, όπως παλιότερα τη δεκαετία του ‘ 80 αυτό το ρόλο έπαιζε τότε το ΠΑΣΟΚ, φυσικά σε άλλες συνθήκες, δεν είναι ίδιες οι συνθήκες ούτε εξομοιώνουμε τα πάντα. Λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι αριστερός, δεν πάει στην Εσθονία φέτος, πήγε πέρυσι στην αντικομμουνιστική φιέστα, βάζει γαρίφαλα στην Καισαριανή για τους εκτελεσμένους. Αλλά εντάξει, εδώ που τα λέμε και η ΝΔ με τον προηγούμενο πρωθυπουργό, τον Κώστα Καραμανλή, πήγε στον Άη Στράτη, έβαλε κι εκείνος λουλούδια, εκεί που ήταν τόπος εξορίας.

Δηλαδή, ορισμένα πράγματα γίνονται για το «θεαθήναι», να το πω έτσι ή απλώς για να εξασφαλιστούν κάποια άλλοθι στις αντιλαϊκές πολιτικές, γιατί για τέτοιο πράγμα πρόκειται. Η πολιτική γραμμή και αυτές οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν το άλλοθι σε έναν κόσμο που τον ακολουθεί, που έχει διαμορφωθεί πραγματικά με προοδευτικές αντιλήψεις, άλλοι παλιότερα είχαν κομμουνιστικές αντιλήψεις, αριστερές καταβολές, έτσι ώστε να μπορεί να τον συγκρατεί ως εκλογικό σώμα, αυτό τον ενδιαφέρει.

Όμως, η πολιτική για την οποία πρέπει και να κρίνεται ένα κόμμα δεν είναι τι ψηφαλάκια μαζεύω και άρα πώς καλύτερα κοροϊδεύω τον ελληνικό λαό, αλλά πρέπει να είναι με ποια συνέπεια πρέπει να αγωνιστώ, να αντιπαλέψω θεούς και δαίμονες, για να υπερασπίσω τα συμφέροντα του εργαζόμενου ελληνικού λαού, των ανέργων, αυτών που υποφέρουν, της νεολαίας, των γυναικών, των λαϊκών οικογενειών, των επαγγελματιών - αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών. Αυτός είναι ο ρόλος, αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος ενός πολιτικού κόμματος. Άρα, δεν μπορεί να κρυφτούν γύρω από τέτοιες δήθεν διαφοροποιήσεις. Στα μεγάλα, τα στρατηγικά, δηλαδή αυτά που καθορίζουν τη ζωή όλων μας, τη ζωή του λαού μας, να συμφωνούμε και σε κάποια επιμέρους να διαφοροποιούμαστε δήθεν για να παίρνουμε εύσημα αριστεροσύνης ο ένας ή ο άλλος δεξιοσύνης, απευθυνόμενος στα δεξιά του ή σε συντηρητικά ακροατήρια.

- Κος Λυκεσάς, «Εφημερίδα των Συντακτών»: Περιγράψατε ήδη από την ομιλία ένα ζοφερό παρόν, αλλά και μια πρόχειρη ανάγνωση της πραγματικότητας από οποιονδήποτε πολίτη, δεν θα δυσκολευόταν κανείς να συνηγορήσει μ’ αυτή την περιγραφή. Το ερώτημα είναι αν οι συνθήκες είναι ώριμες για να αναπτυχθεί το αριστερό και ειδικότερα το κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, γιατί δεν συμβαίνει στην Ευρώπη, γιατί γίνονται χειρότερα τα πράγματα, ιδίως στην Ευρώπη η ακροδεξιά -και σε εμάς δηλαδή- είναι ανεβασμένη. Αν και όλα αυτά συμπυκνώνονται στο ερώτημα τι λείπει τελικά από την κομμουνιστική και αριστερή ιδέα και πρόταση. Λείπει το όνειρο της κοινωνίας για έναν άλλο κόσμο ή λείπει το υποκείμενο, όπως λέγατε παλιότερα, η κατάλληλη πρόταση.

- Κατ’ αρχάς πρώτα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι αυτά τα προβλήματα όταν τα συζητάμε, η περιγραφή τους βρίσκει συμφωνία όχι μόνο, θα έλεγα, των εργαζομένων που τα βιώνουν, αλλά και των πολιτικών κομμάτων. Το να περιγράφεις το «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα» τι ζεις καθημερινά, θα συμφωνήσουν όλοι σ’ αυτό. Ελπίζω να μην εννοείτε αυτό, γιατί οι περιγραφές των προβλημάτων δεν λείπουν και ο κ. Τσίπρας τα λέει και ο κ. Μητσοτάκης και η κ. Γεννηματά, όλοι τα λένε. Φυσικά, ο ελληνικός λαός δεν τα λέει απλώς, αλλά τα ζει και τα βιώνει, οι άνθρωποι μοχθούν με τον ιδρώτα τους να ζήσουν την οικογένειά τους. Άρα, λοιπόν, το πρόβλημα βρίσκεται όταν αρχίζουμε και συζητάμε πώς φτάσαμε εδώ, αυτό είναι η μία πλευρά. Όχι για να κάνουμε ιστορικές αναδρομές στο παρελθόν, αλλά κυρίως για να δούμε τι κάνουμε σήμερα. Και εκεί αρχίζουν βέβαια οι διαφοροποιήσεις, δεν είναι ακριβώς ίδια η εκτίμηση που έχει ο καθένας για τις αιτίες, πώς φτάσαμε εδώ. Είναι κρίσιμο ζήτημα κι αυτό συμβαίνει και στα πολιτικά κόμματα και στους εργαζόμενους, που ψηφίζουν το ένα ή το άλλο κόμμα ή που συμμετέχουν και υποστηρίζουν κάποια κόμματα.

Άρα, λέμε εμείς, πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες για να βγάλουμε συμπεράσματα και να αξιοποιήσουμε σωστά αυτή την αρνητική πείρα ως λαός, ως χώρα, κι αυτό λέμε στους εργαζόμενους. Βεβαίως εδώ υπάρχει και η ατομική ευθύνη του καθένα, πρέπει να βγάζουμε σωστά συμπεράσματα. Και φυσικά το πιο δύσκολο από κει και πέρα είναι όταν τα λύνεις αυτά, βλέπεις το παρελθόν, το περιγράφεις, βρίσκεις τις αιτίες, έρχεσαι στο παρόν και λες τι κάνω για να ξεφύγω από την κρίση, για να ανοίξει ένας καλύτερος δρόμος για το λαό, για να πάω στο σοσιαλισμό, ακόμη περισσότερο στον κομμουνισμό, όπως είπατε εσείς με τις κομμουνιστικές ιδέες και τα υποκείμενα της επανάστασης. Όλα αυτά είναι υπαρκτά ερωτήματα και εδώ επίσης πρέπει να δούμε ποιες είναι οι προτάσεις των πολιτικών κομμάτων. Υπάρχουν πολιτικά κόμματα που λένε «καπιταλισμός και ξερό ψωμί», «ΕΕ, ΗΠΑ, βάσεις, ΝΑΤΟ και ξερό ψωμί», «κεφάλαιο, ιδιωτική πρωτοβουλία ας εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, αρκεί να έχει ένα πιάτο φαΐ», που δεν το έχει κι αυτό πλέον. Και βάζουν τελεία και λένε «όλα καλά, όλα ωραία», απλά εμείς θα διαχειριστούμε καλύτερα την κατάσταση. Υπάρχουν άλλοι που λένε ότι «δεν είναι καλά αυτά τα καπιταλιστικά που ακούτε από τους προηγούμενους», προεκλογικά λένε «εμείς θα σας κάνουμε καλύτερα πράγματα, θα ανοίξουμε το δρόμο για το σοσιαλισμό, θα μπούμε στην κυβέρνηση και θα γίνουμε μια αριστερή κυβέρνηση σε ένα μεταβατικό στάδιο ανόρθωσης της οικονομίας για να φύγουμε απ’ τα μνημόνια», αφού τα σκίσουν πρώτα ή ό,τι άλλο κάνουν. Δηλαδή πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και κοροϊδεύοντας αναρριχώνται στον κυβερνητικό θώκο και στη συνέχεια κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους που λένε «καπιταλισμός και ξερό ψωμί» και «καθίστε στ’ αυγά σας και καλά είμαστε», δηλαδή κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πόλεμοι και μαύρη δυστυχία.

Αυτή είναι η ελληνική πείρα όλων των τελευταίων τουλάχιστον χρόνων, αλλά και αν θέλετε και των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει και μια δύναμη, το ΚΚΕ, όπως υπάρχουν κι άλλες ριζοσπαστικές, πολιτικές, κοινωνικές δυνάμεις, μέσα στο λαό, που δρουν μέσα στο κίνημα που έχουν όχι μόνο οράματα, αλλά έχουν και προτάσεις, έχουν και σχέδιο. Αυτά λέμε να τα συζητήσουμε μέσα στο κίνημα, μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στις γειτονιές, να ανταλλαγούν απόψεις. Φυσικά, θα υπάρχουν και διαφορετικές γνώμες, η διαπάλη όμως θα γίνεται εκεί και όχι σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών και κορυφών. Αυτή η πρόταση λοιπόν λέει ότι άμεσα πρέπει να δουλέψουμε να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένες προτάσεις και οι κομμουνιστές που δρουν μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα εμπορικά καταστήματα, στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, εκπαίδευσης τα προωθούν αυτά και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Χρειάζεται, επίσης, συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, δεν είναι μόνο οι εργάτες, αλλά είναι και οι φτωχοί αγρότες, είναι οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, είναι οι φοιτητές, οι σπουδαστές, οι επιστήμονες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο κόσμος που υποφέρει, οι οποίοι έχουν κοινά και ταξικά συμφέροντα για την προοπτική και πρέπει να ενωθούν σε μια συμμαχία.

Αυτή η συμμαχία όμως τι θα είναι; Για να αλλάξει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη, που θα είναι παρόμοια ή ίδια και χειρότερη σαν αυτές που γνωρίσαμε; Τους λέμε όχι, τους λέμε πρέπει να είναι μια συμμαχία που θα έχει αντικαπιταλιστικά, αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Να εξηγήσω τι σημαίνει: Να είναι ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, ενάντια σ’ αυτό το άδικο σύστημα που το έχουν ζήσει και το έχουν φάει στη μάπα τόσα χρόνια, που τους εκμεταλλεύεται και να οδεύσουν προς αυτή την κατεύθυνση, για να φτιάξουμε μια κοινωνία. Ποια θα είναι αυτή η κοινωνία; Εδώ δεν μπορεί να είναι η ιδιωτική καπιταλιστική εξουσία, πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία, όπου η εργατική τάξη, ο λαός θα έχει την εξουσία, που θα υπάρχει σχέδιο κεντρικά επεξεργασμένο, θα ανοίγει το δρόμο για τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, να μπορείς να ελέγχεις αυτή την κατάσταση. Κι αυτό είναι ζήτημα διαπάλης, γι’ αυτό προσπαθούμε να πείσουμε, να ανοίξουμε αυτόν το δρόμο. Αυτός ο δρόμος, όσο δύσκολος να φαίνεται ή ακατόρθωτος, είναι ο μόνος ρεαλιστικός, είναι ο μόνος που δίνει απάντηση. Όλοι οι άλλοι δρόμοι που προτείνουν τελικά καταλήγουν σ’ ένα μονόδρομο, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στην ΕΕ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σε τέτοιες συμμαχίες των καπιταλιστών, οδηγεί μόνο σε αδιέξοδα. Οδηγεί μόνο ξανά σε νέο κύκλο κρίσης, σε νέα μνημόνια, σε νέες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, σε αξιολογήσεις χωρίς τέλος, σε επιτροπείες χωρίς τέλος και πάει λέγοντας. Αυτά τα έχουμε ζήσει. Άρα, λοιπόν, είναι ζήτημα και ατομικής ευθύνης και βεβαίως σημαντικότερης, πιο αποφασιστικής βελτίωσης της δουλειάς. Εμείς σε ό,τι μας αναλογεί παίρνουμε την ευθύνη. Πρόσφατα στο 20ό Συνέδριο συζητήσαμε αναλυτικά τις αδυναμίες μας, κάναμε σκέψεις, βάλαμε νέους σχεδιασμούς. Πιστεύουμε ότι σήμερα ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία να δει ότι αυτές οι επιλογές που έκανε και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους μαζικούς φορείς και στους αγώνες της, αλλά κυρίως στις επιλογές των βουλευτικών εκλογών ή των άλλων εκλογών που διαμορφώνουν πολιτικούς συσχετισμούς δεν ήταν αυτές που έδωσαν ικανοποίηση των αναγκών της, που οδήγησαν σ’ ένα δρόμο διεξόδου από την κρίση.

Άρα πιστεύουμε ότι αυτή την πρόταση πρέπει να συζητήσει ο ελληνικός και σ’ αυτή τη βάση να γίνεται πλέον η συζήτηση στους τόπους δουλειάς, στο κίνημα και ελπίζουμε ότι έτσι θ’ ανοίξει ο δρόμος αργά ή γρήγορα, το θέμα είναι να μην είναι πολύ αργά.

- Κα Μυρωνίδου, «Focus FM: Σήμερα το πρωί σε συνέντευξη που παραχώρησε στο σταθμό μας ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, ο κ. Γιάννης Τσιρώνης, είπε ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη για το ναυάγιο στη Σαλαμίνα, με την τεράστια οικολογική καταστροφή. Διερωτώμενος αντιστοίχως αν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για τους τυφώνες «Ίρμα» και «Χάρβεϊ», πώς σχολιάζετε αυτή τη δήλωση;

- Θέλει μεγάλο θράσος, βέβαια, από τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένω ότι δεν τους λείπει αυτό το θράσος. Λένε το μεγαλύτερο ψέμα, τη μεγαλύτερη χυδαιότητα, να το πω έτσι, με τέτοιο απόλυτο τρόπο. Ο κ. υπουργός θα έπρεπε κατ’ αρχάς να απαντήσει στα δημοσιεύματα -το είχε ο «Ριζοσπάστης» σήμερα και άλλες εφημερίδες πρωτοσέλιδο- ότι το υπουργείο ήταν αυτό που έδωσε τα πιστοποιητικά, ενώ αυτό το «σαπάκι» με τόσους τόνους μαζούτ που είχε μέσα, 45 χρόνων, είχε λήξει η αποστολή του, έπρεπε να πάει για διάλυση, να αποσυρθεί, ενώ του έδινε συνεχώς κάθε μήνα νέα ανανέωση, μέχρι να βυθιστεί τελικά. Και οι πρόσφατες δίμηνες ανανεώσεις έγιναν τελευταία, τους προηγούμενους μήνες. 

Μάλιστα, η δεύτερη ανανέωση που έγινε τον Αύγουστο, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, έληγε τέλος Σεπτέμβρη, αν θυμάμαι καλά. Και αυτές είναι με υπογραφές υπουργείων, με υπογραφές κυβερνητικών στελεχών, δημοσιεύτηκαν αυτά τα έγγραφα. Ούτε βεβαίως είχε την ευθύτητα να πει «τέλος πάντων θα το ψάξουμε, θα δούμε μήπως είναι κάποιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί που δεν λειτουργούν σωστά ή που υπάρχει διαφθορά, που “τα παίρνουν” απ’ τους εφοπλιστές, απ’ όλους αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα». Άρα, λοιπόν, αυτή η ιστορία του «φταίει ο Θεός, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίνε οι καιρικές συνθήκες και ο στρατηγός άνεμος ή οι τυφώνες ή η φύση που εκδικείται» δεν ισχύει.

Βεβαίως, θα έχεις νεροποντές, θα έχεις τυφώνες, αλλά γιατί σε κάποιες χώρες παίρνονται έγκαιρα μέτρα, εκκενώνονται περιοχές, δημιουργούνται καταφύγια, υπάρχουν σπίτια ή κτίρια τα οποία είναι ασφαλή και σε άλλες όχι; Δεν θα μπορούσε να υπάρχει αυτό; Είναι η ίδια ιστορία που μας λένε κάθε χρόνο για τις πλημμύρες ή για τις πυρκαγιές. Βεβαίως, μπορεί να γίνει και καταιγίδα, αλλά το γεγονός ότι δεν παίρνεις αντιπλημμυρικά μέτρα ή αντισεισμικά μέτρα -αφού είμαστε σεισμογενής χώρα- θωράκισης των κτιρίων, ιδιαίτερα εκεί που συγκεντρώνεται ο κόσμος, σχολικά κτίρια, δημόσια κτίρια, που συγκεντρώνονται νέοι άνθρωποι, μετά λες «φταίει το κακό το ριζικό μας» ή «φταίει ο καιρός». Δεν ισχύουν αυτά τα πράγματα. Πρέπει να παλεύουμε και πρέπει ν’ απαιτούμε απ’ αυτούς που έχουν εκλεγεί υποτίθεται για να ρυθμίζουν και να λύνουν προβλήματα και να καθορίζουν τις τύχες του λαού μας. Και να αποδίδονται ευθύνες. Και βέβαια οι πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες και γι’ αυτό το έγκλημα στη Σαλαμίνα, στο Σαρωνικό, το οποίο έχει γενικευτεί σε όλα τα παράλια της Αττικής, όπως και για άλλα τέτοια περιβαλλοντικά ζητήματα.

- Κος Σταματόπουλος, «Ράδιο Έναντι»: Κύριε Γραμματέα, ο Όλι Ρεν πριν από λίγα χρόνια είχε πει στο Ευρωκοινοβούλιο ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει στους δανειστές το δικαίωμα διαπραγμάτευσης του εσωτερικού της χρέους. Θέλω να σας ρωτήσω εάν μπορεί να γίνει κάτι για το εσωτερικό χρέος, τα χρέη των Ελλήνων προς τα Ταμεία, προς το Δημόσιο και βέβαια προς τις τράπεζες;

- Γι’ αυτό το ζήτημα αν και αναφέρθηκε αρκετά και στην εισηγητική ομιλία, πρέπει να σας πω ότι έχουμε καταθέσει και πρόταση νόμου και απαιτούμε να γίνουν τροπολογίες στους νόμους που υπάρχουν. Κατ’ αρχάς είναι απαράδεκτος ο πλειστηριασμός α' και β' κατοικίας, ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι απαράδεκτες οι κατασχέσεις. Πρέπει να παρθούν μέτρα και για τα «κόκκινα» δάνεια, έτσι ώστε να διευκολύνονται ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυτά είναι το σύνολο του ελληνικού λαού. Έτσι όπως έχει γίνει η κατάσταση τα τελευταία χρόνια να παραγραφούν τόκοι -έχουμε καταθέσει πρόταση- να μη γίνονται οι πληρωμές των δανείων για τους ανθρώπους που δεν μπορούν, οπωσδήποτε για τους ανέργους να γίνεται «κούρεμα» χρέους, «κούρεμα» του δανείου και φυσικά να δημιουργούνται όλες οι προϋποθέσεις, έτσι ώστε να μπορεί να ανασάνει λίγο ένας άνθρωπος που πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του και που δεν έχει κιόλας να τα πληρώσει. Και όχι μόνο αυτό, ευρύτερα στην οικονομία.

Για παράδειγμα επισκέφθηκα την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, που είναι μια σημαντική βιομηχανία για τη χώρα μας. Πριν μερικά χρόνια είχε τόσα εργοστάσια, δούλευαν χιλιάδες εργαζόμενοι με σχετικά καλύτερες αμοιβές απ’ ό,τι σήμερα και καλύτερες εργασιακές σχέσεις, δούλευαν 20 χιλιάδες τευτλοπαραγωγοί αγρότες που καλλιεργούσαν και τώρα έχει συρρικνωθεί ουσιαστικά σε 2-3 εργοστάσια που απασχολούν ούτε 200 άτομα και τα τρία μαζί, δεν υπάρχει προοπτική επιβίωσης γι’ αυτούς τους ανθρώπους, οι τευτλοπαραγωγοί έχουν φτάσει 2 χιλιάδες. Η Τράπεζα Πειραιώς έχει σφίξει τη μέγγενη γύρω απ’ την επιχείρηση και δεν μπορεί να επιβιώσει. Ως άμεσα μέτρα σωτηρίας είναι για παράδειγμα να παραγραφούν οι τόκοι, οι οποίοι είναι πάρα πολύ υψηλοί, είναι να «κουρευτούν» τα δάνεια. Η πρότασή μας περιλαμβάνει το ζήτημα να μην πληρώνονται τα δάνεια αυτή την περίοδο που υπάρχει ζήτημα επιβίωσης σ’ αυτή την επιχείρηση, που αφορά και τους εργάτες εκεί και τους μόνιμους και τους εποχιακούς και τους τευτλοπαραγωγούς. Υπάρχει πρόταση επίσης να χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ ή από άλλους πόρους.

Άρα λοιπόν κάποιες τέτοιες προτάσεις μπορείς να κάνεις για να βελτιώσουν ή έστω ν’ ανακουφίσουν για μια στιγμή, να διασώσουν μια κατάσταση. Αλλά αν μείνουμε σ’ αυτό πάλι θα επανέλθει το πρόβλημα του χρόνου. Δεν θα λυθεί το πρόβλημα της ανάπτυξης, δεν θα ξαναγυρίσει εκεί που ήταν, διότι υπάρχουν και άλλα ζητήματα. Η ΕΕ έχει προγράψει την τευτλοκαλλιέργεια για την Ελλάδα, με τις ποσοστώσεις παλιότερα τις έφτασε στους 160 χιλιάδες τόνους από 350 χιλ. τόνους παραγωγή που είχαμε δυνατότητα εδώ στην Ελλάδα. Τώρα έβγαλε τις ποσοστώσεις, αλλά τελικά με όλη αυτή την κατάσταση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι τευτλοπαραγωγοί και οι συγκεκριμένες αυτές επιχειρήσεις, έφτασαν να παράγονται 40 χιλιάδες τόνοι, τη στιγμή που η Ελλάδα έχει ανάγκη τη ζάχαρη, μπορεί να καλύψει αυτούς τους 350 χιλιάδες τόνους, ενώ αντίθετα φέρνουμε ζάχαρη, κακής ποιότητας μάλιστα, από άλλες χώρες και γεμίζουν τα ελληνικά σούπερ μάρκετ και τη χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός, γιατί είναι ένα βασικό στοιχείο στη διατροφική αλυσίδα. Την ίδια στιγμή βλέπεις τη Γερμανία, που είναι μέσα στην ΕΚΤ και είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης σήμερα, να έχει φτάσει στο 46% του μεριδίου της αγοράς της τευτλοπαραγωγής και να ακολουθεί η Γαλλία, του «φίλου» μας, του κ. Μακρόν, με 18%, η Μ. Βρετανία με 11% και τώρα και η Πολωνία πάει κοντά επειδή την ενισχύει η Γερμανία, επειδή τη θεωρεί σύμμαχο. Καταλαβαίνετε σε τι κατάσταση φτάνουμε; Για να επανέλθω, θα πρέπει να υπάρξει επίλυση των δανείων, κυρίως όμως θα πρέπει να βρεθεί λύση στο συνολικότερο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, σ’ αυτό που λέμε ανάπτυξη για ποιον. Όχι ανάπτυξη με τους επενδυτές του κ. Τσίπρα, ούτε ανάπτυξη του κ. Μητσοτάκη ή αυτά που ευαγγελίζονται άλλες πολιτικές δυνάμεις.

- Κος Μυλωνάς, «Ράδιο Θεσσαλονίκη»: Από το ίδιο βήμα, εδώ στη ΔΕΘ, ο Π. Λαφαζάνης, λίγες μέρες πριν κάλεσε σε κοινή συμπόρευση όλου του αντιμνημονιακού αριστερού, δημοκρατικού μετώπου, βάζοντας μέσα και το ΚΚΕ. Εσείς πώς απαντάτε σε αυτό το κάλεσμα, σε αυτή τη συμμαχία;

- Εμείς είμαστε ανοιχτοί σε συμμαχία με όλους τους εργαζόμενους, σε οποιοδήποτε κλάδο κι αν δουλεύουν, σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας κι αν κατοικούν, αυτή τη συμμαχία πρέπει να οικοδομήσουμε κι όχι τη συμμαχία κορυφών. Οι διάφοροι που κάνουν τέτοιες προτάσεις -που δεν είναι καινούργιες, έρχονται από πάρα πολύ παλιά, δεκαετίες τώρα κάνουν τέτοιες προτάσεις- απευθύνονται για συνεννοήσεις και για συμμαχίες κορυφών των κομματικών γραφείων, πολιτικών προσώπων, που θα συζητήσουν ως συνιστώσες για να καθορίσουν τι γραμμή θα βάλουν στο κίνημα ή πώς θα μοιράσουν αύριο τις βουλευτικές έδρες, τα βουλευτικά έδρανα. Τέτοιες συμμαχίες εμείς τις έχουμε απορρίψει εδώ και πάρα πολλά χρονιά και επιβεβαιωνόμαστε για την καθαρή και συνεπή στάση μας.

Οι κύριοι αυτοί που τα προτείνουν αυτά, τα πρότειναν και πριν ως υπουργοί ή ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο τον υπηρέτησαν «ενάντια στα μνημόνια, που θα τα έσκιζαν», για να φτιαχτεί «δημοκρατικό μέτωπο», για να γίνει η «αλλαγή», για να βγει η «αριστερά στην κυβέρνηση» και είδαμε πού οδηγήθηκε. Η γραμμή του κ. Λαφαζάνη και άλλων σχετικών με αυτόν το σχηματισμό που ηγείται ο κ. Λαφαζάνης είναι η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν αυτός γίνει κυβέρνηση, πριν πάρει την εξουσία και υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Προειδοποιούμε και τώρα τον ελληνικό λαό, στην ίδια γραμμή πλεύσης βρίσκονται όλοι αυτοί.

Οι προτάσεις που έχουν -δεν είναι ότι δεν θέλουν, μπορεί να έχουν την καλύτερη των προθέσεων, εμείς ακόμα και τον ΣΥΡΙΖΑ θυμόσαστε δεν τον κακολογούσαμε για κακές προθέσεις, μπορεί και να είχε καλές προθέσεις- το πρόβλημα είναι ότι το σχέδιο που έχουν για την οικονομία, το πρόγραμμα που έχουν για τις προτάσεις διακυβέρνησης, για το τι θέλουν να αλλάξουν και πώς να το αλλάξουν, οδηγεί σε στήριξη μόνο των μονοπωλιακών ομίλων, οδηγεί στο να βρίσκονται μέσα στη στρούγκα της ΕΕ και να προσπαθούν από τα μέσα δήθεν να την αλλάξουν. Λέω τις καλύτερες των προθέσεων…

Άρα, λοιπόν, η λύση είναι ο κόσμος που ακολουθεί αυτούς τους σχηματισμούς, είτε το σημερινό είτε τον χτεσινό ΣΥΡΙΖΑ, είτε τη σημερινή ΛΑΕ του κ. Λαφαζάνη, ή άλλους, να συμπαραταχθεί μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, να παλέψει μέσα εκεί, με όλες του τις διαφορές, να παλέψει και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Εμείς καλούμε όλους αυτούς να βγάλουν από πάνω τους τις αυταπάτες ότι μπορεί με τέτοιες προτάσεις δήθεν γενικά αντιμνημονιακές, δήθεν αλλαγής κυβερνήσεων μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και μόνο με έξοδο από το νόμισμά της, να μπορέσουν να υπάρχουν πραγματικές αλλαγές, φιλολαϊκές, ανάπτυξη σε όφελος του λαού. Είναι αυταπάτη, είναι μια ακόμα καλυμμένη κοροϊδία, οδηγεί σε λάθος δρόμους, σε λάθος μονοπάτια. Τέτοια γραμμή εμείς δεν θα την ακολουθήσουμε. Από αυτή τη σκοπιά ξέρετε τις θέσεις του ΚΚΕ, ο ελληνικός λαός τις γνωρίζει, σε αυτόν απευθυνόμαστε, όπως ξέρει και πρόσωπα και πράγματα και μπορεί να εκτιμήσει όλη την πορεία των τελευταίων τουλάχιστον 30 χρόνων και των προσώπων, των πολιτικών σχηματισμών και κομμάτων.

- Κος Σαμαρτζίδης, «Τhesstival»: Κ. Γενικέ, πιστεύετε ότι η κυβέρνηση έπραξε ορθά με την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ και δεύτερον το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει σχέδιο για δωρεάν συγκοινωνίες για όλους;

- Η κρατικοποίηση, ως λέξη από μόνη της, δεν λέει τίποτα, γιατί αν μια κρατικοποίηση είναι ενταγμένη στη λογική ενός κράτους καπιταλιστικού, που ο σκοπός του είναι πώς θα υλοποιήσει καλύτερα τις επιταγές των δανειστών, τις επιταγές των μνημονίων και των μεταρρυθμίσεων, για να μπορέσει να ανεβάσει την κερδοφορία, είναι δώρο άδωρο για το λαό. Θα σας θυμίσω ότι κρατικοποιημένες είναι και οι συγκοινωνίες στην Αθήνα, προηγήθηκαν μάλιστα της Θεσσαλονίκης όπως ξέρετε, και τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους. Αν δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά στο λαό της Θεσσαλονίκης, μπορεί να ρωτήσει όμως το λαό της Αθήνας που τα ζει αυτά τα μέτρα. Και να σας πω το εξής: Και για τους εργαζόμενους του κλάδου των αστικών συγκοινωνιών είναι αρνητικές αυτές οι εξελίξεις, δηλαδή έχουμε μειώσεις μισθών, έχουμε μειώσεις επιδομάτων, κοινωνικών παροχών, απαράδεκτες εργασιακές σχέσεις, οι οποίες έχουν αλλάξει, με κρατικοποιημένη, δημόσια συγκοινωνία. Με ωράρια που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, με ένα στόλο αυτοκινήτων ο οποίος είναι γερασμένος, με κινδύνους ατυχημάτων. Την ίδια ώρα ο λαός της Αθήνας πληρώνει ακριβά τα εισιτήρια, όπως και ο λαός της Θεσσαλονίκης αύριο θα πληρώνει ακριβότερα εισιτήρια και μάλιστα με κακές παροχές.

Αν εννοείτε κρατικοποίηση με το ότι είναι θετικό αυτό, ε, σας λέμε και όλοι ότι υπάρχει πολλή πείρα πλέον σε αυτό τον τόπο, δεν είναι λύση αυτή. Θα πρέπει να οδηγηθούμε σε άλλο δρόμο. Μα θα μου πείτε «δεν πρέπει να παλέψουμε σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες του καπιταλισμού;». Βεβαίως, να παλέψουμε. Είμαστε μπροστά στην πάλη και για να βελτιωθούν οι συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων και για να αυξηθούν οι μισθοί και για να μειωθούν τα εισιτήρια, έτσι ώστε να μπορεί να έχει ο λαός όσο γίνεται φτηνές συγκοινωνίες. Όμως ξαναλέμε ότι πρέπει να δούμε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Δε λύνεται το πρόβλημα με το να λες «κρατικοποιώ κάτι στις σημερινές συνθήκες και λύνονται όλα τα προβλήματα». Πρέπει να δούμε πώς θα ανοίξουμε αυτόν το δρόμο, έτσι ώστε η κρατικοποίηση να είναι πραγματική κοινωνικοποίηση και αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος που δουλεύει εκεί και ο εργαζόμενος που αξιοποιεί αυτές τις υπηρεσίες για την μεταφορά του στους τόπους δουλειάς, θα πρέπει και να ζει καλά και να μπορεί να πληρώνει φτηνά ή και καθόλου. Να είναι οι συγκοινωνίες δημόσιες - δωρεάν, όπως είπατε.

Αλλά αυτό θέλει ένα συνολικότερο σχέδιο, αυτό δε γίνεται επειδή το λέει ο Κουτσούμπας, επειδή το λέει το ΚΚΕ, επειδή συμφωνούμε πιθανόν και όλοι μας και αυτοί που μας ακούν. Θέλει ένα σχέδιο αλλαγής οργάνωσης της οικονομίας, της κοινωνίας, είναι η πρόταση που έχει το ΚΚΕ. Αυτή η πολιτική πρόταση, λοιπόν, λέμε ότι πρέπει να επιτευχθεί και δεν λέμε «άντε να έρθει ο σοσιαλισμός»… Μα τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Αυτή είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, αν θέλετε να σας απαντήσω και να πάω παραπέρα το ερώτημά σας. Βεβαίως, δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες θα υπάρχουν σε συνθήκες σοσιαλιστικής εξουσίας, γιατί, δεν είναι γνωστό ότι αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ; Μα, λέτε, ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Μα γι’ αυτό προσπαθούμε να πείσουμε να γίνει πλειοψηφική θέση της ελληνικής κοινωνίας, γιατί ενδιαφέρει τους εργαζόμενους, αφορά τα συμφέροντά τους. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και άρα σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αποφασίσουμε όλοι να δουλέψουμε, αυτόν το στόχο πρέπει να έχουμε, αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να πάρουμε. Αν πάρουμε άλλες κατευθύνσεις, «άντε τέλος πάντων τώρα να έχουμε το μικρότερο κακό, γιατί το άλλο είναι χειρότερο», ε, τελικά, σας λέω ότι το μικρότερο κακό πάντα αποδεικνύεται ότι είναι πολύ μεγαλύτερο κακό. Έτσι φτάσαμε σε αυτό το χάλι, γιατί πάντα ψάχναμε ένα μικρότερο κακό μπροστά σε ένα μεγαλύτερο. Άρα, λοιπόν, δεν είναι το θέμα μικρότερο ή μεγαλύτερο κακό, το θέμα είναι να έχεις σχέδιο, πολιτική πρόταση για άλλη οργάνωση της κοινωνίας, της οικονομίας, με άλλη εξουσία και με άλλη φυσικά, συνολικά, κοινωνική ιδιοκτησία.

- Κος Φραγκιουδάκης,  «Νews247»: Πρόσφατα η υπουργός Εργασίας κ. Αχτσιόγλου και ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής κ. Παππάς έκαναν δεκτή, έστω κατά το ήμισυ, τροπολογία του ΚΚΕ για να ορισθεί ως βλαπτική μεταβολή η μη καταβολή των δεδουλευμένων. Ανοίγει αυτό κάποιο παράθυρο συναντίληψης, έστω σε επιμέρους θέματα, με την κυβέρνηση, παρά την κεντρική διαφωνία στην πολιτική;

- Πάγια θέση και τακτική του ΚΚΕ είναι να καταθέτουμε προτάσεις νόμου που υπηρετούν το λαϊκό συμφέρον, τους εργαζόμενους, το λαό μας και αυτό κάναμε κι αυτή τη φορά. Δείχνει δηλαδή ότι υπάρχουν δυνατότητες, έστω μικρές, να περνάνε κάποια θετικά μέτρα με την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, γιατί αυτό όπως ξέρετε ήταν αίτημα, διεκδίκηση, των εργαζομένων οι οποίοι βγήκαν στους δρόμους, έκαναν απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, άλλες μορφές διαμαρτυρίας. μάζεψαν υπογραφές. Το ΚΚΕ κατέθεσε αυτές τις προτάσεις. Βέβαια, η κυβέρνηση τις ψήφισε μισές και κολοβές, δηλαδή από τη μια μεριά έκανε ένα καλό, από την άλλη το παίρνει με άλλους τρόπους πίσω και δεν το ολοκληρώνει. Δεν έκανε δεκτές όλες τις προτάσεις του ΚΚΕ, ούτε πολύ περισσότερο φυσικά την Αιτιολογική Έκθεση του ΚΚΕ. Άρα, λοιπόν, και από αυτό ας βγάλουμε συμπεράσματα.

Εμείς, σας το λέμε καθαρά, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, οποιοσδήποτε κι αν είναι στην κυβέρνηση και πριν το κάναμε με τη ΝΔ και τώρα το κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταθέτουμε τροπολογίες, παλεύουμε παντού, έτσι ώστε να περάσουμε πραγματικά ό,τι είναι δυνατόν σε αυτές τις βάρβαρες συνθήκες, έστω και το παραμικρό υπέρ του λαού μας, αλλά δεν επαναπαυόμαστε σε αυτό.

- Κος Κατσιάνης, «TV 100»: Κ. Γραμματέα, να έρθουμε λίγο στο θέμα των επενδύσεων, που προαναφερθήκατε και ειδικότερα στο θέμα της επένδυσης στην Χαλκιδική, όπου υπήρξε και κινητοποίηση των εργαζομένων. Βέβαια πριν από λίγο ανακοινώθηκε ότι βγήκε και η τρίτη άδεια όσον αφορά τα μεταλλεία στην Ολυμπιάδα, εκκρεμεί βέβαια το θέμα της αδειοδότησης όσον αφορά τις Σκουριές. Από τη μία λοιπόν υπάρχει ένα τελεσίγραφο από την πλευρά της εταιρείας, η οποία λέει ότι μέσα σε 7 μέρες αν δεν βγουν οι άδειες αποχωρεί, από την άλλη είναι εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους, οι οποίοι απειλούνται να είναι άνεργοι από την 23η του Σεπτέμβρη και μετά. Η θέση του ΚΚΕ για όλη την εξέλιξη της υπόθεσης ποια είναι και ένα επιπλέον ερώτημα αν αποτελεί καπιταλιστική ανάπτυξη το γεγονός ότι ενδεχομένως θα δώσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας το επόμενο διάστημα;

- Καλά με την καπιταλιστική ανάπτυξη χάνονται θέσεις εργασίας, δεν δημιουργούνται, αλλά τέλος πάντων είναι μια άλλη ολόκληρη ιστορία. Να σας απαντήσω για τις Σκουριές. Ποιο είναι το κριτήριο που πιστεύουμε όχι μόνο ως θέση του ΚΚΕ, αλλά ότι πρέπει να είναι και θέση και του εργατικού κινήματος και την παλεύουμε, αλλά και άλλων πολιτικών δυνάμεων αν θέλουν να είναι συνεπείς με κάποιες γενικές τους έστω διακηρύξεις, έστω και στα λόγια. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει σε κάθε επένδυση και σε αυτή τη συγκεκριμένη να εξασφαλίζεται η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους. Να έχουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, γιατί είναι επικίνδυνες οι δουλειές τους, να υπάρχουν μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, τα οποία δεν υπάρχουν. Άρα, λοιπόν, ένα τέτοιο σύνολο μέτρων είναι τα βασικά κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζουμε μια οποιαδήποτε επένδυση, όποιος κι αν είναι ο καπιταλιστής που την έχει, όποιο κι αν είναι το μονοπώλιο. Δεν παίζουμε όπως άλλες πολιτικές δυνάμεις πιθανόν, λέω, ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Άρα εκεί πρέπει να δώσουμε το βάρος γιατί το κριτήριο είναι οι εργαζόμενοι, είναι ο λαός, που ζει σε αυτήν την περιοχή.

Και από αυτή τη σκοπιά σας λέμε καθαρά -το έχουμε πει και στους εργαζόμενους επανειλημμένα, με πολλές τοποθετήσεις το έχουμε πει- ότι πρέπει αυτή η επιχείρηση, επειδή αφορά ιδιαίτερα ένα πολύτιμο μέταλλο, πολύ σπάνιο, όπως είναι ο χρυσός -ξέρουμε λίγες χώρες έχουν τέτοια χρυσοφόρα κοιτάσματα- το οποίο είναι μη ανανεώσιμο, δηλαδή το παίρνεις και εξαφανίζεται, δεν μπορεί να ξαναδημιουργηθεί, το χάνεις, έχει σημαντικό ρόλο και στην παγκόσμια οικονομία, αν θέλετε και για τη θέση μιας χώρας. Άρα πρέπει να είναι κρατική επιχείρηση, κοινωνικοποιημένη όπως λέμε εμείς πιο ολοκληρωμένα. Όχι κρατική με την έννοια να εκμεταλλεύεται καπιταλιστικά τους εργαζόμενους, για να βγάζει την υπεραξία και να βγάζει άλλες επενδύσεις και να μην έχει εργασιακές σχέσεις κλπ. Άρα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να το δούμε. Πρέπει αυτή η επιχείρηση να είναι κρατική, να είναι κοινωνικοποιημένη και βεβαίως να παίρνονται όλα τα μέτρα, γιατί μόνο έτσι μπορείς να έχεις και πραγματικό εργατικό - λαϊκό έλεγχο, λέω την πολιτική μας συνολική πρόταση, τι θα κάναμε εμείς αν ήμασταν κυβέρνηση δηλαδή, αν είχε ο λαός, η εργατική τάξη, την εξουσία, σε τέτοιες συνθήκες αυτό θα κάναμε. Και βεβαίως θα παίρναμε όλα τα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Προστασία του περιβάλλοντος, προστασία της δουλειάς και της ζωής των εργαζομένων μέσα στην επιχείρηση, γενικότερα προστασία των των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να υπάρχει με καπιταλιστική επένδυση τύπου «Eldorado» ή δεν ξέρω οποιουδήποτε άλλου τύπου. Το θέμα έρχεται και επανέρχεται, τέτοια ερώτηση υπήρχε και πέρσι, αντίστοιχο πρόβλημα πρόπερσι, θα το έχουμε κάθε χρόνο μπροστά μας. Τώρα είπατε ότι συμφώνησε η κυβέρνηση και θα συμφωνήσει, εμείς δεν έχουμε καμιά αυταπάτη, αυτά γίνονται για να παίξουν το παιχνιδάκι, αυτό που σας έλεγα πριν, «η κυβέρνηση δεν θέλει επενδύσεις, ο Τσίπρας υπόσχεται επενδύσεις, διώχνει την "Eldorado", αμάν τι πάθαμε!», ο Μητσοτάκης «πωπώ να μείνει η "Eldorado" και ό,τι θέλει ας γίνει» και πάει λέγοντας… Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Το ΚΚΕ δεν παίζει σε τέτοια παιχνιδάκια, που είναι και κάλπικα, είναι και ψεύτικα διλήμματα και βάζουν τελικά το λαό, τους εργαζόμενους, που στην πραγματικότητα έχουν ίδια συμφέροντα, από την ίδια τους τη θέση στην παραγωγή, από την ταξική τους θέση, να τσακώνονται μεταξύ τους. Οι μεν να λένε «πρέπει να κάτσουμε γιατί χάνουμε τη δουλειά μας» και έχουν από τη σκοπιά τους δίκιο, γιατί ζουν από εκεί τις οικογένειές τους, θέλουν να έχουν μια δουλειά. Τι να πουν; Να είμαστε άνεργοι; Από την άλλη μεριά οι υπόλοιποι που βάζουν τα περιβαλλοντικά ζητήματα, που κι αυτοί έχουν δίκιο από τη μεριά τους, γιατί όντως υπάρχουν σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις για ένα τέτοιο μέταλλο και την εξόρυξή του σε αυτή την περιοχή. Και γίνεται μια τέτοια διαπάλη, τελικά, που αντί να πάρουν σβάρνα τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ, αυτούς που έχουν την εξουσία, μαζί με τους «Eldorado» ξένους και ντόπιους κεφαλαιούχους και μονοπώλια και να τους πετάξουν στη θάλασσα και να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία, στη Χαλκιδική, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα. Καταλαβαίνετε τι λέω, δεν λέω τυχοδιωκτικά - έτσι άντε για να κάνουμε ένα χάπενινγκ- αλλά με σχέδιο οργάνωσης της εργατικής εξουσίας, για την πραγματική ανατροπή, τη ρήξη, αυτό που πολιτικά πρεσβεύει και έχει στην πολιτική του πρόταση το ΚΚΕ.

Αυτή είναι η οριστική λύση, από κει και πέρα κανένας δεν θα πει να μην έχουν δουλειά οι εργαζόμενοι ή ότι πρέπει να μολύνεται το περιβάλλον. Αλλά αυτά ξέρετε στο τέλος καταντάνε εκθέσεις ιδεών, αν δεν συνοδεύονται και με μια συνολική πρόταση για το τι πρέπει να γίνει σήμερα, για να ανοίξει αύριο πιο οριστικά, φυσικά με άλλη εξουσία, άλλη διακυβέρνηση, που θα υπηρετεί πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.

- Κα Πουλημένου, «Κόκκινο»: Να επιμείνουμε στο θέμα των Σκουριών καθώς και την προηγούμενη φορά που η εταιρεία απείλησε να αναστείλει τις εργασίες της στο εργοστάσιο, στις 12 Ιανουαρίου του '16 και πάλι εσείς είπατε να μην κλείσει το εργοστάσιο στις Σκουριές και να περάσει σε κοινωνικό έλεγχο. Τις περισσότερες φορές δηλαδή που αναφέρεστε στο θέμα μιλάτε για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων, όμως αποσιωπάτε το ζήτημα της άλλης πλευράς, του κινήματος που ζητά να σταματήσουν οι εξορύξεις και η καταστροφική επένδυση στη Χαλκιδική. Θέλω να ρωτήσω, θέση σας είναι να κοινωνικοποιηθεί ο ορυκτός πλούτος και να περάσει σε δημόσιο έλεγχο, θα δεχόσασταν να γίνει αυτό ακόμα κι αν μια περιοχή καταδικαζόταν για πάντα σε μονοκαλλιέργεια μεταλλευτικής δραστηριότητας που ήδη έχει επιβαρύνει το περιβάλλον;

- Δηλαδή απ' ό,τι κατάλαβα εσείς, όχι προσωπικά εσείς ως δημοσιογράφος, αλλά η άποψη αυτή, αυτοί που υποβάλλουν ή την έχουν αυτή την άποψη, θεωρούν ότι ένα ορυκτό, ο ορυκτός πλούτος της χώρας, γιατί έτσι εκτός απ' το χρυσό θα πάμε και στο λιγνίτη, θα πάμε στα μεταλλεία και στα ορυχεία που υπάρχουν, θα φτάσουμε σε μια κατάσταση όπου δεν θα μπορεί μια οποιαδήποτε χώρα, άρα και η Ελλάδα, σε συνθήκες πραγματικής εξουσίας της εργατικής τάξης, του λαού, να οργανώνει αυτοδύναμα την οικονομία της. Να αξιοποιεί τον ορυκτό πλούτο, το χρυσό, τα οφέλη που έχει για την οικονομία και για τη δουλειά των εργαζομένων, αλλά και γενικότερα για την ανάπτυξη της οικονομίας. Γιατί, ξαναλέω, ειδικά ο χρυσός είναι ένα πολύτιμο μέταλλο, αναβαθμίζει τη θέση οποιασδήποτε χώρας που τον έχει, τον αξιοποιεί σωστά παίρνοντας φυσικά όλα τα απαραίτητα περιβαλλοντικά μέτρα. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια εργατική - λαϊκή εξουσία με πραγματικό έλεγχο και με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Δηλαδή αυτή η άποψη λέει «κοιτάξτε, προκειμένου να μην καταστραφεί το περιβάλλον δώστε όλο το χρυσό της Ελλάδας στον Καναδά, στην Αμερική, μην αξιοποιείτε τίποτα εδώ στη χώρα, αφήστε τα έτσι όπως είναι» και θα φτάσουμε κάπου σε μια πρωτόγονη κοινωνία όπου όλοι θα ζουν πάνω στα δέντρα. Αυτό εκτός απ' το ότι είναι αστεία άποψη όπως καταλαβαίνει ο καθένας μας, δεν λύνει και κανένα υπαρκτό κοινωνικό, οικονομικό πρόβλημα. Δεν είναι πρόταση διεξόδου απ' την κρίση και απ' αυτή την κατάσταση. Και δεν θεωρούμε φυσικά ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης, των δυνατοτήτων που έχει η επιστήμη για να μπορεί να ελέγχει και τη μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ. όταν είναι στα σωστά χέρια, σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, σοσιαλισμού - κομμουνισμού να το πω έτσι, ότι δεν μπορεί να υλοποιεί τέτοιες πολιτικές. Φαίνεται αδιανόητο δηλαδή, όχι σε μένα, φαντάζομαι σε όλο τον κόσμο που μας ακούει. Και κοιτάξτε να δείτε, εμείς και προσέχτε το αυτό κι εσείς, δεν θα μπούμε στη διαμάχη μονοπωλιακών ομίλων και κλάδων του κεφαλαίου είτε στη Χαλκιδική είτε αλλού, που έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Μεγάλα τουριστικά συμφέροντα για παράδειγμα, όπως και μεγάλα συμφέροντα άλλων εταιρειών ρώσικων, αμερικανικών, γερμανικών κλπ. είναι που υποδαυλίζουν τέτοιες ανούσιες διαμάχες ανάμεσα στο λαό. Στους μεν λένε «να μη δουλεύετε, να χάσετε τη δουλειά σας, πάτε στην Αθήνα, πάτε μετανάστες απ' τη Χαλκιδική, κάντε ό,τι θέλετε τέλος πάντων», στους δε λένε «δεν έχετε δικαίωμα να κινητοποιείστε για να υπερασπιστείτε το περιβάλλον, τις παραλίες σας, τα σπίτια σας, τη ζωή σας». Κατά τη γνώμη μας έχουν και οι δύο δίκιο, γιατί είναι εργαζόμενοι και πρέπει να βρουν αυτοί την κοινή γλώσσα και τα κοινά ταξικά συμφέροντα για να ξαναπετάξουν στην άκρη όλους αυτούς που υποβάλλουν τέτοια ερωτήματα και τέτοια ψεύτικα διλήμματα τα οποία είναι τελικά επικίνδυνα και για το παρόν και για το μέλλον της πατρίδας μας.

- Κα Μαργαριτίδου, «Βεργίνα TV»: Ήθελα να ξαναγυρίσουμε στο θέμα του κ. Λαφαζάνη και των όσων είπε από εδώ απ' τη ΔΕΘ. Καταστήσατε σαφές ότι δεν τίθεται θέμα συνεργασίας, όμως ο κ. Λαφαζάνης είπε ότι «ζούμε μια οικονομική κατοχή», κάλεσε για δημιουργία νέου ΕΑΜ και πολλές φορές επανέλαβε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα, στη δραχμή. Ειδικά για το τελευταίο δεν ακούγονται πολλά το τελευταίο διάστημα. Ποια είναι η θέση σας;

- Απλά να σας θυμίσω, γιατί νομίζω επαρκώς απάντησα και πολύ αναλυτικά, ότι για νέα κατοχή, για νέο ΕΑΜ και για προτάσεις συνεργασίας με το ΚΚΕ έκανε ο κ. Τσίπρας και ο προηγούμενος Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το Γενάρη του 2015. Πάλι το ΕΑΜ ήταν στην προμετωπίδα τους. Ακόμα τα λένε. Ξέρετε είναι και κάποιοι αγνοί αγωνιστές μέσα σε αυτούς που μπορεί να στήριξαν τον Τσίπρα για να κάνει αυτή τη συνολική μετάλλαξη εκείνο το επτάμηνο. Εγώ θα σας έλεγα ότι είναι αγνοί και τίμιοι αγωνιστές και δεν είναι σαν τον Τσίπρα που ξεπούλησε, όπως λένε, όλα τα προηγούμενα που έλεγε προεκλογικά. Ξέρετε ποιο είναι το ζήτημα το οποίο πρέπει να γίνει περισσότερο κατανοητό; Ότι εμείς δεν λέμε για κανέναν ότι ήταν ανέντιμος ή ότι δεν είχε σκοπό να τα κάνει αυτά ή δεν τα πίστευε. Εμείς θεωρούμε ότι το ίδιο το πρόγραμμά τους, η πολιτική τους πρόταση είναι που με μαθηματική ακρίβεια, νομοτελειακά, τους οδηγεί σε τέτοιους απαράδεκτους συμβιβασμούς, τους οδηγεί συνεχώς να μεταλλάσσονται.

Αυτό έγινε και με τη σοσιαλδημοκρατία απ' τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, στα πρώτα της βήματα, η οποία προήλθε απ' τη διάσπαση του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος, αυτό έγινε με όλα τα οπορτουνιστικά κόμματα που αποσχίστηκαν από το κομμουνιστικό εργατικό κίνημα. Η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη όχι μόνο στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη και σε όλες τις χώρες. Άρα, λοιπόν, αυτό το έχουμε γνωρίσει, υπάρχει τεράστια πείρα στο διεθνές κίνημα. Την έχουν πληρώσει οι λαοί αυτή την πολιτική. Μέχρι και ανατροπές του σοσιαλισμού έγιναν εν ονόματι τέτοιων πολιτικών και τέτοιων απόψεων, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι συγκεκριμένοι κύριοι στους οποίους αναφερόσαστε και που αναφέρθηκα κι εγώ. Άρα, λοιπόν, να μην το συζητάμε άλλο αυτό, νομίζω είναι καθαρή η θέση του ΚΚΕ. Πρέπει να συζητήσουμε όμως μέσα στους χώρους δουλειάς, με όλους όσοι ακολουθούν ακόμα και είναι ψηφοφόροι ή ταλαντεύονται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, σε άλλες δυνάμεις είτε κεντροαριστεράς είτε ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως τις είπατε κι εκεί να γίνει η συζήτηση. Και έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση ότι αν γίνει χωρίς υπερβολές αυτή η συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους, πολλοί θα συμπαραταχθούν με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και θα συμφωνήσουν με όσα ακριβώς λέει το ΚΚΕ κι ας έχουν και επιμέρους διαφωνίες.

- Κος Λέκκας, «voreia.gr»: Ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί σας σε σχέση με τις λύσεις που προτείνετε, θα μπορούσε να πει ότι στην ανάλυση των αιτιών και στις προβλέψεις που κάνετε είστε πολλές φορές εύστοχοι. Με δεδομένη λοιπόν όχι τη δική σας ανάλυση σε σχέση με το τι συνιστά έξοδο από την κρίση, αλλά με δεδομένη την καπιταλιστική ανάπτυξη, το τι συνιστά δηλαδή για τον καπιταλισμό έξοδο από την κρίση, πότε βλέπετε να κλείνει ο κύκλος της ελληνικής κρίσης που άνοιξε το 2010;

- Δεν εκτιμούμε ότι θα κλείσει αυτός ο κύκλος της κρίσης. Άλλο ζήτημα αν κάποιες επιχειρήσεις θα τρέξουν πιο γρήγορα την ανάκαμψή τους. Κάποιοι κλάδοι της οικονομίας μπορεί σε μια πορεία να τρέξουν πιο γρήγορα, άλλοι να τρέξουν πιο αργά κι άλλοι να συρρικνωθούν ακόμα και να συνεχίσουν να έχουν κρίση. Η καπιταλιστική κρίση κυρίως σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων, τις απολαβές τους, τους μισθούς τους, τα κοινωνικά δικαιώματα, τις εργασιακές σχέσεις θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Γι' αυτό λέμε και επιμένουμε ότι όταν λέμε ανάπτυξη, όταν λέμε ξεπέρασμα της κρίσης, πρέπει να προσδιορίσουμε από ποια σκοπιά ο καθένας τη λέει. Αν τη λέει από τη σκοπιά του λαού, θα πρέπει αυτή η έξοδος από την κρίση να φέρει κατάργηση μνημονίων, κατάργηση όλων των 800 αντιλαϊκών νόμων, αυξήσεις σε μισθούς, αυξήσεις σε συντάξεις, να φέρει ξανά Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, κοινωνικές παροχές. Αυτό είναι έξοδος από την κρίση για τον ελληνικό λαό. Έξοδος από την κρίση για τις επιχειρήσεις, για τους επενδυτές, είναι να μεγαλώσει η κερδοφορία τους, δηλαδή να έχουν περισσότερα κέρδη, να μπορούν να επενδύουν κι έτσι να αναπτύσσεται η επιχείρηση. Αλλά αυτή η ανάπτυξη δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ούτε έχει να κάνει με την επίλυση της ανεργίας. Κατ' αρχάς τον εφεδρικό στρατό της εργασίας, που είναι οι άνεργοι τον χρειάζονται για να μειώνουν τα μεροκάματα οι ίδιοι οι επιχειρηματίες. Και με όλες αυτές τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αν ισχύουν πάλι, δεν λύνεται ουσιαστικά το πρόβλημα της ανεργίας, με το να δουλεύει ο άλλος τρεις μήνες το χρόνο ή έξι μήνες ή να δουλεύει δυο μέρες της βδομάδας ή part-time. Αλλά αυτά προσδιορίζονται από συγκεκριμένους νόμους, από συγκεκριμένες πολιτικές. Άρα ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση για το λαό σημαίνει ότι βάζω ένα «Χ» σε αυτά που τα κάνει μια εξουσία, μια κυβέρνηση, μια διακυβέρνηση. Αυτή είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Δεν μπορεί να τα λέμε όλα μαζί, όπως κάνει ο κύριος Τσίπρας. Και είναι 50-50. Με το λαό και με τους επενδυτές που θα τα λύσουν και θα βγούμε στις αγορές. «Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι» - συγγνώμη για την έκφραση. Λες και δεν είμαστε τώρα στις αγορές. Τι θα λύσουν οι αγορές; Θα λύσουν αυτά που έλεγα πριν; Άρα εκεί είναι το ζήτημα. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτά τα συμφέροντα, αυτοί οι ανταγωνισμοί και αυτές οι αντιθέσεις και ανάμεσα σε κράτη-μέλη της ΕΕ και ανάλογα με τις εξελίξεις που θα έχει η κρίση στην ΕΕ και σε όλο τον κόσμο, δεν αποκλείεται η βύθιση και της ελληνικής οικονομίας σε χειρότερη κατάσταση τα επόμενα χρόνια. Να περάσουμε δηλαδή ακόμα και σε πιο βαθιά κρίση. Κι αυτό ας το έχουμε μπροστά μας κι ας προετοιμαζόμαστε. Φυσικά, η λύση από μια τέτοια βαθιά κρίση θα πρέπει να είναι μόνο στο δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ, των συνολικών ανατροπών, της αλλαγής συνολικά δηλαδή κοινωνικού συστήματος.

- Κος Αβραμίδης, «Πριν»: Κάθε Τετάρτη εργατικά σωματεία και συλλογικότητες ακυρώνουν πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας ενάντια στις τράπεζες και τα ΜΑΤ. Μάλιστα στην πόλη που βρισκόσαστε πριν από λίγο καιρό η Αστυνομία έψαχνε να συλλάβει ανθρώπους μέσα στη νύχτα επειδή αγωνίζονταν ενάντια στο να πάρουν τα σπίτια των ανθρώπων οι τράπεζες. Τους έψαχναν μέσα στα σπίτια τους. Το ΚΚΕ στη Βουλή έχει ανοίξει το ζήτημα. Όμως το ΠΑΜΕ, ενώ είχε καλέσει σε συγκέντρωση στα δικαστήρια, δεν ενώνει τις δυνάμεις του με τις άλλες συλλογικότητες ενάντια στον κοινό εχθρό προκειμένου να ακυρωθούν οι πλειστηριασμοί. Τι συγκεκριμένο προτείνει το ΚΚΕ από την ερχόμενη Τετάρτη; Επίσης, επιτρέψτε μου ένα δεύτερο ερώτημα, καταψηφίσατε το Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, με ένα από τα επιχειρήματα να είναι πως με τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί ένας νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλοφιλικής σχέσης και αναπαραγωγής. Όμως είναι ο Φιντέλ Κάστρο που δήλωνε πως η ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική τάση και η χώρα του, η Κούβα, που αναγνωρίζει πολλά από τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Μάλιστα στη σοσιαλιστική Κούβα προσφέρεται δωρεάν εγχείρηση αλλαγής φύλου, την ίδια ώρα που στην καπιταλιστική Φινλανδία η κυβέρνηση επιμένει στη στείρωση των τρανς. Με ποιο από τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα μπορούσε να συμφωνήσει το κόμμα;

- Κατ' αρχάς το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές που δουλεύουν μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα - εγώ δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του ΠΑΜΕ, μιλάω για το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές που δουλεύουν μέσα στο κίνημα και μέσα στο ΠΑΜΕ φυσικά - έχουν πρωτοστατήσει και η κατεύθυνση της ΚΕ του Κόμματος είναι να πρωτοστατούν σε τέτοιες δραστηριότητες ακύρωσης πλειστηριασμών, κατασχέσεων λαϊκής κατοικίας, να υπερασπίζονται δηλαδή τα συμφέροντα των φτωχών οικογενειών που υποφέρουν από αυτή την κατάσταση. Αναφέρθηκα και αναλυτικά σε αυτό. Βεβαίως έχουμε πρωτοστατήσει και έχουν και Λαϊκές Επιτροπές σε συνοικίες πραγματικά πρωτοπόρα δείγματα σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είναι γνωστά σε εσάς εδώ στη Θεσσαλονίκη, αλλά φαντάζομαι και εδώ στη Θεσσαλονίκη είναι γνωστή αυτή η υπόθεση, όπου με ενέργειες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ακυρώθηκαν τέτοιες καταστάσεις. Υπάρχουν συνδικάτα, υπάρχουν Λαϊκές Επιτροπές, μέσα εκεί μπορεί να αποφασίζονται και να συμμετέχουν όλοι, δεν εξαιρείται κανένας από αυτά τα πράγματα. Ούτε έχουμε καμιά κατεύθυνση να εξαιρείται όποιος αγωνιστής θέλει να παλέψει γύρω από αυτά τα ζητήματα. Τώρα, κάθε Τετάρτη δεν έχω υπόψη μου τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη. Ας το δείτε, ας το συζητήσετε εδώ με τα συνδικάτα, μπορεί να απαντήσει και η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης συγκεκριμένα κάθε Τετάρτη αν βρίσκονται εκεί ή αν κάποιοι πάνε αλλού, δεν ξέρω, αν κατάλαβα κάτι τέτοιο υπονοείτε.

Τώρα, όσον αφορά στο άλλο ζήτημα, παρότι έχει επανειλημμένα συζητηθεί, εγώ θα ήθελα να ρίξουμε περισσότερο βάρος σε μια ουσιαστική συζήτηση και σε μια αναγκαιότητα η οποία δεν έχει επιλυθεί, που είναι τα ρατσιστικά φαινόμενα απέναντι σε ανθρώπους που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Κι αυτά είναι απαράδεκτα. Μάλιστα στη Βουλή, παρότι έγινε ένας μεγάλος αποπροσανατολισμός, μια στείρα συζήτηση κατά τη γνώμη μας, δεν ήταν δημιουργική ορισμένες φορές, εκεί έπρεπε να δοθούν και να αυστηροποιηθούν τα μέτρα. Ακόμα και νομικά μέτρα, να αυστηροποιηθούν απέναντι σε ρατσιστικά φαινόμενα για όσους έχουν άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αλίμονο, δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Από κει και πέρα, συμμετέχοντας κι μεις στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, δεν λέω ότι όλα τα κάνουμε σωστά ή όλα τα έχουμε μελετήσει σε βάθος, όμως, συμμετέχοντας σε μια συζήτηση της επιστημονικής κοινότητας γύρω από αυτά τα ζητήματα, η διαφωνία μας με το Σύμφωνο Συμβίωσης δεν ήταν σε αυτό καθαυτό, αλλά κυρίως αφορούσε την τεκνοθεσία ομοφυλόφιλων ζευγαριών, όπου υπάρχει ένα ζήτημα, συζητιέται και στην επιστημονική κοινότητα και σε πολιτικές δυνάμεις. Και η σκοπιά από την οποία το αντιμετωπίζουμε εμείς δεν είναι σε συντηρητική, οπισθοδρομική κατεύθυνση, είναι σε κατεύθυνση πώς θα επιλυθούν πραγματικά τέτοια ζητήματα που θα συμβάλλουν στη διαπαιδαγώγηση, στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού, που φαντάζομαι για όλους μας, ιδιαίτερα αυτοί που έχουν γίνει γονείς το ξέρουν πολύ καλύτερα τι μαράζι είναι, τι κόπος χρειάζεται να μπορέσεις να μεγαλώσεις ένα παιδί, να προσπαθήσεις να του δώσεις στα πρώτα του βήματα μια κατεύθυνση για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματα ως ισότιμος και ως άνθρωπος αγωνιστής που δεν θα συμβιβάζεται, δεν θα υποχωρεί, δεν θα δέχεται να τον κοροϊδεύουν ή να του κάνουν bullying και θα παλεύει τα ζητήματα μέσα στην κοινωνία.

Αυτή είναι γενικά η συλλογιστική μας με αυτά τα ζητήματα. Φυσικά, μπορεί να διαφωνούμε ή να υπάρχουν αντιρρήσεις γύρω από αυτά τα θέματα, εμείς είμαστε ανοιχτοί να τα συζητήσουμε. Δεν είναι θέμα μόνο πολιτικής απόφασης, είναι πιο ουσιαστικής απόφασης που άπτεται και των κοινωνικών διεργασιών και των στόχων που πρέπει να θέσουμε συνολικά ως κοινωνία για την πραγματική πρόοδο.

- Κος Αγραφιώτης, «West Channel»: Κατάγομαι από την Κοζάνη, τη Δυτική Μακεδονία, όπου εκεί υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα της ΔΕΗ και τις επόμενες μέρες θα ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους αυτής. Υπάρχει όμως και μια διάσταση απόψεων στην ελληνική κοινωνία για το αν πρέπει να έχουμε ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής ρεύματος, γιατί λένε θα φθηνύνει το ρεύμα για το μέσο καταναλωτή, και αν θα πρέπει να είναι κρατική η επιχείρηση ηλεκτρισμού, ώστε το κοινωνικό σύνολο να έχει το αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας φθηνό. Ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το δίκιο σε αυτή την περίπτωση; Ιδιωτική ηλεκτρική ενέργεια και φθηνά τιμολόγια ή κρατική ηλεκτρική ενέργεια που θα διασφαλίσει τουλάχιστον χαμηλά τιμολόγια;

- Το πρόβλημα είναι ότι με ιδιωτική ηλεκτρική ενέργεια δεν πρόκειται να εξασφαλιστούν φθηνά τιμολόγια. Το έχουμε ζήσει σε άλλες χώρες του πλανήτη, το έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα για το όπου έχει ιδιωτικοποιηθεί οτιδήποτε, αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί. Δεν πρόκειται να υπάρχουν φθηνά τιμολόγια ούτε καλύτερες εργασιακές σχέσεις για τους εργαζόμενους. Εμείς είμαστε κάθετα αντίθετοι με οποιαδήποτε μορφή ιδιωτικοποίησης, όπως επίσης δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στο καπιταλιστικό κρατικό μονοπώλιο - φυσικά ούτε αυτή είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Φυσικά μιλάμε να είναι κρατική η ΔΕΗ, να μην ιδιωτικοποιηθεί σήμερα, αλλά από κει και πέρα λέμε ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που πρέπει να παλεύει και το εργατικό κίνημα, γιατί διασφαλίζει πραγματικά και τα συμφέροντα των εργαζομένων του κλάδου με σωστές εργασιακές σχέσεις, με καλούς μισθούς, με Συλλογικές Συμβάσεις και λοιπά, όπως και φθηνό ρεύμα για τα λαϊκά νοικοκυριά κι όχι για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα μεγάλα μονοπώλια στα οποία δίνουν αβέρτα οι κυβερνήσεις φθηνό και τζάμπα ηλεκτρικό ρεύμα, είναι μόνο η κοινωνικοποίηση με εργατική εξουσία, με έλεγχο που θα έχουν τα ίδια τα συνδικάτα, εργατικό έλεγχο στους τόπους δουλειάς, στους τόπους παραγωγής. Μια συνολική δηλαδή πρόταση που κατά τη γνώμη μας εκεί πρέπει να στοχεύει η πάλη μας από σήμερα, έτσι ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή να γίνει πραγματικότητα.

- Κος Γλούφτσης - «City FM»: Είναι γνωστή η θέση του κόμματός σας για το η Ελλάδα εκτός ΕΕ. Με δεδομένο τα στοιχεία που θα σας πω, πρώτον η παγκοσμιοποίηση όπου τους κανόνες τους βάζουν οι τράπεζες, δεύτερον ότι η χώρα μας δεν είναι αυτάρκης σε προϊόντα, τουλάχιστον την περίοδο αυτή με 70% εισαγωγή προϊόντων, και τρίτον, η γεωγραφική μας θέση είναι τέτοια που δίπλα μας δεν έχουμε φιλικές σχέσεις π.χ. με τους Τούρκους, πρόσφατα με τους Αλβανούς, από την ΠΓΔΜ, βρισκόμαστε δηλαδή σε ένα περιβάλλον που δεν είναι φιλικό. Μπορεί σήμερα η χώρα μας βγαίνοντας από την ΕΕ και επίσης ξέρουμε ότι χώρες που υπήρχαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση προστρέχουν να προσδεθούν σε κάποιο άρμα, να είναι σύμμαχοι κάπου. Εμείς θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε;

- Θα σας πω το εξής: Συζητώντας και έχοντας διεθνείς επαφές, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, γιατί υπάρχει και ο διεθνισμός και οι σχέσεις με άλλα κόμματα και με άλλα κινήματα, αυτό το ερώτημα και αυτή τη δυσκολία την επαναλαμβάνουν στους εργαζόμενους και στα κινήματα και σε άλλες χώρες. Μου λέγαν στην Τουρκία, για παράδειγμα, ένα βασικό ερώτημα σε ό,τι κινητοποιήσεις κάνει το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα, το ΚΚ, άλλα κόμματα, είναι αυτό: «Είμαστε σε μια περιοχή τέτοια, δεν έχουμε δυνατότητες, πού θα πάμε, πρέπει να βρούμε συμμάχους, γι' αυτό πότε πάμε με τη Ρωσία, πότε με τη Γερμανία, την ΕΕ και λοιπά, θα πρέπει να σκεφτούμε τα ζητήματα, έχουμε εχθρούς, η Ελλάδα αυτό, την Κύπρο μας την έχουν πάρει”»λένε εκεί, με τα δικά τους επιχειρήματα και πάει λέγοντας. Στη Γαλλία, μου λέγαν τώρα με τις κινητοποιήσεις εκατομμύρια κόσμος βγαίνει στους δρόμους ενάντια στην πολιτική του Μακρόν, όπως και πριν ενάντια στον προηγούμενο, τους λένε: «Τι θα κάνουμε, είμαστε μέσα στην ΕΕ, θέλουμε συμμάχους, δεν υπάρχει προοπτική, η διεθνής κατάσταση είναι αρνητική για τα λαϊκά κινήματα, δεν θα έχουμε άλλους συμμάχους». Το ίδιο στην Ισπανία, το ίδιο στην Πορτογαλία, το ίδιο σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μήπως λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε όλοι οι λαοί και εδώ στην Ελλάδα -γιατί εμείς απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό- ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός τι είναι απαραίτητο να γίνει για να μπορεί αυτός ο λαός πραγματικά να έρθει στην εξουσία, να είναι κυρίαρχος, πέστε το ο καθένας με όποια λέξη θέλετε. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά οι δυνατότητες; Μπορεί λέτε να μην έχουμε τώρα παραγωγή αγροτικών προϊόντων, όμως αντικειμενικά δεν έχουμε πλούτο που μπορούμε να τον παράξουμε στις καλλιέργειες; Κανείς δεν απαντά αρνητικά, όλοι λένε ότι έχουμε τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες. Και στην αγροτική οικονομία και στη βιομηχανία και στον ορυκτό πλούτο, που λέγαμε πριν. Και ναυτιλία έχουμε και καλές κλιματικές συνθήκες. Άρα, λοιπόν, αυτός ο πλούτος πρέπει να αξιοποιηθεί. Άρα, μπορεί να είμαστε κατ' αρχάς αυτάρκεις.

Δεύτερον, αφού θα γίνει αυτή η πορεία, πώς προεξοφλούμε ότι και οι διπλανοί λαοί, και οι λαοί παραπέρα οι υπόλοιποι της Ευρώπης, θα κάθονται ακούνητοι και αμίλητοι και θα πηγαίνουν στο παρελθόν και δεν θα ακολουθούν κι αυτοί έναν ίδιο δρόμο, που θα ακολουθήσει κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός; Έτσι, θα φωτιστεί; Μόνο του θα ανέβει το κίνημα; Εμείς πιστεύουμε ότι τέτοιες διεργασίες όταν ωριμάζουν κι όταν αποφασίζονται και με αυτά που λέμε τώρα, αλλά και με την καθημερινή πάλη μας, ωριμάζουν και διαδικασίες σε άλλες χώρες. Το ερώτημα δηλαδή είναι προς ποια κατεύθυνση θα το απαντήσει ο λαός, ο κάθε λαός. Και τότε θα βρεθούν και σύμμαχοι, βρίσκονται σύμμαχοι, δε θα 'ναι κανείς απομονωμένος, ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή, ακόμα και μια οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να έχει σχέσεις με άλλες χώρες του κόσμου. Όχι όμως σχέσεις ανισοτιμίας, έτσι όπως είναι οι σχέσεις στην ΕΕ, ανισομετρίας, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, όπου η καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι νόμος και ο εργάτης είτε ο Έλληνας είτε ο Ισπανός είτε ο Ιταλός είτε ο Πορτογάλος είναι κάτω από το βούρδουλα του καπιταλιστή. Αλλά με επιχειρήσεις που θα είναι κοινωνικοποιημένες, που θα ανήκουν στους εργαζόμενους, θα αποφασίζουν για την παραγωγή, ενταγμένες σε ένα κεντρικό σχέδιο της οικονομίας από μια λαϊκή εξουσία. Άρα, λοιπόν, αυτό το συνολικό πλαίσιο πρέπει να δούμε και να μη μείνουμε στα δεδομένα, γιατί μένοντας σε αυτά που υπήρχαν, δεν θα άλλαζε ποτέ τίποτα. Έτσι έλεγαν και το Μεσαίωνα, στη φεουδαρχία. «Εδώ είναι οι φεουδάρχες, εδώ είναι ο τσάρος, δεν φεύγει ποτέ, εδώ είναι ο βασιλιάς, δεν φεύγει ποτέ, δεν αλλάζει, τώρα είναι η χούντα, δεν φεύγει ποτέ», λέγαν τα πρώτα χρόνια. Αυτά αλλάζουν. Οι κοινωνικές διεργασίες είναι που πρέπει να επιταχυνθούν. Τα εργατικά - λαϊκά κινήματα είναι που πρέπει να ανασκουμπωθούν. Και στα πλαίσια αυτά έχουμε κι εμείς μεράδι ευθύνης το οποίο αναλαμβάνουμε.

Και σε αυτή την κατεύθυνση θέλουμε πιο δραστήρια να δουλέψουμε και να παλέψουμε το επόμενο διάστημα. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι φέτος γιορτάζουμε και τα 100 χρόνια από μια μεγάλη επανάσταση, τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, που άσχετα από την κατάληξή της, που ο καθένας μπορεί να έχει τις εκτιμήσεις του, κι εμείς έχουμε εκτιμήσει αδυναμίες, ελλείψεις, λάθη, όμως έφερε πολλά στην ανθρωπότητα και δείχνει ότι οι λαοί μπορούν ακόμα κι όταν ο συσχετισμός είναι συνολικά σε βάρος τους, όταν δεν υπάρχει καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως σε μια άλλη συνέντευξη Τύπου, σε μια άλλη συνάντηση, άλλωστε θα κάνουμε εκδηλώσεις. Αύριο στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» που γίνεται και εδώ στη Θεσσαλονίκη, στο Στρατόπεδο «Παύλου Μελά», και η κεντρική ομιλία, συνολικά οι εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες εκτός των άλλων και σε αυτό το ζήτημα.