Κορέας» είναι στην πραγματικότητα το πρόσχημα που αξιοποιούν οι ΗΠΑ στην αναμέτρησή τους με αντίπαλα κέντρα, πρώτα απ' όλα την Κίνα, αλλά και τη Ρωσία.
***
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι εντάσεις στη Χερσόνησο οξύνονται παράλληλα με τις εντάσεις στις σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας. Αυτό επιβεβαιώνει η κατάσταση και σε πολλές ακόμα «γωνιές» της ίδιας περιφέρειας, όπως η Νότια Κινεζική Θάλασσα, όπου πολεμικά πλοία και αεροσκάφη των ΗΠΑ ξεκίνησαν πρωτόβουλα περιπολίες στο όνομα της «υπεράσπισης της ελευθερίας ναυσιπλοΐας και αεροπλοΐας», σε περιοχές διαφιλονικούμενες μεταξύ Κίνας και άλλων χωρών. Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η ραγδαία ανάπτυξη υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων όπως η αμερικανική αντιπυραυλική «ασπίδα» THAAD, που η Ουάσιγκτον προωθεί κατ' αρχάς σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία, διευρύνοντας τα περιθώρια «αντιμετώπισης» αντιπάλων της, πολύ μεγαλύτερων φυσικά από την «απειλή της Πιονγιάνγκ» την οποία επικαλείται συνεχώς. Ενδεικτικές είναι ακόμα: Οι διαρκείς και ευρείας κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους. Η αναθεώρηση του Συντάγματος της Ιαπωνίας, το οποίο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έθετε ορισμένα εμπόδια στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης εκτός συνόρων. Οι διεργασίες που «φουντώνουν» για την «επιστροφή» αμερικανικών πυρηνικών όπλων στη Νότια Κορέα. Αλλά και οι νέες κούρσες εξοπλισμών, με την Ιαπωνία να αυξάνει τις «αμυντικές» της δαπάνες σταθερά τα τελευταία χρόνια, όπως και η Κίνα, που μάλιστα την άνοιξη καθέλκυσε το δεύτερο αεροπλανοφόρο της. Μέσα σ' όλα αυτά διαμορφώνονται και οι κινήσεις άλλων δυνάμεων, όπως της Ινδίας, η οποία όχι μόνο διεκδικεί με αξιώσεις τα πρωτεία στις εισαγωγές όπλων, αλλά και επιδιώκει πολυεπίπεδες συνεργασίες (βλ. σταθεροποίηση γυμνασίων σε Ινδικό Ωκεανό με ΗΠΑ και Ιαπωνία).***
Όλα τα παραπάνω ξετυλίγονται πάνω στην αντικειμενική βάση που διαμορφώνουν οι εξελίξεις στην οικονομία. Τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα που παραμένουν για τις ΗΠΑ έναντι της Κίνας, αλλά και πολλών άλλων δυνάμεων, επιδρούν καταλυτικά στη χάραξη πολιτικής για την υπεράσπιση των αμερικανικών μονοπωλίων. Η κατάσταση είναι τέτοια που επιβάλλει και την επαναδιαπραγμάτευση συνεργασιών μεγάλης κλίμακας, όπως η Διειρηνική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων (TPP), από την οποία η κυβέρνηση Τραμπ αμέσως μετά την ορκωμοσία της ανακοίνωσε ότι αποσύρει τις ΗΠΑ, προκειμένου να παζαρέψει με καλύτερους όρους για τα αμερικανικά μονοπώλια επενδυτικές και άλλες συνεργασίες στην περιφέρεια. Φυσικά, δεν πρέπει να προσπερνάμε το μεγάλο ενεργειακό πλούτο που συγκεντρώνουν περιοχές όπως είναι και η Κορεατική Χερσόνησος (με ορισμένες έρευνες να εκτιμούν ότι η ΛΔ Κορέας διαθέτει τεράστια κοιτάσματα σπάνιων γαιών που έχουν ευρεία χρήση σε πολλούς τομείς των Νέων Τεχνολογιών), αντίστοιχα η Νότια και η Ανατολική Κινεζική Θάλασσα (με μακρόχρονες εδαφικές διαφορές), όπου εκτιμάται ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου που ακόμα δεν έχουν καν εντοπιστεί. Σε όλα αυτά χρειάζεται να προσθέσουμε και τα δεδομένα που διαμορφώνουν νέες διαδρομές για την ανάπτυξη της οικονομικής, αλλά και γεωπολιτικής επιρροής, όπως οι κινεζικοί «Δρόμοι του Μεταξιού», που διασχίζοντας Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή αλλά και Ευρώπη, διαμορφώνουν νέους «χάρτες» για τον έλεγχο μεγάλων και αναπτυσσόμενων αγορών.***
Οι εξελίξεις δεν αφορούν λοιπόν «σπασμωδικές» επιλογές «εκκεντρικών» ηγετών, όπως τις εμφανίζουν σκόπιμα τα αστικά επιτελεία. Απλώνονται ως αποτέλεσμα της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είναι έκφραση των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και πρώτων υλών, σε Ειρηνικό - Ευρασία και ακόμα παραπέρα, σε μια περιοχή με κρίσιμη σημασία και μονοπώλια ανερχόμενα στη διεθνή πυραμίδα, στην οποία προχωρούν γοργές ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, στρατιωτικό, γεωστρατηγικό. Σε τελική ανάλυση αφορούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες και σε άλλα πεδία του πλανήτη όπου μαίνονται σκληρές κόντρες, όπως είναι η Μέση Ανατολή, η Κεντρική Ασία (όπου π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο για την «ειρήνη» και την «ανοικοδόμηση» του Αφγανιστάν). Πρόκειται για εξελίξεις που επιβεβαιώνουν και αυτές πόσο μεγαλώνει η αγριότητα των μονοπωλίων, αλλά και η ανάγκη οι λαοί να οργανωθούν ενάντια στην πολιτική που τα υπηρετεί.Α. Μ.
