Αυτός ο αγώνας απέδειξε ότι ο κάθε φορά αρνητικός
συσχετισμός δεν είναι αμετάβλητος και ότι οι λαοί μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής εξέλιξης. Αυτό το δίδαγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία σήμερα, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επικαλείται τον αρνητικό συσχετισμό, για να καλλιεργήσει τις μειωμένες απαιτήσεις και το συμβιβασμό. Αυτός ο "ρεαλισμός", ντυμένος με δήθεν αριστερό περιτύλιγμα, καθηλώνει δυνάμεις που σήμερα πρέπει να δράσουν σε σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αν αυτή η λογική επικρατούσε τα χρόνια της κατοχής, δεν θα υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να εμφανιστεί ότι τιμά το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, τη Μακρόνησο, την Καισαριανή, για να δικαιολογήσει τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιεί και την πλήρη ευθυγράμμισή της με το ελληνικό κεφάλαιο και με ΝΑΤΟ - ΕΕ, συνιστά ασέλγεια και αμαύρωση των ηρωικών αγώνων του λαού μας. Αποτελεί πρόκληση για κάθε αγωνιστή, προοδευτικό άνθρωπο. Το παρελθόν τιμά πραγματικά μόνο εκείνος που βρίσκεται στο πλευρό του λαού και όχι ενάντιά του.
Το στοιχείο της "εθνικής ενότητας", που με αφορμή την 28η Οκτώβρη, τονίζουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, στοχεύει στην εξαπάτηση του λαού, για να τον κρατούν δεμένο στους κάθε φορά "εθνικούς στόχους" της αστικής τάξης, που είναι στον αντίποδα των λαϊκών συμφερόντων. Η Ιστορία διδάσκει ότι ούτε το 1940 ούτε και τα μετέπειτα χρόνια υπήρξε "εθνική ενότητα". Γιατί τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου.
Και τότε, από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, οι στρατιωτικοί που εξέφραζαν το γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό. Υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης και έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι φυλακισμένοι και εξόριστοι από τη μεταξική δικτατορία κομμουνιστές ζήτησαν να σταλούν στο Μέτωπο, κάτι που αρνήθηκε η δικτατορία Μεταξά, ενώ στη συνέχεια παρέδωσε τους κρατούμενους στους κατακτητές, ανάμεσά τους και τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη, που τον έκλεισαν στο Νταχάου.
Από την άλλη, υπήρχε η αστική τάξη, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο αυτές που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή όσο και αυτές που διέφυγαν στο εξωτερικό. Όσες παρέμειναν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Υπήρχαν οι δωσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, τους οποίους εξυμνεί με κάθε ευκαιρία η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Οι λιγοστές αστικές δυνάμεις που οργάνωσαν "αντιστασιακές ομάδες", με την καθοδήγηση των Βρετανών, είχαν τα μάτια τους στραμμένα κυρίως στις μεταπολεμικές εξελίξεις, για να σταθεροποιηθεί η κλονισμένη αστική εξουσία, καθώς και στην προσπάθεια να υπονομευτεί το αυξημένο κύρος και ο αγώνας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αποδείχθηκε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι αποκομμένος από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας που γεννά το φασισμό κι αυτό είναι ένα από τα διδάγματα της περιόδου 1940-1944.
Σήμερα "εθνικός στόχος" της αστικής τάξης είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι η συμμετοχή σε όλα τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο όνομα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" της χώρας, που εμπλέκει το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα αστικά κόμματα στήριξαν τις συμφωνίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, με επίκεντρο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των αγορών. Αυτοί οι ανταγωνισμοί παίρνουν και τη μορφή της πολεμικής αντιπαράθεσης.
Άλλωστε και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, απότοκος του οποίου ήταν και ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, ήταν αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ των τότε καπιταλιστικών κρατών, κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία και Γερμανία - Ιαπωνία - Ιταλία, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να λυθούν παρά μόνο με τα όπλα. Την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων τροφοδότησε και η καπιταλιστική κρίση της δεκαετίας του 1930.
Ταυτόχρονα, στόχος και των δυο ιμπεριαλιστικών μπλοκ ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς και πρωτοστάτησε στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών καταθέτοντας τεράστιο φόρο αίματος. Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν με κάθε τρόπο οι φανεροί και κρυφοί εχθροί του σοσιαλισμού, που ανιστόρητα εξισώνουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό, για να κρύψουν ότι τα δύο άκρα που συγκρούονται είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός από τη μια και ο καπιταλισμός από την άλλη, είτε ασκεί την κυριαρχία του με την κοινοβουλευτική μορφή είτε με την κατάργησή της.
Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη, να εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Για να μη βρεθεί ο λαός "κάτω από τη σημαία" των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει το δικό του δρόμο, για τη δική του εξουσία. Σε κάθε ενδεχόμενο, ακόμη κι αυτό της πολεμικής εμπλοκής, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να ασκήσει τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του για τα συμφέροντα του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Για να συγκροτηθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό».
