Εμβληματική αντεργατική μεταρρύθμιση είναι το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, που ξεκινάει από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Γι' αυτό τρίβουν τα χέρια τους οι εργοδότες, που
θέλουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς. Η πανηγυρική συμφωνία της ΝΔ σε αυτό το θέμα είναι διπλά αποκαλυπτική. Οχι μόνο δηλώνει ότι είναι υπέρ τού να μπουν νέα εμπόδια στην απεργία, αλλά πλειοδοτεί σε μέτρα και διατυπώσεις του νόμου που θα διευκολύνουν την εφαρμογή του σε μεγαλύτερο εύρος.
Η θωράκιση των πλειστηριασμών και η γενίκευση του «ηλεκτρονικού σφυριού» και για χρέη προς το κράτος, η αναβάθμιση της θέσης των τραπεζών σε περίπτωση πλειστηριασμών πτωχευμένων επιχειρήσεων, το τσεκούρι στα επιδόματα ανθυγιεινής και επικίνδυνης εργασίας, όπως και στα επιδόματα αναπηρίας, τριτέκνων και πολυτέκνων, είναι μερικά από τα μέτρα που συμπληρώνουν το κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο.
Η «μεροληψία» του πολυνομοσχεδίου δεν φαίνεται μόνο στο πόσα κόβει από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά και στο πόσα «δίνει» στο κεφάλαιο. Βρίθει ιδιωτικοποιήσεων, «απελευθερώσεων», επενδυτικών εργαλείων και κινήτρων, συναντώντας θερμή υποδοχή από τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Για να περάσει «άβρεχτη» ένα ακόμα πακέτο μέτρων για το κεφάλαιο, η κυβέρνηση συκοφαντεί και επιτίθεται στα ταξικά συνδικάτα και στους άλλους φορείς του κινήματος, που οργανωμένα αμφισβητούν το αντεργατικό της έργο και απαιτούν να αποσυρθεί το πολυνομοσχέδιο. Αν πέρναγε από το χέρι της, θα έστηνε κλακαδόρους να τη χειροκροτούν την ώρα που ψηφίζει αυτό το αίσχος!
Γι' αυτό λυσσάει με τις κινητοποιήσεις, που της χαλάνε τη σούπα. Γι' αυτό στην προπαγάνδα της εναλλάσσει τα ψέματα περί «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας» με κορόνες για τη «λαμπρή εποχή» που ξεκινάει τάχα από τον Αύγουστο, μαζί με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Εναλλάσσει το καρότο με το μαστίγιο, για να αποσπάσει ανοχή και συνενοχή στα αντιλαϊκά της μέτρα.
Πολύτιμο αρωγό σε αυτήν την προσπάθεια έχει τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις, που με την άθλια στάση τους διευκολύνουν την κλιμάκωση της επίθεσης και βάζουν πλάτη για να χτυπηθεί παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, όπως απαιτεί η εργοδοσία. Τη στάση τους αυτή, ιδιαίτερα απέναντι στο απεργιακό δικαίωμα, που κατακτήθηκε με αίμα, θα πρέπει να την πληρώσουν ακριβά, χωρίς κανένα «ελαφρυντικό» από τους εργαζόμενους.
Το σχέδιο του κεφαλαίου και των κομμάτων του είναι σαφές: Θέλουν όσο γίνεται πιο φτηνούς εργαζόμενους, που δεν θα αντιδρούν και που θα είναι διατεθειμένοι να υποστούν αμέτρητες θυσίες για να υπηρετηθούν τα επιχειρηματικά κέρδη. Οσα προβλέπει το πολυνομοσχέδιο υπηρετούν αυτό το σχέδιο και θα εφαρμόζονται παράλληλα με τα τρία ψηφισμένα μνημόνια, όπως και με τα μέτρα που είναι προκαταβολικά θεσμοθετημένα και θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Στη βαρβαρότητα που διαγράφεται μπροστά τους, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιτάξουν το δικό τους σχεδιασμό. Με επίγνωση ότι η μάχη ενάντια στο κεφάλαιο και τη στρατηγική του δεν είναι «μια κι έξω», αλλά έχει μεγάλες απαιτήσεις. Χρειάζεται επίμονη δουλειά, για να γίνουν αποφασιστικά βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στο δυνάμωμα της πάλης με αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά.
Το δρόμο αυτό δείχνουν οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, που χαλάνε τη μόστρα της κυβέρνησης, βάζουν εμπόδια στην προσπάθειά της να πείσει ότι ο λαός συμφωνεί με την πολιτική της και στηρίζει ενεργά το όραμα της ανάκαμψης για τα κέρδη των μονοπωλίων. Επόμενος σταθμός είναι η αυριανή απεργία των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων και των Συνδικάτων, που πρέπει να στηριχτεί πλατιά από τους εργαζόμενους, να δώσει ώθηση στην παραπέρα οργάνωση της πάλης.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Ή Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Πέμπτη 11 Γενάρη 2018.
