Ονοματολογικό ζήτημα ΠΓΔΜ: Σταθερή και συνεπής η θέση του ΚΚΕ 25 χρόνια τώρα

Υλικό από τα Αρχεία του Κόμματος και του «Ριζοσπάστη»

Με αφορμή την προσπάθεια που κάνουν στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσουν στην κριτική του ΚΚΕ για τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, κατηγορώντας το Κόμμα ότι άλλαξε τάχα θέση και διαστρεβλώνοντας τις απόψεις του για το θέμα ότι άλλη είναι η θέση της σημερινής ηγεσίας του Κόμματος και άλλη προηγούμενων, αναζητήσαμε και δημοσιεύουμε από τα Αρχεία του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» ορισμένες χαρακτηριστικές τοποθετήσεις.

Στις 5 Μάη 1998, ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ, Χαρίλαος

2 Μάρτη 1949. Οι Βασιλικές Τεχνικές Σχολές Λέρου ξεκινούν την «αναμόρφωσιν» των ανήλικων ανταρτών

Επτά μήνες μετά την επίσημη ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου (7 Μάρτη 1948) με την Ελλάδα, στις 24 Οκτώβρη, ο Παύλος Γκλύξμπουργκ και η Φρειδερίκη επισκέπτονται τη Λέρο, μαζί με ανώτατους στρατιωτικούς και εκπροσώπους των διοικήσεων των στρατοπέδων της Μακρονήσου, της Λάρισας και της Θεσσαλονίκης και επιλέγουν τα μισοκατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς του 1943, κτίρια της Αεροναυτικής Βάσης Gianni Rossetti της ιταλικής Διοίκησης Λέρου, στο Λακκί, στα Λέπιδα, για να στεγαστούν τα κτίρια του συγκροτήματος των Βασιλικών

Επανάσταση

Επανάσταση σημαίνει να έχεις συναίσθηση της ιστορικής στιγμής.
Να αλλάζεις όλα όσα πρέπει να αλλάξουν.
Σημαίνει πλήρη ισότητα και ελευθερία.
Σημαίνει να σου συμπεριφέρονται και να συμπεριφέρεσαι στους άλλους σαν σε ανθρώπινα όντα.
Σημαίνει χειραφέτηση με τις δικές μας δυνάμεις.
Σημαίνει να προκαλείς τις κυρίαρχες ισχυρές δυνάμεις μέσα και έξω από το εθνικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Σημαίνει να υπερασπίζεσαι αξίες στις οποίες πιστεύεις με

Τι γνωρίζει ο Ιβάν που δεν γνωρίζει ο Τζόνι... (α' μέρος)

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ η Σοβιετική Ενωση πάλευε να επουλώσει τις πληγές και τις καταστροφές που άφησε πίσω του, το πρώτο εργατικό κράτος σημείωνε ταυτόχρονα αλματώδη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Συγκριτικές μελέτες που διεξήχθησαν μεταξύ του 1955 και του 1961 ανέφεραν ότι η Σοβιετική Ενωση εκπαιδεύει δύο έως τρεις φορές περισσότερους επιστήμονες ετησίως από τις

Εσύ ο κομμουνιστής!

Την ημέρα του Μπλόκου, Γερμανοί, χωροφύλακες και γερμανοτσολιάδες μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων έως εξήντα ετών, σύνολο 20.000 περίπου, στην πλατεία Οσίας Ξένης. Οκτώ χιλιάδες κλείστηκαν στο Χαϊδάρι και απ' αυτούς 1.000 σύρθηκαν στα κάτεργα της Γερμανίας όμηροι, απ' όπου πολλοί δεν γύρισαν ποτέ. 76 εκτελέστηκαν στη Μάντρα, 50 εκτελέστηκαν στα Αρμένικα, 40 κάηκαν στο Σχιστό και άλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα του Μπλόκου, που σημάδεψε τη νεότερη Ιστορία της πόλης.
Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της μέρας της σφαγής, με

Το σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ

Ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο του Αναστάση Γκίκα, συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, για τη συμβολή των Ελλήνων (κυρίως Ποντιακής καταγωγής) στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ. Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στο σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα, και διαλύει μια σειρά δημοφιλείς αντικομμουνιστικούς μύθους, δείχνοτνας την έμφαση που δινόταν στην εργασία (η οποία αμειβόταν κανονικά, όπως θα γινόταν κι εκτός φυλακής) και στην ποικίλη πολιτιστική κι όχι μόνο δραστηριότητα, που ανέπτυσσαν οι τρόφιμοι, στα πλαίσια της επιμόρφωσης και της επανένταξής τους στο

Ο «κόκκινος» γιατρός, Πέτρος Κόκκαλης, που εγκατέλειψε καριέρα και μεγαλοαστική ζωή για να ανέβει στα βουνά των ανταρτών

Ακόμα και «αναρχικός γιατρός» χαρακτηρίστηκε στα σχετικά ντοκουμέντα της Ασφάλειας ο Πέτρος Κόκκαλης, κρατώντας προφανώς μία μόνο από τις ιδιότητές του.
Τα κρατικά έγγραφα παρέλειψαν βολικά να αναφερθούν στη λαμπρή ακαδημαϊκή του πορεία, την ασίγαστη φιλανθρωπική του δράση και το πόσο δημοφιλής ήταν φυσικά ως γιατρός και ως άνθρωπος, καθώς κάτι τέτοιο θα χαλούσε το γλυκό.
Ο Κόκκαλης ήταν πράγματι κομμουνιστής και μάλιστα ακραία ιδεολόγος. Λειτούργησε εξάλλου ως υπουργός της Κυβέρνησης του Βουνού και ποτέ δεν έκρυψε την «κόκκινη» δράση του.
Ταυτοχρόνως δε ήταν ένας κορυφαίος χειρουργός και πρωτοπόρος ερευνητής, αλλά προπαντός ένας ταγμένος

Νίκος Πλουμπίδης: Παρέμεινε πιστός στο ΚΚΕ και πέθανε κομμουνιστής...

Σαν αύριο το ξημέρωμα (14/8/1954), οδηγούνταν στον τόπο της εκτέλεσής του, στο Χαϊδάρι

Ηταν 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25 π.μ. Στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, όλα είναι έτοιμα για μια εκτέλεση. Το εκτελεστικό απόσπασμα, ο μελλοθάνατος, ο επικεφαλής του αποσπάσματος με τη διαταγή της εκτέλεσης... Νύχτα προς ξημέρωμα. Μόνο ο τόπος δεν ήταν ο συνήθης τόπος εκτελέσεων. Ο μελλοθάνατος δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Πλουμπίδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που είχε κηρυχθεί παράνομο από το 1947. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε

Γυάρος:Μια φυλακή που χτίστηκε από τους ίδιους τους κρατούμενους

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Απαγορεύεται» του Αντρέα Νενεδάκη (3ο μέρος)

Βρισκόμαστε ήδη στο 1948, η ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας περνά στις κορυφαίες στιγμές της. Η αστική τάξη λυσσομανά, αδειάζει πόλεις και χωριά από κάθέναν που θεωρεί πως με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνάμει υποστηρικτής της πάλης του ΔΣΕ. Δίπλα στη Μακρόνησο και τους άλλους τόπους εξορίας έχει στηθεί ήδη από το 1947 η φυλακή της Γυάρου. Μια φυλακή που την έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια οι κρατούμενοι, αρκετοί απ' αυτούς δεν έφυγαν ποτέ απ' το νησί, πύκνωσαν το «δάσος», όπως ονόμαζαν οι βασανιστές τους το νεκροταφείο. Ο

Γυάρος:Μια φυλακή που χτίστηκε από τους ίδιους τους κρατούμενους

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Απαγορεύεται» του Αντρέα Νενεδάκη (3ο μέρος)

Βρισκόμαστε ήδη στο 1948, η ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας περνά στις κορυφαίες στιγμές της. Η αστική τάξη λυσσομανά, αδειάζει πόλεις και χωριά από κάθέναν που θεωρεί πως με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνάμει υποστηρικτής της πάλης του ΔΣΕ. Δίπλα στη Μακρόνησο και τους άλλους τόπους εξορίας έχει στηθεί ήδη από το 1947 η φυλακή της Γυάρου. Μια φυλακή που την έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια οι κρατούμενοι, αρκετοί απ' αυτούς δεν έφυγαν ποτέ απ' το νησί, πύκνωσαν το «δάσος», όπως ονόμαζαν οι βασανιστές τους το νεκροταφείο. Ο

Γυάρος:Μια φυλακή που χτίστηκε από τους ίδιους τους κρατούμενους

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Απαγορεύεται» του Αντρέα Νενεδάκη (3ο μέρος)

Βρισκόμαστε ήδη στο 1948, η ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας περνά στις κορυφαίες στιγμές της. Η αστική τάξη λυσσομανά, αδειάζει πόλεις και χωριά από κάθέναν που θεωρεί πως με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνάμει υποστηρικτής της πάλης του ΔΣΕ. Δίπλα στη Μακρόνησο και τους άλλους τόπους εξορίας έχει στηθεί ήδη από το 1947 η φυλακή της Γυάρου. Μια φυλακή που την έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια οι κρατούμενοι, αρκετοί απ' αυτούς δεν έφυγαν ποτέ απ' το νησί, πύκνωσαν το «δάσος», όπως ονόμαζαν οι βασανιστές τους το νεκροταφείο. Ο

Γυάρος:Μια φυλακή που χτίστηκε από τους ίδιους τους κρατούμενους

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Απαγορεύεται» του Αντρέα Νενεδάκη (3ο μέρος)

Βρισκόμαστε ήδη στο 1948, η ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας περνά στις κορυφαίες στιγμές της. Η αστική τάξη λυσσομανά, αδειάζει πόλεις και χωριά από κάθέναν που θεωρεί πως με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνάμει υποστηρικτής της πάλης του ΔΣΕ. Δίπλα στη Μακρόνησο και τους άλλους τόπους εξορίας έχει στηθεί ήδη από το 1947 η φυλακή της Γυάρου. Μια φυλακή που την έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια οι κρατούμενοι, αρκετοί απ' αυτούς δεν έφυγαν ποτέ απ' το νησί, πύκνωσαν το «δάσος», όπως ονόμαζαν οι βασανιστές τους το νεκροταφείο. Ο

Γυάρος:Μια φυλακή που χτίστηκε από τους ίδιους τους κρατούμενους

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Απαγορεύεται» του Αντρέα Νενεδάκη (3ο μέρος)

Βρισκόμαστε ήδη στο 1948, η ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας περνά στις κορυφαίες στιγμές της. Η αστική τάξη λυσσομανά, αδειάζει πόλεις και χωριά από κάθέναν που θεωρεί πως με οποιονδήποτε τρόπο είναι δυνάμει υποστηρικτής της πάλης του ΔΣΕ. Δίπλα στη Μακρόνησο και τους άλλους τόπους εξορίας έχει στηθεί ήδη από το 1947 η φυλακή της Γυάρου. Μια φυλακή που την έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια οι κρατούμενοι, αρκετοί απ' αυτούς δεν έφυγαν ποτέ απ' το νησί, πύκνωσαν το «δάσος», όπως ονόμαζαν οι βασανιστές τους το νεκροταφείο. Ο

Σαν σήμερα: 1η Μάη 1886

Κηρύσσεται στις ΗΠΑ γενική απεργία με κεντρικό αίτημα το 8ωρο. Παραμονές της απεργίας ο αστικός Τύπος «προειδοποιούσε» πως το 8ωρο θα επέφερε «μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανικού εργάτη», ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε «αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό». Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήριζε το κίνημα «αντιαμερικανικό», προσθέτοντας ότι «οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους»…
Την ημέρα της απεργίας, ωστόσο, χιλιάδες εργάτες αψήφησαν τις «υποδείξεις» των αστών και την τρομοκρατία (από την κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής) και

«Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»! (του Αναστάση Γκίκα)

Μαθαίνοντας ποντιακά γραμμένα με μαύρο μελάνι

Η Πάσα Αγγελίνα (αριστερά) δίπλα στον Ι. Β. Στάλιν στο 10ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας της ΕΣΣΔ (Κομσομόλ) το 1936

Το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού περνά από πολλούς και ποικίλους διαύλους προκειμένου να διοχετευτεί και να δηλητηριάσει τις λαϊκές συνειδήσεις. Διαύλους συχνά φαινομενικά «αθώους», που ούτε καν θα τους φανταζόταν κανείς. Εναν από αυτούς αποτελεί και το εγχειρίδιο εκμάθησης της ποντιακής διαλέκτου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.

Σε αυτό, λοιπόν, περιέχεται κείμενο βασισμένο (όπως αναφέρεται) σε «αφήγηση - κατάθεση ψυχής της γιαγιάς Δεσποίκ στον γράφοντα εγγονό της, για τα δυο παιδιά της, τον Γιάνγκον και τον Γιωρίτς... που συνέλαβε το σταλινικό καθεστώς, στα 1938». Συνοδεύεται, δε, και από «ανάλογο» πρόλογο, που «εισάγει» τον αναγνώστη στην «περίοδο» και τα «γεγονότα των σταλινικών εκκαθαρίσεων και των διωγμών των Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι για δεύτερη φορά... χρειάστηκε ν' αφήσουν και πάλι τις "πατρογονικές" εστίες και μ' έναν "ποχτσά" στην πλάτη, όσοι γλιτώνουν τη σύλληψη, να πάρουν το δρόμο της δεύτερης προσφυγιάς».
Κάθε πρόταση και ένα χονδροειδές ψέμα. Κάθε πρόταση και

Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο 1980 - Ολόκληρη η ταινία(Video)

Η θρυλική, πια, ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) για τη δίκη και την εκτέλεση του ήρωα του λαϊκού κινήματος, κομμουνιστή, Νίκου Μπελογιάννη.

65 Χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη

«... αφιέρωμα σ’ αυτούς που προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία και επωάζουν έτσι το αυγό του φιδιού. Να είναι σίγουροι ότι ο ήλιος θα γυρίσει όση δουλειά κι αν θέλει. Είναι νομοτέλεια»

«Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας» (...)

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα» (...)

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για

Κόλπος των Χοίρων: Το αμερικανικό Βατερλό στην Κούβα από τους Κάστρο και Τσε

Κούβα 17 Απριλίου 1961.Η επαναστατική κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο είναι δυο χρόνια στην εξουσία.
Έχει προχωρήσει ήδη σε μεταρρυθμίσεις που έχουν προκαλέσει σοκ στις ΗΠΑ:
•ανακατανομή της γης
•κρατικοποίηση οργανισμών κοινής ωφελείας
•αδίστακτος πόλεμος κατά της διαφθοράς.
Τη περίοδο 1959-1960 ο Κάστρο τσάκισε την βιομηχανία του τζόγου και κρατικοποίησε όλες τις εταιρείες των Αμερικανών. Σε αριθμούς αυτό σήμαινε ένα δις δολάρια χαμένο για τις

Ατσαλωμένος στο ΚΚΕ, Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ

«Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά» (από την ομιλία του Άρη στη Λαμία στις 22/10/1944).

Ήταν 16 Ιούνη 1945 όταν ο Άρης Βελουχιώτης βρέθηκε

Ιστορικό αφιέρωμα στην 1η Μάη: Σικάγο 1886

Πώς και γιατί το εργατικό κίνημα καθιέρωσε την 1η Μάη ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης; Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: «Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν’ απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις